RETURNING YOUR TRUST - AAPKI AMANAT AAPKI SEWA MEIN - ENGLISH - HINDI - URDU - TAMIL

 WHO IS GOD ?
Aapki Amanat Aapki Sewa Mein (English)

Foreword

    Lets begin with some introspection - if we face a situation, where a small innocent child is running barefoot towards fire and is unaware of its perils, what will be our reaction to it? Won’t you consider it to be your moral responsibility to save the child by picking him up in your arms? And won’t you feel peaceful after doing this good deed? On similar lines, if any person gets severely burnt then you feel both sympathetic and concerned towards him.

    But, have we ever wondered the reason behind it. It’s due to the fact that the entire human race is a family of one father (Adam) and mother (Eve). Everyone has got a heart that has love, compassion and sympathy owing to which we share the joys and sorrows of others.

 Hence, a true human being is the one whose heart is an infinite source of love for entire human race, whose every action is meant for service of others, who cringes at someone else’s sufferings and who seeks the purpose in help of others.

    In this world, the life is temporary; post death the life granted will be everlasting. Without acknowledging and submitting to the true God one will never achieve Heaven and will have to burn in Hell Fire for eternity.

    These days, millions of people with their own inactions are moving towards the hell fire. Hence, the onus is on those, who love humanity that they come forward and try to save others from the eternal perils of Hell Fire.

    We are grateful that Maulana Mohammed Kaleem Siddiqui, has presented some beautiful insights in the book, which are representative of his love towards humanity. It is also a reflection of his responsibility to show the right path to the non-followers/ignorants, which essentially is hallmark of a true Muslim. With these words, I will like to present your legacy to you. Wasi Suleiman Nadvi Editor, Urdu Monthly Letter

In the Name of Allah, Most Gracious, Most Merciful

Please Forgive Me

My dear readers, I would like to seek your forgiveness for my Muslim brothers and me. Under influence of the archenemy of mankind – Satan, we have failed to convey your own legacy to you. Satan has corrupted our hearts such that there is hatred for the Sinners rather than Sins. Under its influence people have waged innumerable wars making this whole world a battlefield. In order to put things in correct perspective, I intend to selflessly convey your own legacy to you. Lord ,who knows what is in the heart of a person, is witness of the fact that in bringing the legacy to you, I am both selfless and sympathetic. The burden, of not being able to convey it to you till date, has lain heavily in my heart and has left me sleepless for many a nights.

A Message of Love

I would request you to receive the message with love. I would also seek Allah to be the witness of my actions that I have tried to convey the legacy to my brothers and sisters as my responsibility. Please try to read, think and reason for the Lord, the sustainer of this world. After arriving in this world, it is essential that a human identifies and follows the real truth. It is his biggest responsibility. I would like to share the same message of love with you.

The Biggest Truth

The biggest truth of the world, rather universe is that the creator and the preserver of the world and entire universe is one and only one God. He is the only one of his type. There is no partner of Him in creating, preserving and destroying the world. He is everywhere, He listens to everyone and sees everything. Not even a single leaf can flutter without his command. Every human being, irrespective of his religious background, even if he is an idol worshipper will agree to the fact that there is only one God.

    If a person contemplates logically then he can easily conclude that there can be only one Lord. For example, if any institution has two heads then there will always be quarrel between them and the institution cant function then. If there cannot be two kings of the same kingdom then how can there be more than one master of the world?

An Argument

    Quran, which is the speech of God, has challenged the world: “If you doubt that Quran is not the true revelation of the God, then try writing even a small chapter which can parallel its Grace. You can summon the entire world to help you in the task” For the past 1400 years, many human beings, Science and Computers have challenged and were defeated. None could prove that Quran is not Allah’s Book.

    In this holy book, God has shared many arguments and examples so that the human mind can grasp the truth. For example, “Had there been many masters on Earth and Sky then chaos would have been let loose on Earth.” It’s quite clear; if there were many masters then it would have led to arguments and infighting amongst them. One would

have commanded for night while the other for day, one for 6 months a year other for 3 months a year, one for Sun rising in the East while other in the West. If there were other deities working with the Supreme lord as partners then it may happen that while they have blessed people for Rains, the Supreme God wants famine. Essentially it will lead to chaos and disaster.

True Witness

In real sense everything in this world; the efficiently and perfectly running order of the world is a witness of the fact that there is one and only one master. He is free to do anything anytime. With our limited mind, we can neither imagine him nor can make idols of him. The God has created the entire world for the service of mankind. The Sun, Air,Earth, Fire, Water, Plants, Animals, everything - all are meant for the service of mankind. They are made subservient to Humans while the latter’s existence is meant for sole purpose of worshipping the God alone and following his wishes.

It’s only justified that a true human being acknowledges the fact that our Life, Death, Food, Shelter and other necessities of life are provided by the blessings of the God. Hence, our life should be in accordance with His Wishes. Any person who is not leading his life as per the that one true God’s wishes then his existence is futile.

An Indomitable Truth

In the Holy Quran, the true Lord has mentioned an indomitable truth: “Every life has to taste death, after which you will have to return to us” The verse has two truths in it. The first is that everything alive is mortal and will have to face death. Any believer or non-believer can’t deny this fact. Even animals acknowledge this law, which can be seen from their behavior- a mouse runs away from a cat, a dog is afraid of cars on the roads. It’s because they believe in death.

After Death

The second part of verse introduces the mankind to a powerful truth,which if understood and followed can change the entire world. The Lord says that after death, you will return back to me and based on your actions in the world you will be rewarded or punished accordingly. After death, you would neither perish nor will enter the endless cycle of rebirths. This viewpoint won’t be accepted by any logical mind. The very first argument is that such kinds of rebirth cycles aren’t

mentioned in Vedas. In Puranas, which came later, such cycles are mentioned, according to which man’s characters are passed on to the progeny through his semen. Satan (The Evil), who on religious pretext had divided the human society in upper and lower caste, has created the myth, owing to which lower caste people were openly exploited

and ill-treated. When these lower caste people questioned that when our Creator has made us equal in all senses, be it eye, ear, nose, hands then why have you positioned yourself superior to us. The Upper Caste people justified their actions based on Law of Karma. They said that the Shudras have to pay penance for the Sins committed in their previous life. As per this belief, all the souls are reborn and take birth as per the actions committed in previous life. Sinners take form of animals and those who commit the worst sins take form of vegetation. The good doers attain liberation.

Three Arguments again Cycle of Rebirth

1. The biggest argument against the common belief of rebirth is the scientific findings and conclusions, which state that the very first life form on earth was that of vegetation, followed by animals and after millions of years human beings were born. Since, the population of the former two can not be dependent on sins of humans, which came to life after a gap of millions of years, the argument for rebirth fails.

2. The second argument is that as souls attain liberation, the population of humans, animals and vegetation should reduce but on the other hand opposite is true.

3. Also there is a huge disparity between the birth and death rate. The total; number of births is much higher v/s the total number of deaths. Many a times innumerable insects take birth and very few humans die and vice versa.

There are many people who have claimed that they can identify a place which they had never seen in this life, or they can tell the name of their past life. This leads to a wrong belief that people are taking rebirth. But essentially these are all doings of Satan who influences others in order to corrupt their belief. The truth will be revealed to all after death. Everyone has to return back to the Lord and on the Day of Judgment he will be punished or rewarded based on his deeds on earth.

Punishment or Reward for the Deeds

As an award for the good deeds and correct path, a soul will be rewarded with the heaven, where he will receive everything in plenty. The comfort and abundance of Heaven is unimaginable and unparallel. And the best part of heaven will be that those residing there will get to see the Lord from their own eyes. There is nothing comparable to it.

Similarly, the non-believers, who commit sins, by not following Lord’s commands, they will eternally burn in Hell Fire. They will be punished for each and every sin committed and the biggest punishment will be that they will be deprived of their Lord’s presence and love. And on them there will be wrath of their Lord.

The Biggest Sin –Making Partner with God

In the Holy Quran, God has mentioned that the virtues or sins can be big or small. He has specifically mentioned that the biggest sin, for which a soul would never be forgiven, is to make partners with God. The non-believers will burn eternally in Hell Fire for not following the Commands of Allah. He has commanded that one should not bow in veneration to any idol, Sun, Moon or Prophet. One should not consider anyone besides Him as sustainer, controller of life, death and worthy of worship. Shirk (associating partners with Allah) will not be forgiven; He may forgive any other sin if he wills. Committing of Shirk is the biggest Sin and people should guard themselves against it.

An Example

We can appreciate this sin by usage of an Example. Lets assume there are two women. One is very argumentative; who fights every now and then with her husband and never pays heed to his sayings. In spite of these shortcomings she is essentially loyal to her husband and would never leave her true home. In this case, irrespective of her behavior,

her husband will be forced to (because of her love) to live with her. On the other hand, there is a docile wife, who is very caring, loving and obedient, she waits for her husband till late evening and serves him hot food. If one day she declares that she can’t live only with one husband and needs even her neighbor as her husband what will be you

make of the lady’s character? Inspite of all other talents she will be considered as Sinner and will be punished for the same. If we contemplate on this example and think on broader perspective, then we can appreciate why God can’t bear humans praying to anyone else but Him. If we, who are made from a tiny sperm, don’t like to be paralleled to anyone else, how can the infinite Lord, who has created the whole world, the earth, the sea, the air, the sun, the moon, the angels, who has given us innumerable resources for our sustenance can accept any partners to him? A human who indulges in worshipping any other deity other than Him, stands in front of Lord worst than a prostitute, who has given up her self-respect for some paltry gains.

Idol Worship prohibited in Holy Quran

There is an example presented in Holy Quran which is worth reflecting on:

“O mankind! A similitude has been coined, so listen to it (carefully): Verily! Those, on whom you call besides Allah, cannot create (even) a fly, even though they combine together for the purpose. And if the fly snatched away a thing from them, they would have no power to release it from the fly. So weak are(both) the seeker and the sought.

They have not estimated Allah His Rightful Estimate; Verily, Allah is All-Strong, All-Might”

To think of, the creator is always stronger than the creation, hence instead of humans worshipping idols (his creation); the idols should have worshipped humans. Thus it is impertinent to worship idols instead of the Supreme Lord.

A Thought to Ponder On

Many a people worship the Gurus who have shown the path of God to them, owing to which they claim they have received mercy of the Lord.It is akin to a situation, where you enquire regarding a train from a porter and once you received the information you alight on him instead! Hence, those who guide us regarding the right path are the intermediaries only who help us in our search of knowledge, but should never be confused with real God. There is only one God without any Parallel or Partner or any Subordinate or any Intermediary.

Few brothers also claim that the idols are used for lesser humans to concentrate on the Godhead. The argument is very shallow – can anyone look at a dog and claim that he uses it to think of his father. If one tries to limit the Merciful, Strongest and most Gracious Lord in weak idol of clay will it strengthen or weaken once faith?

    The conclusion is that those who make any partner to Supreme Lord are committing biggest sin for which they will never be forgiven and will have to spend an eternity in Hell.

    The Biggest Virtue is Faith

    The biggest virtue, best deed and best act is “Faith”. After death, all the materialistic gains will be rendered useless but what will matter the most will be the fruits of Good Deeds we have done in the name of Allah. Virtuous is the one who shares with others what is rightfully theirs. One who steals or snatches from others is a wrongdoer. Similarly, on humans there is only one benefactor, Allah, hence only he should be revered and no one else. He is the one who is Lord of our destiny, our gains and losses. When he alone is worthy of worship then only he should be worshipped. We should spend life given by Him the way He wills. Hence, a meaningful life is the one where we follow what

He has commanded and those who do not follow can’t be called truthful.

    Our creator has right of our worship and he shouldn’t be denied of the same. One who does that and act to be a virtuous person is like a bandit robbing someone of his riches and then returning measly amount in order to look honest.

    Honesty and Virtue is in believing and worshipping the sole creator and spending every precious moment of the transitory life given by Him in fulfilling his commands.

True Religion

    Right from beginning there was only one religion, which states that only the Supreme Lord should be worshipped and we should follow his commands. The Holy Quran has stated: “There is only one religion of Allah, which is Islam. Other than that, all others are irrelevant” The frailness of human is in his limitation – of sight, hearing, tasting

and feeling. Owing to the limitations of his senses his mind is also limited – it can’t imagine or understand beyond a boundary. What kind of Life God wants us to lead, how should we worship, what is life after death, which are the deeds, which will lead to Heaven or Hell? Such questions can’t be answered by human mind.

Prophet of God

    Considering human’s shortcomings, God has been kind to send his messengers on Earth who preached How to Live and Worship the God,which couldn’t have been thought correctly by human’s limited mind. Such great people are called as Prophets or Messengers. They are also termed as Avtaars, which means those who come to Earth but not

Manifestations of God. To assume them to be God or God has manifested himself as human is superstition and a great sin. This creates a rift in your faith and one ends up worshipping the prophets/avatars instead of the Supreme Lord.

    Such Messengers / Prophets are selected by God specially for conveying his message for benefit of Humankind. They have taken birth in al towns, regions and century. All of them taught to believe and worship the only Lord and asked to live our lives as per His Laws and Commands (Shariat). None of the Prophets have propagated anyone else’s worship other than His. On the other hand they have tried to stop the biggest Sin, Worshipping anyone else other than Lord, from hands of mankind time and again.

The Beginning of Idol Worship

Those innumerable prophets who had graced this earth and their followers both were mortals as other humans. They were governed by God’s Law of Life and Death; hence they perished like other humans. After their demise, the followers in their ignorance missed them and used to grieve. Satan saw this as a great opportunity to corrupt the

believers. He went to people and showed his fake sympathy. He also volunteered to make clay idols of the Prophets as their remembrance. Initially the people would come to see the idol whenever they missed their Prophets. As the time passed, Satan declared that if you  your head in reverence in front of the idols then they would bless you.

Till then people already started loving the idol and they started worshipping them. Owing to this they got corrupted by Satan and started indulging in Shirk (i.e. associating partners with God). When a human, for whom the world has been made by Creator, bows to an idol of clay then he loses the mercy of Lord spending his afterlife in Hell. The merciful Lord sent many a Prophets to correct the human behavior; those who understood the sin and stopped it received God’s forgiveness while others perished.

Messages of Prophets

    All the prophets who came had same base for the religion - there is only one God. They have time and again maintained that none should be made His partners; none but He should be worshipped; all the prophets should be believed in; the revelations, which you have received via them, should be revered and followed; believe in the

eternal life after this temporary life on Earth; our destiny is only determined by our Lord’s wish and finally the Shariat (Law of Life)which has been reveled should be lived.

    All the prophets and the revelations they disclosed were true and one should have faith on the same. It is only essential, that the prophets, who have time and again preached about one Lord and warned us against committing Shirk, should not be worshipped. Hence, those religious leaders who have propagated idol worship or polytheism were not prophets or their message got corrupted with time. Prior to Prophet Mohammed’s time all the revelations have got corrupted and many a times scriptures have also been changed.

    The Last Prophet – Hazrat Mohammed

    It’s an invaluable truth that all the prophets and the scriptures foretold about the last Prophet. They also warned that after the revelations brought by last prophet all the previous revelations will be rendered meaningless and one should follow only what has be preached by him. It is an argument for the truth of Islam that inspite of all the corruption, which has happened in various scriptures this prophecy has been intact in them. This is the grace of God so that not even a single human can claim ignorance of this truth. In Vedas he has been mentioned as Narashansh*, in Purana as Kalki, in Bible as Pharkleet and Ahmat and in Buddhism as last Buddha.

    *For further details please read Pt Vedprakash Upadhyay’s books –Kalki Avtaar aur Muhammed Saahab and Narashansh aur Antim Rishi. In these scriptures the birth time, place and other signs were revealed.

    An Introduction of Hazrat Mohammed

    Almost 1400 years back, the last saint Mohammed Rasulallah Sallallahu Allahi Wa Sallam (peace be upon him - pbuh) was born in Makkah in South Arab. His father died few months before his birth and mother too died after some time. His grandfather and his uncle looked him after. He was loved by one and all in Makkah. As he grew older he

was known for his honesty and virtue. People would leave behind their valuables with his safekeeping. He would often resolve arguments between people. Kaaba, which is a holy place of Allah was being rebuilt at that time, the people suggested those who would be virtuous should get the honor to place the Holy Stone in the corner of a wall. Many a

people jumped for the opportunity and they started infighting amongst them. It was subsequently suggested that the first person visiting Kaaba will get to do the honors. By God’s grace, Prophet Mohammed was the first person to visit Kaaba that day, on seeing him everyone cheered in unison and accepted him to place the Holy Stone. But Prophet Mohammed, true to his nature, spread a sheet and placed the stone on it. Further, he requested Leader of every group to hold a corner of the sheet and carry it towards the wall. Once they reached there, he picked the stone and placed it. He was a unanimous leader, whenever he went on a journey people grieved on his absence and overjoyed on his return. During that time, in Arab, there were 360 idols of various deities. Class discrimination, women exploitation, indulgence in gambling and alcohol, exploitation of poor by high interest rates, infighting among people and many other issues were prevalent .
    When he turned 40, then Allah started revealing the Quran to him via an angel. With this he was made a prophet with the responsibility to spread command of Allah regarding monotheism.

The Voice of Truth

    He once stood on a peak of mountain and called everyone. People came running to his invite since the call came from a true and honest person. Further, he asked everyone, will they believe if he said that there was a very strong army behind the mountain who is ready to attack them? Everyone cried back in unison that they will believe him. Later he called them towards Islam and asked them to shun idol worship, which is a sure path towards Hell.

 A Human Weakness

    Humans have an essential weakness that they end up blindly following the right and wrong actions of their ancestors. They turn deaf to arguments, which try to break age-old myths. This leads to their ultimate downfall.

 Hurdles and Tests

Owing to the above-mentioned weakness, the residents of Makkah who respected the prophet Mohammed (pbuh) for 40 years turned against him when he started the preaching. The more he called people towards the truth; more the animosity grew in their hearts. The nonbelievers tortured his followers by beating, making them lie on hot sand, by putting a noose on their necks and stoning them, Still he always prayed to Allah for their well being. Once in grief, when he went to the town of Taeef he was humiliated by the inmates who cussed and stoned him. Whenever he tried to rest the kids running behind him would stone him more. Inspite of such humiliations and pain he always prayed for their forgiveness. He would pray that they are ignorant and are unaware of their actions. Due to the hostile environment in Makkah he had to leave it and go to Madina, there too he faced many a hurdles.

Truth Prevails

    End of the day, truth always prevails and even in this case was no exception. After 23 years of sincere and selfless efforts put in by Prophet Mohammed (pbuh), Islam was accepted by majority in Arab. It brought with it a revolution in the rest of the world, which marked the end of idol worship and class discrimination while the true followers increased in numbers.

The Last Legacy

    Few years before his death, Prophet Mohammed went for Hajj with approximately 1.25 Lacs people. Then he gave his last legacy to everyone, saying after death when the audience will be asked whether he could spread God’s Religion (Deen) and Truth to all, what will be their reply? Everyone said, without doubt he could achieve what he had intended to. At that he pointed his finger towards sky and said it thrice that “Oh God, you be the Witness!” Then, he ordered others to take Islam to those who were still ignorant of the truth. He also specified that he was the last prophet and there won’t be any other after him. That he was the last Narashansh and last Kalki avatar that everyone was waiting for. It is mentioned in Quran that those who have received the books recognize him as a mother will recognize her son. Though few corrupts would try to hide the truth from others.

Every Human’s Responsibility

    Every human is bound by the religious and humanitarian responsibility that he follows only one Lord, doesn’t make partners to him and who believes Prophet Mohammed to be the last messenger and follows the revelation he had brought with him. It is called as Faith in Islam and one who doesn’t practice the same will burn in Hellfire for an eternity.

Two Questions

    Many a people will think now, that we can’t see any life after death and subsequently any Hell or Heaven. Hence why should one believe it? In this relation, all the religion and scriptures have explained regarding Hell and Heaven from which it can be concluded that the concept of Heaven and Hell is endorsed by all religions.

    We can also understand it with an example of an infant in womb. If you reveal to the infant that after coming out of womb he will cry, will drink milk, will get to see a lot of world still he will never believe it. Nevertheless, once he is born he will get to see everything as said. Similarly, this world can be considered as a womb and with out death we are born in the eternal life where we will get to see everything in front of us.

    The description of Heaven and Hell has been revealed to us by that  honest man whose archenemy also never dared to call him a liar. Further, the truth is endorsed by Quran whose validity has been accepted both by believers and non-believers equally.

Second Question

`The second question which may occur to you is that if all the other religions and scriptures were true then why one needs to accept Islam. There is a very simple answer to that, if you think of Indian Parliament and Constitution, there were many real prime ministers – Pt. Jawaharlal Nehru, Lal Bahadur Shashtri, Indira Gandhi, Rajeev Gandhi, V P Singh and others. They reigned during various time frames and they brought in new rules and policies based on the requirements at that time. All of the policies were true still an old rule or policy is overridden by a new one. All Indians are supposed to follow the latest rules. Any Indian, who says he would follow Indira Gandhi’s rules and not the new rules, will be considered a criminal in the eyes of law. Similarly, all the religions and religious scriptures were true and all of them points to the last prophet and final revelation. Inspite of the previous revelations, the mankind was forgetful in remembering the truth and ended up innovating new methods of worshipping while deviating from truth. By God’s grace we received a final revelation and the onus is on humankind to make the most of it.

There Is Only One True Religion

It won’t be wrong to say that all the religions lead to the same God. There maybe more than one ways but only a single destination. There can be innumerable lies but only one truth, various shades of darkness but only one glorious light. Right from beginning, there has been only one true religion. The religion never changed even though the laws

changed with time as per God’s commands. Entire human race is one and their lord is only one. It is clearly mentioned in Quran that there is only one faith of Allah which is Islam.

One More Question

    Skeptics may also ask that is there any proof that Hazrat Mohammed (pbuh) was a Prophet and the last messenger of Allah?

    The truth is obvious; first of all, Quran is God’s Book. The arguments put forward by it couldn’t be challenged by anyone. It clearly declares Prophet Mohammed (pbuh) to be the last Prophet. Also, Prophet Mohammed’s life is open for scrutiny by all.

    No one in this world had a life, which has been as transparent as his. Even his enemies and non-believer historians never claimed that Prophet Mohammed ever lied to anyone. Residents of his town would swear by his name. The person, who never lied in his personal life how can he lie to anyone regarding God. He himself said that he was the

last Prophet and no one will come after him. All the previous prophesies mentioned by earlier Prophets and Scriptures pointed at him.

Thoughts of Pd Shri Ram Sharma

    Pt  Ved Prakash  has written that one who doesn’t accept Islam and doesn’t believe in Prophet Mohammed can’t be considered to be a Hindu. Since, it is clearly mentioned in Vedas and Puranas that one should follow the religion revealed by Narashansh and Kalki (respectively). Hence, a true Hindu who believes in his scriptures should surely follow Islam.

The Need of Faith

Islam and Faith are needed both for this world and Life Hereafter. It is human’s responsibility to be true to his lord and be loyal and steadfast towards him. One who pursues anyone else other than him is worse than a dog, which inspite of being an animal is at least loyal to his master.

    The faith is more important for the afterlife, since there is no return after Day of Judgment. He will never get another chance and worst still he will not even get another death even if he pleads for that. At that time he will repent for the sins he had committed in the worldly life. If a man dies without faith in this world then he would always burn in Hell Fire. If a single spark touches our body then we shriek in pain, then we can imagine the enormity of Hell Fire, which seventy

times hotter than fire. Once one layer of our skin is burnt we will receive a new skin. This torture will last for eternities.

Dear Readers

    My dear readers, this life is unreliable- you never know when the death will arrive. Before death It is our responsibility that we fulfill the biggest responsibility given to us. Without faith both this life and the life hereafter will be futile. One day, everyone has to go in front of the Lord; at that time we will be questioned and judged on our faith. Even I have a hidden interest that when I would be judged on my efforts to spread the truth. I hope that the true words which I have shared with you are agreeable and acceptable to you. So lets make our Lord our witness and pray to the God:

“Ashahdu Allah Ilaha Illallahu Wa Ashadu Anna Muhammed

Abdhu Wa Rasuluhu, Sallallahu Allahi Wa Sallam”

Meaning: I am the Witness that there is no one else worth worshipping other than the God, he has no partners and Hazrat Mohammed Sallallahu Allahi Wa Sallam is a real Prophet and true believer of God.

    Let’s now shun from atheism, associating partners with him and all other sins and also resolve to be obedient to the Lord’s commands and follow Prophet Mohammed’s path.

    My dear readers, I will also pray to our Merciful and Gracious Lord that we follow the right path till our last breath.

Now readers, if you lead your life with true faith then you will get to know regarding the beautiful returns.

Test of Faith

    Due to your Faith and Islam, you may be tested but believe me - Truth Prevails. Even if in this whole life you face tremendous hurdles and obstructions keep patience for Life Hereafter will bring in bounties of Heaven and the everlasting joy of being able to see the Lord. For those fruits the tribulations of this world don’t even matter.

Your Responsibility

    One more thing, Faith and Islam are rights of every human even though he may be currently ignorant about it. Hence it’s your duty to bring this truth to them in the most selfless and sincere manner so that they would be saved from the perils of Hell Fire. Also pray from your lord that everyone is blessed with this truth. Can you consider yourself a human if a blind falls into a pit in front of you and you never even warned him? If a blind is forewarned then he will take an

alternate course and be saved. Similarly, it’s only human to save our brothers from Hell Fire.

A true believer, who has received the revelations of Quran and the Prophet, should sincerely put in efforts to show true light to nonbelievers so that they get to correct their path. A truth told from a sincere heart and when told with full compassion brings in change in the hearts of people. If a single non-believer finds the right path then you have done justice to your responsibility. God is most pleased with the one who becomes a medium to spread Faith to others.

After You Receive Faith

    Once you have accepted Islam, then you should perform Salat (Namaz) five times a day. One should learn it and practice it. It will bring peace and will increase love towards Allah. In the holy month of Ramadan, one should fast daily. Those who can afford should go for Hajj once in his lifetime.

    Be warned, that you shouldn’t bow in front of anyone else but Allah. Further, Alcohol, Gambling, Pork Meat, Interest, Bribery and other unlawful things are banned and you should never indulge in the same. Also, cherish all the lawful things commanded by Allah.

    One should read Quran regularly and follow the laws of Hygiene and Cleanliness. One should also pray that our relatives, friends and all the humans residing in this Earth should die after accepting the Faith. Since faith is the only hope we have for this life and Life Hereafter. Abraham (pbuh) could jump into fire only because of his faith hence

he came out unscathed. The same faith can help us in crossing every hurdle and help us in achieving our final destination

Peace be upon you.

For further Inquiries, Please Contact:

Muhammad Kaleem Siddiqui,

Phulat, Muzaffarnagar,

U.P., India.

Email : phulat@hotmail.com

           phulat@gmail.com 

        lmt313@msn.com

==============

AAPKI AMANAT AAPKI SEWA MEIN

LISTEN IN HINDI HERE

 

Read in Hindi

आपकी अमानत आपकी सेवा में

मुझे माफ़ कर दें।

मेरे प्यारे पाठको! मुझे माफ़ कर दीजिए, मैं आपकी और सारी मुस्लिम बिरादरी की ओर से आपसे माफ़ी चाहता हूँ, जिसने इस दुनिया के सबसे बड़े शैतान के बहकावे में आकर आपकी सबसे बड़ी दौलत आप तक नहीं पहुँचायी। उस शैतान ने पाप की जगह पापी का अपमान मन में बिठा कर इस पूरे संसार को जंग का मैदान बना दिया। इस ग़लती को सोचते ही मैंने आज क़लम उठाया है कि आपका हक़ आप तक पहुँचाऊं और बिना किसी लालच के प्रेम और मानवता की बातें करुँ।

वह सच्चा स्वामी जो मन का हाल जानता है, गवाह है कि इन पन्नों को आप तक पहुँचाने में अत्यन्त निष्ठा के साथ मैं सच्ची हमदर्दी का हक़ निभाना चाहता हूँ। इन बातों को आप तक न पहुँचाने के दुःख में कितनी रातों की मेरी नींद उड़ी है।

एक प्रेम से भरी बात

यह बात करने की नहीं, मगर मेरी इच्छा है कि मेरी इन प्रेम भरी बातों को आप प्यार की आँखों से देखें और पढ़ें। उस स्वामी के बारे में जो सारे संसार को चलाने और बनाने वाला है, सोच विचार करें, ताकि मेरे मन और मेरी आत्मा को शान्ति मिले कि मैं ने अपने भाई या बहन की अमानत उस तक पहुँचाई और अपने मनुष्य और भाई होने का कर्तव्य पूरा किया।

  इस संसार में आने के बाद एक मनुष्य के लिए जिस सच्चाई को जानना और मानना आवश्यक है और जो इसकी सबसे बड़ी ज़िम्मेदारी और कर्तव्य है वह प्रेम भरी बात में आपको सुनाना चाहता हूँ।

प्रकृति का सबसे बड़ा सच

इस संसार, बल्कि प्रकृति की सबसे बड़ी सच्चाई यह है कि इस संसार में सारे जीवों और पूरी कायनात को बनाने वाला, पैदा करने वाला और उसका प्रबन्ध करने वाला केवल और केवल एक अकेला स्वामी है। वह अपनी ज़ात, गुण और अधिकारों में अकेला है। दुनिया को बनाने, चलाने, मारने और जिलाने में उसका कोई साझी नहीं। वह एक ऐसी शक्ति है जो हर जगह मौजूद है। हरेक की सुनता है हरेक को देखता है। सारे संसार में एक पत्ता भी उसकी आज्ञा के बिना हिल नहीं सकता। हर मनुष्य की आत्मा उसकी गवाही देती है, चाहे वह किसी भी धर्म का मानने वाला हो और चाहे वह मूर्ति का पुजारी ही क्यों न हो मगर अंदर से वह विश्वास रखता है कि पैदा करने वाला, पालने वाला, पालनहार और असली मालिक तो केवल वही एक है।

इंसान की बुद्धि में भी इसके अलावा और कोई बात नहीं आती कि सारे संसार का स्वामी एक ही है। यदि किसी स्कूल के दो प्रधानाचार्य हों तो स्कूल नहीं चल सकता। यदि एक गांव के दो प्रधान हों तो गांव की व्यवस्था तलपट हो जाएगी। किसी देश के दो बादशाह नहीं हो सकते तो इतनी बड़ी और व्यापक कायनात की व्यवस्था एक से अधिक स्वामियों के द्वारा कैसे चल सकती है? और संसार की प्रबंधक कई हस्तियां कैसे हो सकती हैं?

एक दलील

कुरआन, जो अल्लाह की वाणी है उसने दुनिया को अपनी सत्यता बताने के लिए यह दावा किया है कि-

‘‘हमने जो कुछ अपने बन्दे पर ( कुरआन) उतारा है उसमें यदि तुमको संदेह है (कि कुरआन उस मालिक का सच्चा कलाम नहीं है) तो इस जैसी एक सूरत ही (बना) ले आओ और चाहो तो इस काम के लिए अल्लाह को छोड़ कर अपने सहायकों को भी (मदद के लिए) बुला लो, यदि तुम सच्चे हो।0’’ (अनुवाद कुरआन, बक़रा 2:23)

चौदह-सौ साल से आज तक दुनिया के योग्य लेखक, विद्वान और बुद्धिजीवी शौध और रिसर्च करके थक चुके और अपना सिर झुका चुके हैं, पर वास्तव में कोई भी अल्लाह की इस चुनौती का जवाब न दे सका और न भविष्य में दे सकेगा।

इस पवित्र पुस्तक में अल्लाह ने हमारी बुद्धि को अपील करने के लिए बहुत सी दलीलें दी हैं। एक उदाहरण यह है कि-

‘‘यदि धरती और आकाशों में अल्लाह के अलावा स्वामी और शासक होते तो इन दोनों में बड़ा बिगाड़ और उत्पात मच जाता।’’ (अनुवाद कुरआन, अम्बिया 21:22)

बात स्पष्ट है। यदि एक के अलावा कई शासक व स्वामी होते तो झगड़ा होता। एक कहताः अब रात होगी, दूसरा कहताः दिन होगा। एक कहताः छः महीने का दिन होगा, दूसरा कहताः तीन महीने का होगा। एक कहताः सूरज आज पश्चिम से उदय होगा, दूसरा कहताः नहीं पूरब से उदय होगा। यदि देवी-देवताओं को यह अधिकार वास्तव में होता और वे अल्लाह के कामों में भागीदार भी होते तो कभी ऐसा होता कि एक गुलाम ने पूजा अर्चना करके वर्षा के देवता से अपनी इच्छा मनवा ली तो बड़े स्वामी की ओर से आदेश आता कि अभी वर्षा नहीं होगी। फिर नीचे वाले हड़ताल कर देते। अब लोग बैठे हैं कि दिन नहीं निकला, पता चला कि सूरज देवता ने हड़ताल कर रखी है।

सच यह है कि दुनिया की हर चीज़ गवाही दे रही है, यह संगठित रुप से चलती हुई कायनात की व्यवस्था गवाही दे रही है कि संसार का स्वामी अकेला और केवल एक है। वह जब चाहे और जो चाहे कर सकता है। उसे कल्पना एवं विचारों में क़ैद नहीं किया जा सकता। उसकी तस्वीर नहीं बनाई जा सकती। उस स्वामी ने सारे संसार को मनुष्यों के फ़ायदे और उनकी सेवा के लिए पैदा किया है। सूरज मनुष्य का सेवक, हवा मनुष्य की सेवक, यह धरती भी मनुष्य की सेवक है। आग, पानी, जानदार और बेजान दुनिया की हर वस्तु मनुष्य की सेवा के लिए बनायी गयी है। और उस स्वामी ने मनुष्य को अपना दास बना कर उसे अपनी उपासना करने और आदेश मानने के लिए पैदा किया है, ताकि वह इस दुनिया के सारे मामलों को सुचारु रुप से पूरा करे और इसी के साथ उसका स्वामी व उपास्य उससे प्रसन्न व राज़ी हो जाए।

न्याय की बात है कि जब पैदा करने वाला, जीवन देने वाला, मौत देने वाला, खाना, पानी देने वाला और जीवन की हर ज़रूरत को पूरी करने वाला वही एक है तो सच्चे मनुष्य को अपने जीवन और जीवन संबंधी समस्त मामलों को अपने स्वामी की इच्छा के अनुसार उसका आज्ञापालक होकर पूरा करना चाहिए। यदि कोई मनुष्य अपना जीवनकाल उस अकेले स्वामी का आदेश मानते हुए नहीं गुज़ार रहा है तो सही अर्थों में वह मनुष्य कहलाने योग्य नहीं।

एक बड़ी सच्चाई

उस सच्चे स्वामी ने अपनी सच्ची पुस्तक कुरआन में बहुत सी सच्चाई में से एक सच्चाई हमें यह बतायी है-

‘‘हर जीवन को मौत का स्वाद चखना है फिर तुम सब हमारी ही ओर लौटाए जाओगे।’’ (अनुवाद कुरआन, अन्कबूत 29:57)

इस आयत के दो भाग हैं। पहला यह कि हरेक जीव को मौत का स्वाद चखना है। यह ऐसी बात है कि हर धर्म, हर वर्ग और हर स्थान का आदमी इस बात पर विश्वास करता है बल्कि जो धर्म को भी नहीं मानता वह भी इस सच्चाई के सामने सिर झुकाता है और जानवर तक मौत की सच्चाई को समझते हैं। चूहा, बिल्ली को देखते ही अपनी जान बचाकर भागता है और कुत्ता भी सड़क पर आती हुई किसी गाड़ी को देख कर अपनी जान बचाने के लिए तेज़ी से हट जाता है, क्योंकि ये जानते हैं कि यदि इन्होंने ऐसा न किया तो उनका मर जाना निश्चित है।

मौत के बाद

इस आयत के दूसरे भाग में क़ुरआन एक और बड़ी सच्चाई की ओर हमारा ध्यान आकृष्ट करता है। यदि वह मनुष्य की समझ में आ जाए तो सारे संसार का वातावरण बदल जाए। वह सच्चाई यह है कि तुम मरने के बाद मेरी ही ओर लौटाए जाओगे और इस संसार में जैसा काम करोगे वैसा ही बदला पाओगे।

मरने के बाद तुम मिट्टी में मिल जाओगे या गल सड़ जाओगे और दोबारा जीवित नहीं किए जाआगे, ऐसा नहीं है और न यह सच है कि मरने के बाद तुम्हारी आत्मा किसी और शरीर में प्रवेश कर जाएगी। यह दृष्टिकोण किसी भी दृष्टि से मानव बुद्धि की कसौटी पर खरा नहीं उतरता।

पहली बात यह है कि आवागमन का यह काल्पनिक विचार वेदों में मौजूद नहीं है, बाद के पुरानों (देवमालाई कहानियों) में इसका उल्लेख है। इस विचारधारा की शुरुआत इस प्रकार हुई कि शैतान ने धर्म के नाम पर लोगों को ऊँच-नीच में जकड़ दिया। धर्म के नाम पर शूद्रों से सेवा कराने और उनको नीच और तुच्छ समझने वाले धर्म के ठेकेदारों से समाज के दबे कुचले वर्ग के लोगों ने जब यह सवाल किया कि जब हमारा पैदा करने वाला ईश्वर है और उसने सारे मनुष्यों को आँख, कान, नाक, हर वस्तु में समान बनाया है तो आप लोग अपने अपको ऊँचा और हमें नीचा और तुच्छ क्यों समझते हैं? इसका उन्होंने आवागमन का सहारा लेकर यह जवाब दिया कि तुम्हारे पिछले जीवन के बुरे कामों ने तुम्हें इस जन्म में नीच और अपमानित बनाया है।

इस विचाराधारा के अनुसार सारी आत्माएं। दोबारा पैदा होती हैं और अपने कामों के हिसाब से शरीर बदल कर आती हैं। अधिक बुरे काम करने वाले लोग जानवरों के शरीर में पैदा होते हैं। इनसे और अधिक बुरे काम करने वाले वनस्पति के रुप में आ जाते हैं, जिनके काम अच्छे होते हैं, वे आवागमन के चक्कर से मुक्ति पा जाते हैं।

आवागमन के विरुद्ध तीन तर्क

1. इस सम्बंध में सबसे बड़ी बात यह है कि वैज्ञानिकों का कहना है कि इस धरती पर सबसे पहले वनस्पति पैदा हुई, फिर जानवर पैदा हुए और उसके करोड़ों साल बाद मनुष्य का जन्म हुआ। अब जबकि मनुष्य अभी इस धरती पर पैदा ही नहीं हुआ था और किसी मानव आत्मा ने अभी बुरा काम किया ही नहीं था तो सवाल पैदा होता है कि वे किसकी आत्माएं थीं, जिन्होंने अनगिनत जानवरों और पेड़ पौधों के रुप में जन्म लिया?

2. दूसरी बात यह है कि इस विचार धारा को मान लेने के बाद तो यह होना चाहिए था कि धरती पर जानवरों की संख्या में निरंतर कमी होती रहती। जो आत्माएं आवागमन से मुक्ति पा लेतीं, उनकी संख्या कम होती रहनी चाहिए थी, जबकि यह वास्तविकता हमारे सामने है कि धरती पर मनुष्यों, जानवरों और वनस्पति हर प्रकार के जीवों की संख्या में निरंतर बड़ी भारी वृद्धि हो रही है।

3. तीसरी बात यह है कि इस दुनिया में पैदा होने वालों और मरने वालों की संख्या में धरती व आकाश के जितना अंतर दिखाई देता है, मरने वालों की तुलना में पैदा होने वालों की संख्या कहीं अधिक है। खरबों अनगिनत मच्छर पैदा होते हैं, जबकि मरने वाले इससे बहुत कम हैं।

  कभी अपने देश में किसी बच्चे के बारे में यह बात फैल जाती है कि वह उस जगह को पहचान रहा है, जहां वह पिछले जन्म में रहता था। अपना पुराना नाम भी बता रहा है और यह भी कि उसने दोबारा जन्म लिया है। सच्ची बात तो यह है कि इन सारी बातों का वास्तविकता से कोई संबंध नहीं होता। इस प्रकार की चीजें विभिन्न प्रकार की मनोवैज्ञानिक व मानसिक रोग या आध्यात्मिक व सामाजिक व हालात की प्रतिक्रिया का नतीजा होती हैं, जिनका सुचारु रुप से इलाज कराया जाना चाहिए। मूल वास्तविकता से इनका दूर तक कोई वास्ता नहीं होता।

सच्ची बात यह है कि हक़ीकत मरने के बाद हर मनुष्य के सामने आ जाएगी कि मनुष्य मरने के बाद अपने पैदा करने वाले स्वामी के पास जाता है और उसने उस संसार में जैसे काम किए होंगे, उसके हिसाब से प्रलय में दण्ड या इनाम पाएगा।

कर्मों का फल मिलेगा

यदि मनुष्य अपने पालनहार की उपासना और उसकी बात मानते हुए अच्छे काम करेगा, भलाई और सदाचार के रास्ते पर चलेगा तो वह अपने पालनहार की कृपा से जन्नत में जाएगा। जन्नत, जहाँ आराम की हर वस्तु है, बल्कि वहाँ तो आनंद व सुख वैभव की ऐसी वस्तुएं भी है, जिनको इस दुनिया में न किसी आँख ने देखा न किसी कान ने सुना न किसी दिल में उनका विचार आया। और जन्नत की सबसे बडी नेमत यह होगी कि जन्नती लोग वहाँ अपनी आँखों से अपने स्वामी एवं पालनहार को देख सकेंगे, जिसके बराबर आनन्द और हर्ष की कोई वस्तु नहीं होगी।

इसी तरह जो लोग बुरे काम करेंगे अपने पालनहार के साथ दूसरों को भागी बनाएंगे और विद्रोह करके अपने स्वामी के आदेश का इन्कार करेंगे वे नरक में डाले जाएंगे। वे वहाँ आग में जलेंगे। वहाँ उनको उनके बुरे कामों और अपराधों का दण्ड मिलेगा और सबसे बडा दंड यह होगा कि वे अपने स्वामी को देखने से वंचित रह जाएंगे और उन पर उनके स्वामी की दर्दनाक यातना होगी।

पालनहार का साझी बनाना सबसे बड़ा गुनाह

उस सच्चे असली स्वामी ने अपनी किताब कुरआन में हमे बताया कि भलाइयां और सदकर्म छोटे भी होते हैं और बडे़ भी। इसी तरह उस स्वामी के यहाँ अपराध, पाप और बुरे काम भी छोटे बडे़ होते हैं। उसने हमें बताया है कि जो अपराध व पाप मनुष्य को सबसे अधिक और भयानक दण्ड का भोगी बनाता है, जिसे वह कभी क्षमा नहीं करेगा और जिसको करने वाला सदैव के लिए नरक में जलता रहेगा। वह नरक से बाहर नहीं जा सकेगा। वह मौत की इच्छा करेगा परन्तु उसे मौत कभी न आएगी।

वह अपराध इस अकेले ईश्वर, पालनहार के साथ, उसके गुणों व अधिकारों में किसी को भागीदार बनाना है, इसके अलावा किसी दूसरे के आगे अपना सिर या माथा टेकना है और किसी और को पूजा योग्य मानना, मारने वाला, जीवित करने वाला, आजीविका देने वाला, लाभ व हानि का मालिक समझना बहुत बडा पाप और अत्यन्त ऊँचें दर्जे का जुल्म है, चाहे ऐसा किसी देवी देवता को माना जाए या सूरज चांद, सितारे या किसी पीर फ़क़ीर को, किसी को भी उस एक मात्रा स्वामी के गुणों में बराबर का या भागीदार समझना शिर्क (बहुदेववाद) है, जिसे वह स्वामी कभी क्षमा नहीं करेगा। इसके अलावा किसी भी गुनाह को यदि वह चाहे तो माफ़ कर देगा। इस पाप (अर्थात शिर्क) को स्वयं हमारी बुद्धि भी इतना ही बुरा समझती है और हमें भी इस काम को उतना ही अप्रिय समझते हैं।

एक उदाहरण

उदाहरण स्वरूप यदि किसी की पत्नी बड़ी नकचढ़ी हो, सामान्य बातों पर झगड़े पर उतर आती हो, कुछ कहना सुनना नहीं मानती हो, लेकिन पति यदि इस घर से उसे निकलने को कह दे तो वह कहती है कि मैं केवल तेरी हूँ, तेरी ही रहूंगी, तेरे ही दरवाजे पर मरूंगी और एक क्षण के लिए तेरे घर से बाहर नहीं जाऊँगी तो पति लाख क्रोध के बाद भी उसे निभाने के लिए मजबूर हो जाएगा।

इसके विपरीत यदि किसी की पत्नी बड़ी सेवा करने वाली, आदेश का पालन करने की पाबन्द हो, वह हर समय उसका ध्यान रखती हो, पति आधी रात को घर आता हो उसकी प्रतीक्षा करती हो, उसके लिए खाना गर्म करके उसके सामने रख देती हो, उससे प्रेम भरी बातें भी करती हो, वह एक दिन उससे कहने लगे कि आप मेरे जीवन साथी हैं लेकिन मेरा अकेले आप से काम नहीं चलता, इसलिए अपने अमुक पड़ौसी को भी मैंने आज से अपना पति बना लिया है तो यदि उसके पति में कुछ भी ग़ैरत होगी तो वह यह बात कदापि सहन नहीं कर सकेगा। वह एक क्षण के लिए भी ऐसी एहसान फ़रामोश, निर्लज्ज और ख़राब औरत को अपने पास रखना पसन्द नहीं करेगा।

आख़िर ऐसा क्यों है? केवल इसलिए कि कोई पति अपने पति होने के विशेष अधिकारों में किसी को भागीदार देखना नहीं चाहता। आप वीर्य की एक बूंद से बनी अपनी सन्तान में किसी और को अपना साझी बनाना पसन्द नहीं करते तो वह स्वामी जो अत्यन्त तुच्छ बूंद से मनुष्य को पैदा करता है वह कैसे यह सहन कर लेगा कि उसका पैदा किया हुआ मनुष्य उसके साथ किसी और को उसका साझी या भागीदार बनाए, उसके साथ किसी दुसरे की उपासना की जाए और बात मानी जाए, जबकि इस पूरे संसार में जिसे जो कुछ दिया है उसी ने प्रदान किया है।

जिस प्रकार एक वैश्या अपनी इज़्ज़त व सतीत्व बेच कर हर आने वाले आदमी को अपने ऊपर क़ब्ज़ा दे देती है तो इसी कारण वह हमारी नज़रों से गिरी हुई रहती है, तो वह आदमी भी अपने स्वामी की नज़रों में इससे कहीं अधिक नीच, अपमानित और गिरा हुआ है, जो उसे छोड कर किसी दूसरे की उपासना में मस्त हो, चाहे वह कोई देवता हो या फ़रिशता, जिन्न हो या मनुष्य, मूर्ति हो या बुत, क़ब्र हो या स्थान या कोई दूसरी काल्पनिक वस्तु।

क़ुरआन में मूर्ति पूजा का विरोध

मूर्ति पूजा के लिए कुरआन में एक उदाहरण प्रस्तुत किया गया है, जो सोच विचार करने योग्य है-

‘‘अल्लाह को छोडकर तुम जिन (मूर्ति, क़ब्र व अस्थान वालों) को पुकारते हो, वे सब मिलकर एक मक्खी भी पैदा नहीं कर सकते (पैदा करना तो दूर की बात है) यदि मक्खी उनके सामने से कोई वस्तु (प्रसाद आदि) छीन ले जाए तो वे उसे वापस भी नहीं ले सकते। माँगने वाला और जिससे माँगा जा रहा है दोनों कितने कमजोर हैं और उन्होने अल्लाह का इस तरह महत्व नहीं समझा जैसा समझना चाहिए था। निस्संदेह अल्लाह शाक्तिशाली और ज़बरदस्त है।’’

(अनुवाद कुरआन, हज 22:73-74)

कितना सटीक उदाहरण है। बनाने वाला तो स्वयं अल्लाह है। अपने हाथों से बनाई गयी मूर्तियों और बुतों के बनाने वाले बेख़बर मनुष्य हैं। यदि इन मूर्तियों में थोडी बहुत समझ होती तो वे मनुष्यों की उपासना करतीं।

एक कमजोर विचार

कुछ लोगों का यह मानना है कि हम उनकी उपासना इसलिए करते हैं कि उन्होने ही हमें मालिक का रास्ता दिखाया है और उनके माध्यम से हम मालिक की कृपा हासिल करते हैं। यह बिल्कुल ऐसी बात हुई कि कोई कुली से ट्रेन के बारे में मालूम करे और जब कुली उसे सही जानकारी दे दे तो वह ट्रेन की जगह कुली पर ही सवार हो जाए कि इसी ने हमें ट्रेन के बारे में बताया है। इसी तरह अल्लाह की ओर सही मार्ग दर्शन करने और रास्ता बताने वाले की उपासना करना ठीक ऐसा ही है, जैसे ट्रेन को छोड़ कर कुली पर सवार हो जाना।

कुछ भाई यह भी कहते हैं कि हम केवल ध्यान जमाने और अपने को आकर्षित करने के लिए इन मूर्तियों को रखते हैं। यह भी भली कही कि बड़े ध्यान से किसी खम्बे को देख रहे हैं और कह रहे हैं कि हम तो केवल पिताजी का ध्यान जमाने के लिए खम्बे को देख रहे हैं। कहाँ पिताजी और कहाँ खम्बा? कहाँ ये कमज़ोर मूर्तियाँ और कहाँ वह शक्तिशाली, बलवान और दयावान मालिक! इससे ध्यान बंधेगा या बटेगा?

सारांश यह है कि किसी भी तरह से किसी को भी अल्लाह का साझी मानना महा पाप है, जिसे वह कभी भी क्षमा नहीं करेगा और ऐसा आदमी सदैव के लिए नरक का ईंधन बनेगा।

सबसे बड़ा सदकर्म ईमान है

इसी प्रकार सबसे बड़ा सदकर्म ‘‘ईमान’’ है, जिसके बारे में दुनिया के समस्त धर्म वाले यह कहते हैं कि सब कुछ यहीं छोड़ जाना है, मरने के बाद आदमी के साथ केवल ईमान जाएगा। ईमानदार या ईमान वाला उसे कहते हैं जो हक़ देने वाला हो, इसके विपरीत हक़ मारने वाले को ज़ालिम व काफ़िर (इन्कारी) कहते हैं। मनुष्य पर सबसे बड़ा हक़ उसके पैदा करने वाले का है। वह यह कि सबको पैदा करने वाला, जीवन और मृत्यु देने वाला स्वामी, पालनहार और उपासना के योग्य केवल अकेला अल्लाह है, तो फिर उसी की उपासना की जाए, उसी को स्वामी, लाभ हानि, सम्मान व अपमान देने वाला समझा जाए और उसके दिए हुए जीवन को उसकी इच्छा व आज्ञा अनुसार बसर किया जाए। उसी को माना जाए और उसी की मानी जाए। इसी का नाम ईमान है। केवल एक को मालिक माने बिना और उसी का आज्ञा पालन किए बिना मनुष्य ईमानदार अर्थात ईमान वाला नहीं हो सकता बल्कि वह बे-ईमान और काफ़िर कहलाएगा।

मालिक का सबसे बड़ा हक़ मार कर लोगों के सामने अपनी ईमानदारी जताना ऐसा ही है कि एक डाकू बहुत बड़ी डकैती से मालदार बन जाए और फिर दुकान पर लाला जी से कहे कि आपका एक रुपया मेरे पास हिसाब में अधिक आ गया है, आप ले लीजिए। इतना माल लूटने के बाद एक रुपए का हिसाब देना, ईमानदारी नहीं है। अपने मालिक को छोड़ कर किसी और की उपासना करना इससे भी बुरी और घिनौनी ईमानदारी है।

ईमान केवल यह है कि मनुष्य अपने मालिक को अकेला माने, उस अकेले की उपासना और जीवन की हर घड़ी को मालिक की मर्ज़ी और उसके आदेशानुसार बसर करे। उसके दिए हुए जीवन को उसकी इच्छानुसार बसर करना ही दीन कहलाता है और उसके आदेशों को ठुकरा देना अधर्म है।

सच्चा दीन

सच्चा दीन आरंभ से ही एक है और उसकी शिक्षा है कि उस अकेले ही को माना जाए और उसी का हुक्म भी माना जाए। अल्लाह ने कुरआन में कहा है-

‘‘इस्लाम के अलावा जो भी किसी और दीन को अपनाएगा वह अस्वीकार्य होगा और ऐसा व्यक्ति परलोक में हानि उठाने वालों में होगा।’’ (अनुवाद कुरआन, आले इमरान 3:85)

मनुष्य की कमज़ोरी है कि उसकी नज़र एक विशेष सीमा तक देख सकती है। उसके कान एक सीमा तक सुन सकते हैं, उसके सूंघने चखने और छूने की शक्ति भी सीमित है। इन पाँच इन्द्रियों से उसकी बुद्धि को जानकारी मिलती है, इसी तरह बुद्धि की पहुँच की भी एक सीमा है।

वह मालिक किस तरह का जीवन पसंद करता है? उसकी उपासना किस तरह की जाए? मरने के बाद क्या होगा? जन्नत किन लोगों को मिलेगी? वे कौन से काम हैं जिनके नतीजे में मनुष्य नरक में जाएगा? इन सारी बातों का पता मानव बुद्धि, सूझ बूझ और ज्ञान से नहीं लगाया जा सकता।

पैग़म्बर (सन्देष्टा)

मनुष्यों की इस कमज़ोरी पर दया करके उसके पालनकार ने अपने बंदों में से उन महान मनुष्यों पर जिनको उसने इस दायित्व के योग्य समझा, अपने फ़रिश्तों द्वारा उन पर अपना संदेश उतारा, जिन्होंने मनुष्य को जीवन बसर करने और उपासना के तौर तरीके़ बताए और जीवन की वे सच्चाईयाँ बतायीं जो वह अपनी बुद्धि के आधार पर नहीं समझ सकता था।

ऐसे बुज़ुर्ग और महान मनुष्य को नबी, रसूल या सन्देष्टा कहा जाता है। इसे अवतार भी कह सकते हैं बशर्ते कि अवतार का मतलब हो ‘‘वह मनुष्य, जिसे अल्लाह ने मनुष्यों तक अपना संदेश पहुँचाने के लिए चुना हो’’। लेकिन आज कल अवतार का मतलब यह समझा जाता है कि ईश्वर मनुष्य के रूप में धरती पर उतरा है। यह व्यर्थ विचार और अंधी आस्था है। यह महा पाप है। इस असत्य धारणा ने मनुष्य को एक मालिक की उपासना से हटाकर उसे मूर्ति पूजा की दलदल में फंसा दिया।

वह महान मनुष्य जिनको अल्लाह ने लोगों को सच्चा रास्ता बताने के लिए चुना और जिनको नबी और रसूल कहा गया, हर क़ौम में आते रहे हैं। उन सब ने लोगों को एक अल्लाह को मानने, केवल उसी अकेले की उपासना करने और उसकी इच्छा से जीवन बसर करने का जो तरीक़ा (शरीअत या धार्मिक क़ानून) वे लाए, उसकी पाबन्दी करने को कहा। इनमें से किसी संदेष्टा ने भी ईश्वर के अलावा अपनी या किसी और की उपासना की दावत नहीं दी, बल्कि उन्होंने उसे सबसे भयानक और बड़ा भारी अपराध ठहराते हुए सबसे अधिक इसी पाप से लोगों को रोका। उनकी बातों पर लोगों ने विश्वास कर लिया और सच्चे मार्ग पर चलने लगे।

मूर्ति पूजा कब आरंभ हुई?

ऐसे समस्त सन्देष्टा और उनके मानने वाले लोग सदाचारी मनुष्य थे। उनको मौत आनी थी (जिसे मौत नहीं वह केवल अल्लाह है।) नबी या रसूल या सदाचारी लोगों की मौत के बाद उनके मानने वालों को उनकी बहुत याद आयी और वे उनकी याद में बहुत रोते थे। शैतान को मौक़ा मिल गया। वह मनुष्य का दुश्मन है और मनुष्य की परीक्षा के लिए अल्लाह ने उसे बहकाने और बुरी बातें मनुष्य के दिल में डालने का साहस जुटा दिया कि देखें कौन उस पैदा करने वाले मालिक को मानता है और कौन शैतान का मानता है।

शैतान लोगों के पास आया और कहा कि तुम्हें अपने रसूल या बुजुर्ग से बड़ा प्रेम है। मरने के बाद वे तुम्हारी नज़रों से ओझल हो गए हैं, ये सब अल्लाह के चहेते बन्दे हैं। अल्लाह उनकी बात नहीं टालता, इसलिए में उनकी एक मूर्ति बना देता हूँ। उसे देख कर तुम सुख शान्ति पा सकते हो। शैतान ने मूर्ति बनाई। जब उनका मन करता, वे उसे देखा करते थे। धीरे-धीरे जब उस मूर्ति की मुहब्बत उनके दिल में बस गई तो शैतान ने कहा कि ये रसूल (सन्देष्टा), नबी व बुज़ुर्ग अल्लाह के बड़े निकट हैं। यदि तुम इनकी मूर्ति के आगे अपना सिर झुकाओगे तो अपने को ईश्वर के समीप पाओगे और ईश्वर तुम्हारी बात मान लेगा या तुम ईश्वर से समीप हो जाओगे।

मनुष्य के मन में मूर्ति की आस्था पहले ही घर कर चुकी थी, इसलिए उसने मूर्ति के आगे सिर झुकाना और उसे पूजना आरंभ कर दिया और वह मनुष्य जिसकी उपासना के योग्य केवल एक अल्लाह था, मूर्तियों को पूजने लगा और शिर्क (बहुदेववाद) में फंस गया। मनुष्य जिसे अल्लाह ने धरती पर अपना ख़लीफ़ा (प्रतिनिधि) बनाया था, जब अल्लाह के अलावा दूसरों के आगे झुकने लगा तो अपनी और दूसरों की नज़रों में अपमानित और घृणा का पात्रा हो गया और मालिक की नज़रों से गिर कर सदैव के लिए नरक उसका ठिकाना बन गया।

इसके बाद अल्लाह ने फिर अपने सन्देष्टा भेजे, जिन्होंने लोगों को मूर्ति पूजा ही नहीं, हर प्रकार के बहुदेववाद और अन्याय से संबंध रखने वाली बुराईयों और नैतिक बिगाड़ से रोका। कुछ लोगों ने उनकी बात मानी और कुछ लोगों ने उनकी अवज्ञा की। जिन लोगों ने बात मानी, अल्लाह उनसे प्रसन्न हुआ और जिन लोगों ने उनके निर्देशों और नसीहतों का उल्लघन किया, अल्लाह की ओर से दुनिया ही में उनको तबाह व बर्बाद कर देने वाले फै़सले किए गए।

रसूलों की शिक्षा

एक के बाद एक नबी और रसूल आते रहे, उनके धर्म का आधार एक होता। वे एक ही धर्म की ओर बुलाते कि एक ईश्वर को मानो, किसी को उसके वजूद और उसके गुणों व अधिकारों में साझी न ठहराओ, उसकी उपासना व आज्ञा पालन में किसी को भागीदार न करो, उसके रसूलों को सच्चा जानो, उसके फ़रिश्ते जो उसके बन्दे और पवित्रा प्राणी हैं, जो न खाते पीते हैं न सोते हैं, हर काम में मालिक की आज्ञा का पालन करते हैं। उसकी अवज्ञा नहीं कर सकते। वे अल्लाह की ख़ुदाई या उसके मामलों में कण बराबर भी कोई दख़ल नहीं रखतें हैं उनके अस्तित्व को मानो। उसने अपने फ़रिश्ते द्वारा अपने रसूलों व नबियों पर जो वहî (ईश वाणी) भेजी या किताबें भेजीं, उन सबको सच्चा जानो, मरने के बाद दोबारा जीवन पाकर अपने अच्छे बुरे कामों का बदला पाना है, इस विश्वास के साथ इसे सत्य जानो और यह भी मानो कि जो कुछ भाग्य में अच्छा या बुरा है, वह मालिक की ओर से है और रसूल उस समय अल्लाह की ओर जो शरीअत (विधान) और जीवन व्यापन का तरीक़ा लेकर आया है, उस पर चलो और जिन बुराईयों और वर्जित कामों और वस्तुओं से उसने मना किया है, उनको न करो।

जितने अल्लाह के दूत आए सब सच्चे थे और उन पर जो पवित्रा ईश वाणी उतरी, वह भी सच्ची थी। उन सब पर हमारा ईमान है और हम उनमें भेद नहीं करते। सत्य तो यह है कि जिन्होंने एक ईश्वर को मानने की दावत दी हो, उनकी शिक्षाओं में एक मालिक को छोड़ कर दूसरों की पूजा ही नहीं स्वयं अपनी पूजा की भी बात न हो, उनके सच्चे होने में क्या संदेह हो सकता है? अलबत्ता जिन महा पुरुषों के यहां मूर्ति पूजा या बहुत से उपास्यों की उपासना की शिक्षा मिलती है, या तो उनकी शिक्षाओं में परिवर्तन कर दिया गया है या वे अल्लाह के दूत ही नहीं हैं। मुहम्मद (सल्ल.) से पहले के सारे रसूलों के जीवन के हालात में हेर फेर कर दिया गया है और उनकी शिक्षाओं के बड़े हिस्से को भी परिवर्तित कर दिया गया है।

अन्तिम दूत मुहम्मद (सल्ल.)

यह एक बहुमूल्य सत्य है कि हर आने वाले रसूल और नबी की ज़बान से और उस पर अल्लाह की ओर से उतारे गए विशेष सहीफ़ों में एक अन्तिम दूत की भविष्यवाणी की गयी है और यह कहा गया है कि उनके आने के बाद और उनको पहचान लेने के बाद सारी पुरानी शरीअतें (विधान) और धार्मिक क़ानून छोड़ कर उनकी बात मानी जाए और उनके द्वारा लाए गए अन्तिम कलाम (कुरआन) और सम्पूर्ण दीन पर चला जाए। यह भी इस्लाम की सच्चाई का सबूत है कि पिछली किताबों में बहुत अधिक हेर फेर के बावजूद उस मालिक ने अन्तिम दूत मुहम्मद (सल्ल.) के आने की सूचना को परिवर्तित न होने दिया, ताकि कोई यह न कह सके कि हमें तो कुछ ख़बर ही न थी। वेदों में उसका नाम नराशंस, पुराणों में कलकी अवतार, बाइबिल में फ़ारक़लीत और बौद्ध ग्रन्थों में अन्तिम बुद्ध आदि लिखा गया है।

इन धार्मिक पुस्तकों में मुहम्म्द (सल्ल.) के जन्म स्थान, जन्म का युग और उनके गुणों व विशेषताओं आदि के बार में स्पष्ट इशारे दिए गए हैं।

मुहम्मद (सल्ल.) की पवित्र जीवनी का परिचय

अब से लगभग साढ़े चैदह-सौ साल पहले वह अन्तिम नबी व रसूल मुहमद(सल्ल.) सउदी अरब के प्रसिद्व शहर मक्का में पैदा हुए। जन्म से कुछ महीने पूर्व ही आपके बाप अब्दुल्लाह का देहान्त हो गया था। माँ आमना भी कुछ अधिक समय तक जीवित नहीं रहीं। पहले दादा अब्दुल मुत्तलिब और उनके देहान्त के बाद चाचा अबू तालिब ने उन्हें पाला। आप अपने गुणों, भलाईयों व अच्छाइयों के कारण शीघ्र ही सारे मक्का शहर की आँखों का तारा बन गए। जैसे-जैसे आप बडे़ होते गए, आप से लोगों का प्रेम बढ़ता गया। आपको सच्चा और ईमानदार कहा जाने लगा। लोग सुरक्षा के लिए अपनी बहुमुल्य वस्तुएं आपके पास रखते, अपने आपसी विवादों व झगड़ों का फै़सला कराते। लोग मुहम्मद (सल्ल.) को हर अच्छे काम में आगे पाते। आप वतन में हों या सफ़र में, सब लोग आपके गुणों के गुन गाते।

उन दिनों वहाँ अल्लाह के घर काबा में 360 बुत, देवी देवताओं, बुजुर्गों व रसूलों की मूर्तियां रखी हुई थीं। पूरे अरब देश में बहुदेववाद (शिर्क) और कुफ़्र के अलावा हत्या, मारधाड़, लूटमार, गुलामों और औरतों के अधिकारों का हनन, उँच-नीच, धोखाधड़ी, शराब, जुआ, सूद, निराधार बातों पर युद्ध, ज़िना (व्यभिचार) जैसी न जाने कितनी बुराईयां फैली हुई थीं।

मुहम्मद (सल्ल.) जब 40 साल के हुए तो अल्लाह ने अपने फरिश्ते जिबरईल (अलैहि.) द्वारा आप पर कुरआन उतारना आरंभ किया और आपको रसूल बनाने की शुभ सूचना दी और लोगों को एक अल्लाह की उपासना व आज्ञा पालन की ओर बुलाने की ज़िम्मेदारी डाली।

सच की आवाज़

अल्लाह के रसूल मुहम्मद (सल्ल.) ने एक पहाड़ की चोटी पर चढ़ कर ख़तरे से सूचित करने के लिए आवाज़ लगायी - लोग इस आवाज़ पर तेज़ी से आकर जमा हो गए इसलिए कि यह एक सच्चे और ईमानदार आदमी की आवाज़ थी।

आपने सवाल किया - ‘‘यदि मैं तुम से कहूँ कि इस पहाड़ के पीछे से एक बहुत बड़ी सेना चली आ रही है और तुम पर हमला करने वाली है तो क्या तुम विश्वास करोगे?’’

सबने एक आवाज़ होकर कहा - ‘‘भला आपकी बात पर कौन विश्वास नहीं करेगा। आप कभी झूठ नहीं बोलते और हमारी तुलना में पहाड़ की दूसरी दिशा में देख भी रहे हैं।’’ तब आपने नरक की भयानक आग से डराते हुए उन्हें बहुदेववाद व मूर्ति पूजा से रोका और एक अल्लाह की उपासना और आज्ञा पालन अर्थात इस्लाम की ओर बुलाया।

मनुष्य की एक और कमजोरी

मनुष्य की यह कमज़ोरी रही है कि वह अपने बाप दादा और बुजुर्गों की गलत बातों को भी आँख बन्द करके मानता चला जाता है, चाहे बुद्धि और तर्क उन बातों का साथ नहीं दे रहे हों, लेकिन इसके बावजूद मनुष्य पारिवारिक बातों पर जमा रहता है और इसके विरुद्ध अमल तो क्या, कुछ सुनना भी पसन्द नहीं करता।

बाधाएँ और आज़माइशें

यही कारण था कि 40 साल की आयु तक मुहम्मद (सल्ल.) का सम्मान करने और सच्चा मानने और जानने के बावजूद मक्का के लोग अल्लाह के सन्देष्टा के रूप में अल्लाह की ओर से लायी गयी आपकी शिक्षाओं के दुश्मन हो गए। आप जितना अधिक लोगों को सबसे बड़ी सच्चाई शिर्क के विरूद्ध एकेश्वरवाद की ओर बुलाते, लोग उतना ही आप के साथ दुश्मनी करते। कुछ लोग इस सच्चाई को मानने वालों और आपका साथ देने वालों को सताते, मारते और दहकते हुए अंगारों पर लिटा देते। गले में फंदा डाल कर घसीटते, उनको पत्थरों और कोड़ों से मारते, लेकिन आप सबके लिए अल्लाह से दुआ मांगते, किसी से बदला नहीं लेते, सारी सारी रात अपने मालिक से उनके लिए सीधे मार्ग पर आने की दुआ करते। एक बार आप मक्का के लोगों से निराश होकर निकट के शहर ताइफ़ गए। वहाँ के लोगों ने उस महान मनुष्य का घोर अपमान किया। आपके पीछे शरारती लड़के लगा दिए जो आपको बुरा भला कहते।

उन्होंने आपको पत्थर मारे, जिससे आपके पाँव से ख़ून बहने लगा। कष्ट व तकलीफ़ के कारण जब आप कहीं बैठ जाते तो वे लड़के आपको दोबारा खड़ा कर देते और फिर मारते। इस हाल में आप शहर से बाहर निकल कर एक जगह बैठ गए। आपने उनको बददुआ नहीं दी बल्कि अपने मालिक से प्रार्थना की कि ‘‘ऐ मालिक! इनको समझ दे, ये जानते नहीं।’’

इस पवित्र ईशवाणी और वहî पहुँचाने के कारण आपका और आपका साथ देने वाले परिवार और क़बीले का तीन वर्ष तक पूर्ण सामाजिक बहिष्कार किया गया। इस पर भी बस न चला तो आपके क़त्ल की योजना बनायी गयी। अन्त में अल्लाह के आदेश से आपको अपना प्यारा शहर मक्का छोड़ कर दूसरे शहर मदीना जाना पड़ा। वहाँ भी मक्का वाले सेना तैयार करके बार-बार आप से युद्ध करने के लिए धावा बोलते रहे।

सत्य की जीत

सच्चाई की सदैव विजय होती है चाहे देर से हो। 23 साल की कड़ी मेहनत व परिश्रम के बाद आपने सब के दिलों पर विजय पा ली और सच्चाई के मार्ग की ओर आपकी निःस्वार्थ दावत ने पूरे अरब देश को इस्लाम की ठंडी छाँव में ला खड़ा किया। इस प्रकार उस समय की परिचित दुनिया में एक क्रान्ति पैदा हुई। मूर्ति पूजा बन्द हुई। ऊँच-नीच समाप्त हुई और सब लोग ईश्वर को मानने और उसी की उपासना व आज्ञा पालन करने वाले और एक दूसरे को भाई जानकर उनका हक़ देने वाले बन गए।

अन्तिम वसीयत

अपनी मृत्यु से कुछ ही महीने पहले आपने लगभग सवा लाख लोगों के साथ हज किया और तमाम लोगों को अपनी अन्तिम वसीयत की जिसमें आपने यह भी कहा - ‘‘लोगों! मरने के बाद क़यामत में हिसाब किताब के दिन मेरे बारे में भी तुम से पूछा जाएगा कि क्या मैंने अल्लाह का संदेश और उसका दीन तुम तक पहुँचाया था तो तुम क्या जवाब दोगे?’’ सबने कहा- ‘‘निःसंदेह आपने इसे पूर्ण रुप से हम तक पहुँचा दिया, उसका हक़ अदा कर दिया।’’ आपने आसमान की ओर उंगली उठायी और तीन बार कहा- ‘‘ऐ अल्लाह! आप गवाह रहिए, आप गवाह रहिए, आप गवाह रहिए।’’ इसके बाद आपने लोगों से फ़रमाया- ‘‘यह सच्चा दीन जिन तक पहुँच चुका है वे उनको पहुँचाएँ जिनके पास नहीं पहुँचा है।’’

आपने यह भी ख़बर दी कि मैं अन्तिम रसूल हूँ। अब मेरे बाद कोई रसूल या नबी नहीं आएगा। मैं ही वह अन्तिम संदेष्टा हूँ। जिसकी तुम प्रतीक्षा कर रहे थे और जिसके बारे में तुम सब कुछ जानते हो।

कुरआन में है-

‘‘जिन लोगों को हमने किताब दी है, वे इस (पैग़म्बर मुहम्मद) को ऐसे पहचानते हैं जैसे अपने बेटों को पहचानते हैं। यद्यपि उनमें का एक गिरोह सत्य को जानते बूझते छुपाता है।0’’ (अनुवाद कुरआन, बक़रा 2:46)

हर मनुष्य का दायित्व

अब क़यामत तक आने वाले हर मनुष्य पर यह अनिवार्य है और उसका यह धार्मिक और मानवीय कर्तव्य है कि वह उस अकेले मालिक की उपासना करे, उसी का आज्ञा पालन करे, उसके साथ किसी को साझी न ठहराए, क़यामत और दोबारा उठाए जाने, हिसाब किताब, जन्नत व जहन्नम को सच माने और इस बात को माने कि परलोक़ में अल्लाह मालिक होगा। वहाँ भी उसका कोई साझी न होगा और उसके अन्तिम दूत मुहम्मद (सल्ल.) को सच्चा जाने और उनके लाए हुए दीन और जीवन यापन के तौर तरीक़ों पर चले। इस्लाम में इसी चीज़ को ईमान कहा गया है। इसको माने बिना मरने के बाद क़यामत में सदैव के लिए नरक की आग में जलना पड़ेगा।

कुछ अपत्तियां

यहाँ किसी के मन में कुछ सवाल पैदा हो सकते हैं। मरने के बाद जन्नत या जहन्नम में जाना दिखाई तो देता नहीं, इसे क्यों मानें?

इस संबंध में यह जान लेना उचित होगा कि समस्त ईश्वरीय किताबों में जन्नत और जहन्नम का हाल बयान किया गया है, जिस-से यह मालूम होता है कि जन्नत व जहन्नम की धारणा सारे इश्वरीय धर्मों में एक ठोस हक़ीक़त है।

इसे हम एक उदाहरण से ही समझ सकते हैं। बच्चा जब माँ के पेट में होता है यदि उससे कहा जाए कि जब तुम बाहर आओगे तो दूध पिओगे और बाहर आकर तुम बहुत से लोगों और बहुत सी वस्तुओं को देखोगे तो गर्भ की हालत में उसे विश्वास नहीं आएगा मगर जैसे ही वह गर्भ से बाहर आएगा तब सारी वस्तुओं को अपने सामने पाएगा। इसी तरह यह सारा संसार एक गर्भ की हालत में है। यहाँ से मौत के बाद निकल कर जब मनुष्य परलोक में आँखें खोलेगा तो सब कुछ अपने सामने पाएगा।

वहाँ की जन्नत व जहन्नम और दूसरे तथ्यों की सूचना हमें उस सच्चे व्यक्ति ने दी, जिसको उसके घोर शत्रु भी दिल से झूठा न कह सके और कुरआन जैसी किताब ने दी है, जिसकी सच्चाई हर अपने पराए ने मानी है।

दूसरी आपत्ति

दूसरी चीज़ जो किसी के मन मे खटक सकती है, वह यह है कि जब सारे रसूल,उनका लाया हुआ दीन और ईश्वरीय किताबें सच्ची हैं तो फिर इस्लाम स्वीकार करना क्यों ज़रूरी है? आज की वर्तमान दुनिया में इसका जवाब बिल्कुल आसान है। हमारे देश की एक संसद है यहाँ का एक संविधान है। यहां जितने प्रधानमंत्री हुए हैं, वे सब हिन्दुस्तान के वास्तविक प्रधानमंत्री थे। पंडित जवाहर लाल नेहरु, शास्‍त्री जी, इंदिरा गांधी, चरण सिंह, राजीव गांधी, वी.पी. सिंह आदि। देश की ज़रुरत और समय के अनुसार जो वैधानिक संशोधन और क़ानून इन्होंने पास किए, वे अब जो वर्तमान प्रधानमंत्री हैं, उनकी कैबिनेट और सरकार संविधान या क़ानून में जो भी संशोधन करेगी, उससे पुरानी संवैधानिक धाराएं और क़ानून समाप्त हो जाएगा और भारत के हर नागरिक के लिए आवश्यक होगा कि इस नए संशोधित संविधान और क़ानून को माने।

इसके बाद कोई भारतीय नागरिक यह कहे कि इंदिरा गांधी असली प्रधानमंत्री थीं, मैं तो उन्हीं के समय के संविधान और कानून को मानूंगा, इस नए प्रधानमंत्री के संशोधित हुए संविधान व कानून को मैं नहीं मानता और न उनके द्वारा लगाए गए टैक्स दूंगा तो ऐसे व्यक्ति को हर कोई देश द्रोही कहेगा और उसे दण्ड का हक़दार समझा जाएगा। इसी तरह सारे ईश्वरीय धर्मों और ईश्वरीय किताबों में अपने समय में सत्य और सच्चाई की शिक्षा दी जाती थी लेकिन अब उन समस्त रसूलों और ईश्वरीय किताबों को सच्चा मानते हुए भी सबसे अन्तिम रसूल मुहम्मद (सल्ल.) पर ईमान लाना और उनकी लाई हुई अन्तिम पुस्तक व शरीअत पर चलना हर मनुष्य के लिए आवश्यक है।

सच्चा दीन केवल एक है

इसलिए यह कहना किसी तरह उचित नहीं कि सारे धर्म ख़ुदा की ओर ले जाते हैं। रास्ते अलग-अलग हैं, मंज़िल एक है। सच केवल एक होता है, झूठ बहुत हो सकते हैं। प्रकाश एक होता है अंधेरे बहुत हो सकते हैं। सच्चा दीन केवल एक हैं। वह आरंभ ही से एक है। इसलिए उस एक को मानना और उसी एक की मानना इस्लाम है। दीन कभी नहीं बदलता, केवल शरीअतें समय के अनुसार बदलती रहीं हैं और वह भी उसी मालिक के बताए हुए तरीके़ पर। जब मनुष्य की नस्ल एक है और उनका मालिक एक है तो रास्ता भी केवल एक है। कुरआन कहता है-

‘‘दीन तो अल्लाह के निकट केवल इस्लाम ही है।’’ (अनुवाद कुरआन, आले इमरान 3:19)

एक और सवाल

यह सवाल भी मन मस्तिष्क में आ जाता है कि मुहम्मद (सल्ल.) अल्लाह के सच्चे नबी और दूत हैं और वे दुनिया के अन्तिम दूत हैं, इसका क्या सबूत है?

जवाब साफ़ है कि एक तो यह कुरआन अल्लाह की वाणी है, उसने दुनिया को अपने सच्चे होने के लिए जो तर्क दिए हैं वे सबको मानने पड़े हैं और आज तक उनकी काट नहीं हो सकी। उसने मुहम्मद (सल्ल.) के सच्चे और अन्तिम नबी होने की घोषणा की है।

दूसरी बात यह है कि मुहम्मद (सल्ल.) के पवित्र जीवन का एक एक पल दुनिया के सामने है। उनका सम्पूर्ण जीवन इतिहास की खुली किताब है। दुनिया में किसी भी मनुष्य का जीवन आपके जीवन की भांति सुरक्षित और इतिहास की रोशनी में नहीं है। आपके दुश्मनों और इस्लाम दुश्मन इतिहासकारों ने भी कभी यह नहीं कहा कि मुहम्मद (सल्ल.) ने अपने व्यक्तिगत जीवन में कभी किसी बारे में झूठ बोला हो। आपके शहर वाले आपकी सच्चाई की गवाही देते थे। जिस आदर्श मनुष्य ने अपने व्यक्तिगत जीवन में कभी झूठ नहीं बोला, वह दीन के नाम पर ईश्वर के नाम पर झूठ कैसे बोल सकता है? आपने स्वयं यह बताया कि मैं अन्तिम दूत (नबी) हूँ। मेरे बाद अब कोई नबी नहीं आएगा। सारी धार्मिक पुस्तकों में अन्तिम ऋषि कलकी अवतार की जो भविष्य वाणियां की गयीं और निशानियाँ। बतायी गयी हैं, वे केवल मुहम्मद (सल्ल.) पर पूरी उतरती हैं।

पंडित वेद प्रकाश उपाध्याय का निर्णय

पंडित वेद प्रकाश उपाध्याय ने लिखा है कि जो व्यक्ति इस्लाम स्वीकार न करे और मुहम्मद (सल्ल.) और उनके दीन को न माने, वह हिन्दू भी नहीं है, इसलिए कि हिन्दुओं के धार्मिक ग्रन्थों में कलकी अवतार और नराशंस के इस धरती पर आ जाने के बाद उनको और उनके दीन को मानने पर बल दिया गया है। इस प्रकार जो हिन्दू भी अपने धार्मिक ग्रन्थों में आस्था रखता है, अल्लाह के रसूल मुहम्मद (सल्ल.) को माने बिना मरने के बाद के जीवन में नरक की आग, वहाँ अल्लाह के दर्शन से महरूमी और उसके सर्वकालिक प्रकोप का हक़दार होगा।

ईमान की ज़रूरत

मरने के बाद के जीवन के अलावा इस संसार में भी ईमान और इस्लाम हमारी ज़रूरत है और मनुष्य का कर्तव्य है कि एक स्वामी की उपासना और आज्ञापालन करे। जो अपने स्वामी और पालनहार का दर छोड़कर दूसरों के सामने झुकता फिरे, वह जानवरों से भी गया गुज़रा है। कुत्ता भी अपने मालिक के दर पर पड़ा रहता है और उसी से आशा रखता है। वह कैसा मनुष्य है, जो अपने सच्चे मालिक को भूल कर दर दर झुकता फिरे।

लेकिन इस ईमान की अधिक ज़रूरत मरने के बाद के लिए है जहाँ से मनुष्य वापस न लौटेगा और मौत पुकारने पर भी उसे मौत न मिलेगी। उस समय पछतावा भी कुछ काम न आएगा। यदि मनुष्य यहाँ से ईमान के बिना चला गया तो सदैव के लिए नरक की आग में जलना पड़ेगा। यदि इस दुनिया की आग की एक चिंगारी भी हमारे शरीर को छू जाए तो हम तड़प जाते हैं तो नरक की आग इस संसार की आग से सत्तर गुना अधिक तीव्र है और बेईमान वालों को उसमें सदैव के लिए जलना होगा। जब उनके बदन की खाल जल जाएगी, तो दूसरी खाल बदल दी जाएगी इस तरह निरंतर यह दण्ड भुगतना होगा।

अत्यन्त महत्वपूर्ण बात

मेरे प्रिय पाठको! मौत का समय न जाने कब आ जाए। जो सांस अन्दर है, उसके बाहर आने का भरोसा नहीं और जो सांस बाहर है उसके अन्दर आने का भरोसा नहीं। मौत से पहले समय है। इस समय में अपनी सबसे पहली और सबसे बड़ी ज़िम्मेदारी का आभास कर लें। ईमान के बिना न यह जीवन सफ़ल है और न मरने के बाद आने वाला जीवन।

कल सबको अपने स्वामी के पास जाना है। वहाँ सबसे पहले ईमान की पूछताछ होगी। हाँ, इसमें मेरा व्यक्तिगत स्वार्थ भी हैं कि कल हिसाब के दिन आप यह न कह दें कि हम तक पालनहार की बात पहँचाई ही नहीं गयी थी।

मुझे आशा है कि ये सच्ची बातें आपके दिल में घर कर गयी होंगी। तो आइए श्रीमान! सच्चे दिल और सच्ची आत्मा वाले मेरे प्रिय मित्रा उस मालिक को गवाह बनाकर और ऐसे सच्चे दिल से जिसे दिलों का हाल जानने वाला मान ले, इक़रार करें और प्रण करें:

‘‘अशहदु अल्लाइलाह इल्लल्लाहु व अशहदु अन्न मुहम्मदन अब्दुहू व रसूलुहू’’

‘‘मैं गवाही देता हूँ इस बात की कि अल्लाह के सिवा कोई उपासना योग्य नहीं (वह अकेला है उसका कोई साझी नहीं) और मैं गवाही देता हूँ कि मुहम्मद अल्लाह के बन्दे और उसके रसूल (दूत) हैं’’।

‘‘मैं तौबा करता हूँ कुफ़्र से, शिर्क (किसी भी तरह अल्लाह का साझी बनाने) से और हर प्रकार के गुनाहों से, और इस बात का प्रण करता हूँ कि अपने पैदा करने वाले सच्चे मालिक के सब आदेशों को मानूंगा और उसके सच्चे नबी मुहम्मद (सल्ल.) का सच्चा आज्ञा पालन करूंगा।

दयावान और करीम मालिक मुझे और आपको इस रास्ते पर मरते दम तक जमाए रखे। आमीन!

मेरे प्रिय मित्र यदि आप अपनी मौत तक इस विश्वास और ईमान के अनुसार अपना जीवन गुज़ारते रहे तो फिर मालूम होगा कि आपके इस भाई ने कैसा मुहब्बत का हक़ अदा किया।

ईमान की परीक्षा

इस इस्लाम और ईमान के कारण आपकी आज़माइश भी हो सकती है मगर जीत सदैव सच की होती है। यहां भी सत्य की जीत होगी और यदि जीवन भर परीक्षा से जूझना पड़े तो यह सोचकर सहन कर लेना कि इस संसार का जीवन तो कुछ दिनों तक सीमित है, मरने के बाद जीवन वहाँ ही जन्नत और उसके सुख प्राप्त करने के लिए और अपने मालिक को प्रसन्न करने के लिए और उसको आँखों से देखने के लिए ये परीक्षाएँ कुछ भी नहीं हैं।

आपका कर्तव्य

एक बात और - ईमान और इस्लाम की यह सच्चाई हर उस भाई का हक़ और अमानत है, जिस तक यह हक़ नहीं पहुँचा है, इसलिए आपका भी कर्तव्य है कि निःस्वार्थ होकर अल्लाह के लिए केवल अपने भाई की हमदर्दी में उसे मालिक के प्रकोप, नरक की आग और दण्ड से बचाने के लिए दुख दर्द के पूरे अहसास के साथ जिस तरह अल्लाह के रसूल मुहम्मद (सल्ल.) ने उम्र भर यह सच्चाई पहुँचाई थी, आप भी पहुँचाएँ। उसको सही सच्चा रास्ता समझ में आ जाए। उसके लिए अपने मालिक से दुआ करें। क्या ऐसा व्यक्ति मनुष्य कहलाने का हक़दार है, जिसके सामने एक अन्धा आँखों की रोशनी से महरूम होने के कारण आग के अलाव में गिरने वाला हो और वह एक बार भी फूटे मुँँह से यह न कहे कि तुम्हारा यह रास्ता आग के अलाव की ओर जाता है। सच्ची मानवता की बात तो यही है कि वह उसे रोके, उसको पकड़े, बचाए और संकल्प करे कि जब तक अपना बस है, मैं कदापि उसे आग में गिरने नहीं दूंगा।

ईमान लाने के बाद हर मुसलमान पर हक़ है कि जिसको दीन की, नबी की, कुरआन की रोशनी मिल चुकी है वह शिर्क और कुफ़्र की शैतानी आग में फंसे लोगों को बचाने की धुन में लग जाए। उनकी ठोड़ी में हाथ दे, उनके पाँव पकड़े कि लोग ईमान से हट कर ग़लत रास्ते पर न जाएँ। निःस्वार्थ और सच्ची हमदर्दी में कही बात दिल पर प्रभाव डालती है। यदि आपके द्वारा एक आदमी को भी ईमान मिल गया और एक आदमी भी मालिक के सच्चे दर पर लग गया तो हमारा बेड़ा पार हो जाएगा, इसलिए कि अल्लाह उस व्यक्ति से बहुत अधिक प्रसन्न होता है, जो किसी को कुफ़्र और शिर्क से निकाल कर सच्चाई के मार्ग पर लगा दे। आपका बेटा यदि आपसे बाग़ी होकर दुश्मन से जा मिले और आपके बदले वह उसी के कहने पर चले फिर कोई भला आदमी उसे समझा बुझा कर आपका आज्ञा पालक बना दे तो आप उस भले आदमी से कितने प्रसन्न होंगे। मालिक उस बन्दे से इससे कहीं ज्यादा खुश होता है जो दूसरों तक ईमान पहुँचाने और बाँटने का साधन बन जाए।

ईमान लाने के बाद

इस्लाम स्वीकारने के बाद जब आप मालिक के सच्चे बन्दे बन गए तो अब आप पर रोज़ाना पाँच बार नमाज़ फ़र्ज हो गयी। आप इसे सीखें और पढ़ें, इससे आत्मा को सन्तुष्टि मिलेगी और अल्लाह की मुहब्बत बढ़ेगी। मालदार हैं तो दीन की निर्धारित की हुई दर से हर साल अपनी आय से हक़दारों का हिस्सा ज़कात के रूप में निकालना होगा। रमज़ान के पूरे महीने रोज़े रखने होंगे और यदि बस में हो तो उम्र में एक बार हज के लिए मक्का जाना होगा।

ख़बरदार! अब आपका सिर अल्लाह के अलावा किसी के आगे न झुके। आपके लिए कुफ़्र व शिर्क, झूठ, धोखाधड़ी, मामलों का बिगाड़, रिश्वत, अकारण हत्या कर देना, पैदा होने से पहले या पैदा होने के बाद सन्तान की हत्या, आरोप प्रत्यारोप, शराब, जुवा, सूद, सुअर का मांस ही नहीं, हलाल मांस के अलावा सारे हराम मांस और अल्लाह और उसके रसूल मुहम्मद (सल्ल.) के ज़रिए हराम ठहराई गई हर वस्तु मना है। उससे बचना चाहिए और अल्लाह की पाक और हलाल बताई हुई वस्तुओं पर अल्लाह का शुक्र अदा करते हुए पूरे शौक़ के साथ खाना चाहिए।

अपने मालिक द्वारा दिया गया कुरआन पाक सोच समझ कर पढ़ना चाहिए और पाकी और सफ़ाई के तरीक़ों और दीनी मामलों को सीखना चाहिए। सच्चे दिल से यह दुआ करनी है कि ऐ हमारे मालिक! हमको, परिवार के लोगों और रिश्तेदारों को, हमारे दोस्तों को और इस धरती पर बसने वाली तमाम मानवता को ईमान के साथ ज़िन्दा रख और ईमान के साथ इन्हें मौत दे। इसलिए कि ईमान ही मानव समाज का पहला और आखि़री सहारा है, जिस तरह अल्लाह के एक पैग़म्बर इब्राहीम (अलैहि.) जलती हुई आग में अपने ईमान की वजह से कूद गए थे और उनका एक बाल तक न जल सका था, आज भी उस ईमान की ताक़त आग को गुल व गुलज़ार बना सकती है और सच्चे रास्ते की हर रुकावट को ख़त्म कर सकती है।

आज भी हो जो इब्राहीम का ईमाँ पैदा

आग कर सकती है अन्दाज़े गुलिस्ताँ पैदा

......समाप्‍त......

======================

AAPKI AMANAT AAPKI SEWA MEIN

LISTEN IN URDU HERE

 

 

Read in Urdu

حرفِ چند

ایک نادان بچہ سامنے سے ننگے پیر آرہا ہو اور اس کا ننھا سا پاؤں سیدھے آگ پر پڑنے جارہا ہو تو آپ کیا کریں گے؟ آپ فوراً اس بچے کو گود میں اٹھا لیں گے اور اسے آگ سے بچاکر بے انتہا خوشی محسوس کرےں گے۔ اسی طرح اگر کوئی انسان آگ میں جھلس جائے یا جل جائے تو آپ تڑپ جاتے ہیں اور اس کے لیے آپ کے دل میں ہم دردی پیدا ہوجاتی ہے۔ کیا آپ نے کبھی سوچا: آخر ایسا کیوں ہے؟ اس لیے کہ تمام انسان ایک ہی ماں باپ۔ آدم و حوا کی اولاد ہیں اور ہر انسان کے سینے میں ایک دھڑکتا ہوا دل ہے، جس میں محبت ہے، ہم دردی ہے، غم گساری ہے۔ وہ دوسروں کے دکھ درد پر تڑپ اٹھتا ہے اور ان کی مدد کرکے خوش ہوتا ہے، اس لیے سچا انسان وہی ہے، جس کے سینے میں پوری انسانیت کے لیے محبت کا جذبہ ہو، جس کا ہر کام انسان کی خدمت کے لیے ہو اور جوکسی کو بھی دکھ درد میں دیکھ کر بے چین ہوجائے اور اس کی مدد اس کی زندگی کا لازمی تقاضا بن جائے۔
اس جہان میں انسان کی یہ زندگی عارضی ہے اور مرنے کے بعد اسے ایک اور زندگی ملنے والی ہے، جو دائمی ہوگی۔ اپنے سچے مالک کی بندگی اور اس کی اطاعت کے بغیر اسے مرنے کے بعد کی زندگی میں جنت حاصل نہیں ہوسکتی، بلکہ اسے ہمیشہ کے لیے دوزخ کا ایندھن بننا پڑے گا۔
آج ہمارے لاکھوں کروڑوں بھائی اَن جانے میں دوزخ کا ایندھن بننے کی دوڑ میں لگے ہوئے ہیں اور ایسے راستے پر چل رہے ہیں، جو سیدھا دوزخ کی طرف جاتا ہے۔ اس ماحول میں ان تمام لوگوں کی ذمے داری ہے، جو اللہ واسطے انسانوں سے محبت کرتے ہیں اور سچی انسانیت پر یقین رکھتے ہیں کہ وہ آگے آئیں اور لوگوں کو دوزخ کی آگ سے بچانے کا اپنا فرض پورا کریں۔
ہمیں خوشی ہے کہ انسانوں سے سچی ہم دردی رکھنے والے اور ان کو دوزخ کی آگ سے بچانے کے دکھ میں گھلنے والے مولوی محمد کلیم صدیقی صاحب نے آپ کی خدمت میں پیار ومحبت کے کچھ پھول پیش کیے ہیں، جس میں انسانیت کے لیے ان کی محبت صاف جھلکتی ہے اور اس کے ذریعے انھوں نے وہ فرض پورا کیا ہے، جو ایک سچے مسلمان ہونے کے ناطے ہم سب پر عائد ہوتا ہے۔
ان الفاظ کے ساتھ دل کے یہ ٹکڑے اور آپ کی امانت آپ کے سامنے پیش ہے۔
وصی سلیمان ندوی
ایڈیٹر، ماہنامہ ارمغان ولی اللہ
پھلت ضلع مظفر نگر (یوپی)

اللہ کے نام سے جو نہایت مہربان اور انتہائی رحم والا ہے

آپ کی امانت

مجھے معاف کردیں:

میرے پیارے قارئین!مجھے معاف کردیجیے، میں اپنی اور اپنی تمام مسلم برادری کی جانب سے آپ سے معذرت چاہتا ہوں، جس نے اس دنیا کے سب سے بڑے شیطان کے بہکاوے میں آکر آپ کی سب سے بڑی دولت آپ تک نہیں پہنچائی۔ اس شیطان نے گناہ کی جگہ گنہ گارکی بے عزتی دل میں بٹھا کر اس پوری دنیا کو جنگ کا میدان بنادیا۔ اس غلطی کا خیال کرکے ہی میں نے آج قلم اٹھایا ہے کہ آپ کا حق آپ تک پہنچاوں اور بغیر کسی لالچ کے محبت اور انسانیت کی باتیں آپ کو بتاوں۔
وہ سچا مالک جو دلوں کے حال جانتا ہے، گواہ ہے کہ ان صفحات کو آپ تک پہنچانے میں انتہائی اخلاص کے ساتھ میں حقیقی ہم دردی کا حق ادا کرنا چاہتا ہوں۔ ان باتوں کو آپ تک نہ پہنچانے کے غم میں کتنی راتوں کی میری نیند اڑی ہے۔ ایک محبت بھری بات:
یہ بات کہنے کی نہیں، مگر میری تمنا ہے کہ میری ان محبت بھری باتوں کو آپ پیار کی آنکھوں سے دیکھیں اور پڑھیں۔ اس مالک کے بارے میں جو سارے جہان کو چلانے اور بنانے والا ہے، غور کریں، تاکہ میرے دل اور میری روح کو سکون حاصل ہو کہ میں نے اپنے بھائی یا بہن کی امانت اس تک پہنچائی اور اپنے انسان اور بھائی ہونے کا فرض ادا کردیا۔
اس جہان میں آنے کے بعد ایک انسان کے لیے جس سچائی کو جاننا اور ماننا ضروری ہے اور جو اس کی سب سے بڑی ذمے داری اور فرض ہے، وہ محبت بھری بات میں آپ کو سنانا چاہتا ہوں۔ فطرت کا سب سے بڑا سچ:
اس جہان، بلکہ فطرت کی سب سے بڑی سچائی یہ ہے کہ اس جہان، تمام مخلوقات اورپوری کائنات کو بنانے والا، پیدا کرنے والا، اور اس کا نظام چلانے والا صرف اور صرف ایک اکیلا مالک ہے۔ وہ اپنی ذات ،صفات اور اختیارات میں اکیلا ہے۔ دنیا کو بنانے، چلانے، مارنے اور جلانے میں اس کا کوئی شریک نہیں۔ وہ ایک ایسی طاقت ہے، جو ہر جگہ موجود ہے۔ ہر ایک کی سنتا ہے، ہر ایک کو دیکھتا ہے۔ سارے جہان میں ایک پتّہ بھی اس کی اجازت کے بغیر جنبش نہیں کرسکتا۔ ہر انسان کی روح اس کی گواہی دیتی ہے، چاہے وہ کسی بھی مذہب کا ماننے والا ہو اور چاہے وہ مورتی کا پجاری ہی کیوں نہ ہو، مگر اندر سے وہ یقین یہی رکھتا ہے کہ پیدا کرنے والا، پالنے والا، رب اور اصلی مالک تو صرف وہی ایک ہے۔
انسان کی عقل میں بھی اس کے علاوہ کوئی اور بات نہیں آتی کہ سارے جہان کا مالک ایک ہی ہے۔ اگر کسی اسکول کے دو پرنسپل ہوں تو اسکول نہیں چل سکتا۔ اگر ایک گاوں کے دو پردھان ہوں تو گاوںکا نظام تلپٹ ہوجائے گا۔ کسی ایک دیش کے دو بادشاہ نہیں ہوسکتے تو اتنی بڑی کائنات کا انتظام ایک سے زیادہ خدا یا مالکوں کے ذریعے کیسے چل سکتا ہے اور دنیا کی منتظم کئی ہستیاں کس طرح ہوسکتی ہیں؟! ایک دلیل:
قرآن جو اللہ کا کلام ہے، اس نے دنیا کو اپنی حقانیت بتانے کے لیے یہ دعوا کیا ہے کہ
”ہم نے جو کچھ اپنے بندے پر (قرآن) اتارا ہے، اس میںاگر تم کو شک ہے (کہ قرآن اس مالک کا سچا کلام نہیں ہے )تو اس جیسی ایک سورت ہی (بنا)لے آو اور چاہو تو اس کام کے لیے اللہ کے سوا اپنے مددگاروں کو بھی (مدد کے لیے) بلالو، اگر تم سچے ہوo “  (ترجمہ القرآن، البقرة ۲:۳۲)
چودہ سو سال سے آج تک دنیا کے قابل ترین ادیب، عالم اور دانش ور تحقیق اور ریسرچ کرکے عاجز ہوچکے اور اپنا سر جھکا چکے ہیں۔ حقیقت میں کوئی بھی اللہ کے اس چیلنج کا جواب نہ دے سکا اور نہ دے سکے گا۔ اس پاک کتاب میں مالک نے ہماری عقل کو اپیل کرنے کے لیے بہت سی دلیلیں دی ہیں۔ ایک مثال یہ ہے کہ :
”اگر زمین اور آسمانوں میں اللہ کے علاوہ مالک و حاکم ہوتے تو ان دونوں میں بڑی خرابی اور فساد مچ جاتا۔“     (ترجمہ القرآن، الانبیاء۱۲:۲۲)
بات صاف ہے۔ اگر ایک کے علاوہ کئی حاکم و مالک ہوتے تو جھگڑاہوتا۔ ایک کہتا: اب رات ہوگی، دوسرا کہتا: دن ہوگا۔ ایک کہتا: چھے مہینے کا دن ہوگا، دوسرا کہتا: تین مہینے کا ہوگا۔ ایک کہتا: سورج آج پچھم سے نکلے گا، دوسرا کہتا: نہیں، پورب سے نکلے گا۔ اگر دیوی دیوتاو ¿ں کو یہ حق واقعی ہوتا اور وہ اللہ کے کاموں میں شریک بھی ہوتے تو کبھی ایسا ہوتا کہ ایک غلام نے پوجا ارچنا کرکے بارش کے دیوتا سے اپنی بات منوالی، تو بڑے مالک کی جانب سے آرڈر آتا کہ ابھی بارش نہیں ہوگی، پھر نیچے والے ہڑتال کردیتے۔ اب لوگ بیٹھے ہیں کہ دن نہیں نکلا، معلوم ہوا کہ سورج دیوتا نے ہڑتال کر رکھی ہے۔

سچی گواہی:
سچ یہ ہے کہ دنیا کی ہر چیز گواہی دے رہی ہے، یہ منظم طریقے پر چلتا ہوا کائنات کا نظام گواہی دے رہا ہے کہ جہان کا مالک اکیلا اور صرف ایک ہے۔وہ جب چاہے اور جو چاہے کرسکتا ہے۔ اس کو تصورات اور خیالوں میں نہیں باندھا جاسکتا، اس کی تصویر نہیں بنائی جاسکتی۔ اس مالک نے سارے جہان کو انسانوں کے فائدے اور ان کی خدمت کے لیے پیدا کیا ہے۔ سورج انسان کا خدمت گار، ہوا انسان کی خادم، یہ زمین بھی انسان کی خدمت گار ہے۔ آگ، پانی، جان دار اور بے جان دنیا کی ہر شے انسان کی خدمت کے لیے بنائی گئی ہے۔ اور مالک نے انسان کو اپنا بندہ بناکر اسے اپنی بندگی اور حکم ماننے کے لیے پیدا کیا ہے، تاکہ وہ اس دنیا کے تمام معاملات صحیح طور سے انجام دے اور ساتھ ہی اس کا مالک و معبود اس سے راضی و خوش ہوجائے۔
انصاف کی بات یہ ہے کہ جب پیدا کرنے والا، زندگی دینے والا، موت دینے والا، کھانا، پانی دینے والا اور زندگی کی ہر ضرورت فراہم کرنے والا وہی ایک ہے تو سچے انسان کو اپنی زندگی اور زندگی سے متعلق تمام معاملات اپنے مالک کی مرضی کے مطابق اس کا فرماں بردار ہوکر پورے کرنے چاہییں۔ اگر کوئی انسان اپنی زندگی اس اکیلے مالک کا حکم مانتے ہوئے نہیں گزار رہا ہے تو صحیح معنوں میں وہ انسان کہلانے کے لائق نہیں۔ ایک بڑی سچائی:
اس سچے مالک نے اپنی سچی کتاب قرآنِ مجید میں بہت سی سچائیوں میں سے ایک سچائی ہم کو یہ بتائی ہے:
”ہر ایک نفس (جان دار) کو موت کا مزہ چکھنا ہے، پھر تم سب ہماری ہی طرف لوٹائے جاو ¿گےo “   (ترجمہ القرآن، العنکبوت ۹۲:۷۵)
اس آیت کے دو حصے ہیں۔ پہلا یہ ہے کہ ہر ایک جان دار کو موت کا مزہ چکھنا ہے۔ یہ ایسی بات ہے کہ ہر مذہب، ہر طبقے اور ہر جگہ کا آدمی اس بات پر یقین رکھتا ہے، بلکہ جو مذہب کو مانتا بھی نہیں، وہ بھی اس سچائی کے آگے سرجھکاتا ہے اور جان ور تک موت کی سچائی کو سمجھتے ہیں۔ چوہا بلّی کو دیکھتے ہی جان بچا کر بھاگتا ہے اور کتا بھی سڑک پر آتی ہوئی کسی گاڑی کو دیکھ کر اپنے بچاو ¿ کے لیے تیزی سے ہٹ جاتا ہے، اس لیے کہ ان کو سمجھ ہے کہ اگر انھوں نے ایسا نہ کیا تو ان کی موت یقینی ہے۔ موت کے بعد:
اس آیت کے دوسرے حصے میں قرآنِ مجید ایک اور بڑی سچائی کی طرف ہمیں متوجہ کرتا ہے۔ اگر وہ انسان کی سمجھ میں آجائے تو سارے جہان کا ماحول بدل جائے۔ وہ سچائی یہ ہے کہ تم مرنے کے بعد میری ہی طرف لوٹائے جاو ¿گے اور اس دنیا میں جیسا کام کروگے، ویسا ہی بدلہ پاو ¿ گے۔
مرنے کے بعد تم مٹی میں مل جاو ¿گے یا گل سڑجاو ¿ گے اور دوبارہ پیدا نہیں کیے جاو ¿گے، ایسا نہیں ہے۔ نہ ہی یہ سچ ہے کہ مرنے کے بعد تمہاری روح کسی اور جسم میں داخل ہوجائے گی، یہ نظریہ کسی بھی اعتبار سے انسانی عقل کی کسوٹی پر کھرا نہیں اترتا۔
پہلی بات یہ ہے کہ آواگمن کا یہ مفروضہ ویدوں میں موجود نہیں ہے۔ بعد کے پرانوں (دیومالائی کہانیوں) میں اس کا بیان ہے۔ اس نظریے کی ابتدا اس طرح ہوئی کہ شیطان نے مذہب کے نام پر لوگوں کو اونچ نیچ میں جکڑ دیا۔ مذہب کے نام پر شودروں سے خدمت لینے اور ان کو نیچ اور رذیل سمجھنے والے مذہب کے ٹھیکے داروں سے سماج کے دبے کچلے طبقے کے لوگوں نے جب یہ سوال کیا کہ جب ہمارا پیدا کرنے والا خدا ہے اور اس نے سب انسانوں کو آنکھ، کان، ناک ہر چیز میں برابر بنایا ہے تو آپ لوگ اپنے آپ کو اونچا اور ہمیں نیچا اور رذیل کیوں سمجھتے ہیں؟ اس کا انھوں نے آواگمن کا سہارا لے کر یہ جواب دیا کہ تمہاری پچھلی زندگی کے برے کاموں نے تمہیں اس جنم میں نیچ اور رذیل بنایا ہے۔
اس نظریے کے مطابق ساری روحیں دوبارہ پیدا ہوتی ہیں۔ اور اپنے کاموں کے حساب سے جسم بدل بدل کر آتی ہیں۔ زیادہ برے کام کرنے والے لوگ جان وروں کے جسموں میں پیدا ہوتے ہیں۔ ان سے زیادہ برے کام کرنے والے نباتات کے قالب میں چلے جاتے ہیں۔ جن کے کام اچھے ہوتے ہیں، وہ آواگمن کے چکر سے نجات حاصل کرلیتے ہیں۔ آواگمن کے خلاف تین دلائل:
۱-اس سلسلے میں سب سے بڑی بات یہ ہے کہ سائنس دانوں کا کہنا ہے کہ اس زمین پر سب سے پہلے نباتات پیدا ہوئیں، پھر جان ور پیدا ہوئے اور اس کے کروڑوں سال بعد انسان کی پیدائش ہوئی۔ اب جب کہ انسان ابھی اس زمین پر پیدا ہی نہیں ہوا تھا اور کسی انسانی روح نے ابھی برا کام ہی نہیں کےا تھا تو سوال پیدا ہوتا ہے کہ وہ کس کی روحیں تھیں، جنھوں نے ان گنت بے حدوحساب جان وروں اور پیڑ پودوں کی صورت میں جنم لیا؟
۲-دوسری بات یہ ہے کہ اس نظریے کو مان لینے کے بعد تو ہونا یہ چاہیے تھا کہ زمین پر جان داروں کی تعداد میں مسلسل کمی واقع ہوتی۔ جو روحیں آواگون سے نجات حاصل کرلیتیں، ان کی تعداد کم ہوتی رہنی چاہیے تھی، جب کہ یہ حقیقت ہمارے سامنے ہے کہ زمین پر انسانوں، جان وروں اور نباتات ہر قسم کے جان داروں کی تعداد میں لگاتار بے پناہ اضافہ ہورہا ہے۔
۳- تیسری بات یہ ہے کہ اس دنیا میں پیدا ہونے والوں اور مرنے والوں کی تعداد میں زمین آسمان کا فرق دکھائی دیتا ہے۔ مرنے والوں کے مقابلے میں پیدا ہونے والوں کی تعداد کہیں زیادہ ہے۔ کھرب ہا کھرب ان گنت مچھر پیدا ہوجاتے ہیں، جب کہ مرنے والے اس سے بہت کم ہوتے ہیں۔
کبھی اپنے دیش میں کچھ بچوں کے بارے میں یہ مشہور ہوجاتا ہے کہ وہ اس جگہ کو پہچان رہا ہے، جہاں وہ پچھلے جنم میں رہتا تھا، اپنا پرانا نام بھی بتارہا ہے۔ اور یہ بھی کہ اس نے دوبارہ جنم لیا ہے۔ صحیح بات تو یہ ہے کہ ان تمام باتوں کا حقیقت سے کوئی تعلق نہیںہوتا۔ اس قسم کی چیزیں مختلف قسم کی نفسیاتی و دماغی امراض یاروحانی و سماجی و ماحولیاتی ردعمل کا نتیجہ ہوتی ہیں، جس کا مناسب انداز میں علاج کرایا جانا چاہیے۔ اصل حقیقت سے ان کا دور کا بھی واسطہ نہیں ہوتا ہے۔
سچی بات یہ ہے کہ یہ سچائی مرنے کے بعد ہر انسان کے سامنے آجائے گی کہ انسان مرنے کے بعد اپنے پیدا کرنے والے مالک کے پاس جاتا ہے، او ر اس نے اس جہان میں جیسے اچھے برے کام کیے ہوں گے، اس کے حساب سے قیامت میں سزا یا اچھا بدلہ پائے گا۔ اعمال کا پھل ملے گا:
اگر انسان اپنے رب کی عبادت اور اس کی بات مانتے ہوئے اچھے کام کرے گا، بھلائی اور نیکی کے راستے پر چلے گا تو وہ اپنے رب کے فضل سے جنت میں جائے گا۔ جنت جہاں آرام کی ہر چیز ہے، بلکہ وہاں تو عیش و آرام کی ایسی چیزیں بھی ہیں، جن کو اس دنیا میں نہ کسی آنکھ نے دیکھا، نہ کسی کان نے سنا اور نہ کسی دل میں ان کا خیال گزرا۔ اور سب سے بڑی جنت کی نعمت یہ ہوگی کہ جنتی لوگ وہاں اپنی آنکھوں سے اپنے رب کا دیدار کرسکیں گے، جس کے برابر آنند اور مسرت کی کوئی چیز نہیں ہوگی۔
اسی طرح جو لوگ برے کام کریں گے، اپنے رب کی خدائی میں دوسروں کو شریک کریں گے اور سرکشی کرکے اپنے مالک کی نافرمانی کریں گے، وہ جہنم میں ڈالے جائیں گے۔ وہ وہاں آگ میں جلیں گے۔ وہاں انہیں ان کے گناہوں اور جرموں کی سزا ملے گی۔ اور سب سے بڑی سزا یہ ہوگی کہ وہ اپنے مالک کے دیدار سے محروم رہ جائیں گے اور ان پر اُن کے مالک کا دردناک عذاب ہوگا۔ رب کا شریک بنانا سب سے بڑا گناہ ہے:
اس سچے اصلی مالک نے اپنی کتاب قرآن میں ہمیں بتایا ہے کہ نیکیاں اور اچھے کام چھوٹے بھی ہوتے ہیں اور بڑے بھی، اسی طرح اس مالک کے یہاں جرم و گناہ اور برے کام بھی چھوٹے بڑے ہوتے ہیں۔ اس نے ہمیں بتایا ہے کہ جو جرم و گناہ انسان کو سب سے زیادہ اور سب سے بھیانک سزا کا حق دار بناتا ہے، جس کو وہ کبھی معاف نہیں کرے گا اور جس کا کرنے والا ہمیشہ ہمیش جہنم میں جلتا رہے گا۔ وہ جہنم سے باہر نہیں جاسکے گا، وہ موت کی تمنا کرے گا، لیکن اس کو موت کبھی نہیں آئے گی۔ وہ جرم اس اکیلے رب کی ذات یا اس کی صفات و اختیارات میں کسی کو شریک بنانا ہے۔ اس کے علاوہ کسی دوسرے کے آگے اپنے سر یا ماتھے کو ٹیکنا ہے۔ اس کے علاوہ کسی اور کو پوجا کے قابل ماننا، مارنے والا، زندہ کرنے والا، روزی دینے والا اور نفع و نقصان کا مالک سمجھنا بہت بڑا گناہ اور انتہائی درجے کا ظلم ہے، چاہے ایسا کسی دیوی دیوتا کو مانا جائے یا سورج چاند، ستارے یا کسی پیر فقیر کو، کسی کو بھی اس مالک کی ذات یا صفات و اختیارات میں برابر یا شریک سمجھنا شرک ہے، جس کو وہ مالک کبھی معاف نہیں کرے گا۔ اس کے علاوہ کسی بھی گناہ کو اگر وہ چاہے تو معاف کردے گا۔ اس گناہ کو خود ہماری عقل بھی اتنا ہی برا سمجھتی ہے اور ہم بھی اس عمل کو اتنا ہی ناپسند کرتے ہیں۔ ایک مثال:
مثال کے طور پر اگر کسی کی بیوی بڑی نک چڑھی ہو، ذرا ذرا سی بات پر جھگڑے پر اتر آتی ہو، کچھ کہنا سننا نہیں مانتی ہو، لیکن وہ اگر اس سے گھر سے نکلنے کو کہہ دے تو وہ کہتی ہے کہ میں صرف تیری ہوں، تیری رہوں گی، تیرے دروازے پر مروں گی اور ایک پل کے لیے تیرے گھر سے باہر نہیں جاو ¿ں گی تو شوہر لاکھ غصے کے بعد بھی اس سے نبھانے کے لیے مجبور ہوجائے گا۔
اس کے برخلاف اگر کسی کی بیوی نہایت خدمت گزار اور حکم کی پابند ہو، وہ ہر وقت اس کا خیال رکھتی ہو، شوہر آدھی رات کو گھر پر آتا ہو تو اس کا انتظار کرتی رہتی ہو، اس کے لیے کھانا گرم کرکے اس کے سامنے پیش کرتی ہو، اس سے پیار ومحبت کی باتیں بھی کرتی ہو، وہ ایک دن اس سے کہنے لگے کہ آپ میرے شریکِ حیات ہیں، لیکن میرا اکیلے آپ سے کام نہیں چلتا، اس لیے اپنے فلاں پڑوسی کو بھی میں نے آج سے اپنا شوہر بنالیاہے تو اگر اس کے شوہر میں کچھ بھی غیرت کا مادہ ہے تو وہ یہ برداشت نہیں کرپائے گا۔ وہ ایک پل کے لیے ایسی احسان فراموش بے حیا عورت کو اپنے پاس رکھنا پسند نہ کرے گا۔
آخر ایسا کیوں ہے؟ صرف اس لیے کہ کوئی شوہر اپنے مخصوص شوہرانہ حقوق میں کسی کو شریک دیکھنا نہیں چاہتا۔ آپ نطفے کی ایک بوند سے بنی اولاد میں کسی اور کو اپنا شریک بنانا پسند نہےں کرتے، تو وہ مالک جو انتہائی حقیر بوند سے انسان کو پیدا کرتا ہے، وہ کیسے یہ برداشت کرلے گا کہ اس کا پیدا کردہ انسان اس کے ساتھ کسی اور کو اس کا شریک بنائے۔ اس کے ساتھ کسی اور کی بھی عبادت کی جائے اور بات مانی جائے، جب کہ اس پورے جہان میں جس کو جو کچھ دیا ہے، اسی نے عطا کیا ہے۔ جس طرح ایک طوائف اپنی عزت و آبرو بیچ کر ہر آنے والے آدمی کو اپنے اوپر قبضہ دے دیتی ہے تو اس کی وجہ سے وہ ہماری نظروں سے گری ہوئی رہتی ہے، وہ آدمی اپنے مالک کی نظروں میں اس سے زیادہ نیچ اور گرا ہوا ہے، جو اس کو چھوڑ کر کسی دوسرے کی عبادت میں مست ہو، چاہے وہ کوئی دیوتا ہو یا فرشتہ، جن ہو یا انسان ، بت ہو یا مورتی، قبرہو یا استھان یا کوئی دوسری خیالی یا حقیقی شے۔ قرآنِ پاک میں مورتی پوجا کی مخالفت:
مورتی پوجا کے لیے قرآنِ مجید میں ایک مثال پیش کی گئی ہے، جو غور کرنے کے قابل ہے:
”اللہ کو چھوڑ کر تم جن (مورتی، قبرواستھان والوں) کو پکارتے ہو، وہ سب مل کر ایک مکھی بھی پیدا نہیں کرسکتے۔( پیدا کرناتو دور کی بات ہے)، اگر مکھی ان کے سامنے سے کوئی چیز (پرساد وغیرہ) چھین لے جائے تو اسے واپس بھی نہیں لے سکتے۔ طلب کرنے والا اور جس سے طلب کیا جارہا ہے، دونوں کتنے کم زور ہیںo اور انھوں نے اللہ کی اس طرح قدر نہیں کی، جیسی کرنی چاہیے تھی، بلاشبہہ اللہ طاقت ور اور زبردست ہےo “  (ترجمہ القرآن، الحج ۲۲:۳۷-۴۷)
کتنی اچھی مثال ہے۔ بنانے والا تو خود اللہ ہے۔ اپنے ہاتھوں سے بنائی گئی مورتیوں اور بتوں کے بنانے والے غافل انسان ہیں۔ اگر ان مورتیوں میں تھوڑی بہت سمجھ ہوتی تو وہ انسانوں کی عبادت کرتیں۔ ایک بودا خیال:
کچھ لوگوں کا ماننا یہ ہے کہ ہم ان کی عبادت اس لیے کرتے ہیں کہ انھوں نے ہی ہمیں مالک کا راستہ دکھایا اور ان کے وسیلے سے ہم مالک کی عنایت حاصل کرتے ہیں۔ یہ بالکل ایسی بات ہوئی کہ کوئی قلی سے ٹرین کے بارے میں معلوم کرے اور جب قلی اسے ٹرین کے بارے میں معلومات دے دے تو وہ ٹرین کی جگہ قلی پر ہی سوار ہوجائے، کہ اس نے ہی ہمیں ٹرین کے بارے میں بتایاہے۔ اسی طرح اللہ کی صحیح سمت اور راستہ بتانے والے کی عبادت کرنا بالکل ایسا ہے، جیسے ٹرین کو چھوڑ کر قلی پر سوار ہوجانا۔
کچھ بھائی یہ بھی کہتے ہیں کہ ہم صرف دھیان جمانے اور توجہ مرکوز کرنے کے لیے ان مورتیوں کو رکھتے ہیں۔ یہ بھی خوب رہی کہ خوب غور سے کسی کھمبے کو دیکھ رہے ہیں اور کہہ رہے ہیں کہ ہم تو صرف والد صاحب کا دھیان جمانے کے لیے کھمبے کو دیکھ رہے ہیں! کہاں والد صاحب اور کہاں کھمبا؟ کہاں یہ کم زور مورتی اور کہاں وہ انتہائی زبردست، رحیم و کریم مالک! اس سے دھیان بندھے گا یا بٹے گا؟
خلاصہ یہ ہے کہ کسی بھی طرح سے کسی کو بھی اللہ کا شریک ماننا سب سے بڑا گناہ ہے، جس کو وہ کبھی بھی معاف نہیں کرے گا اور ایسا آدمی ہمیشہ کے لیے جہنم کا ایندھن بنے گا۔ سب سے بڑی نیکی ایمان ہے:
اسی طرح سب سے بڑی بھلائی اور نیکی”ایمان“ ہے، جس کے بارے میں دنیا کے تمام مذہب والے یہ کہتے ہیں کہ سب کچھ یہیں چھوڑ جانا ہے، مرنے کے بعد آدمی کے ساتھ صرف ایمان جائے گا۔ ایمان داری یا ایمان والا اس کو کہتے ہیں، جو حق والے کو حق دینے والا ہو، اس کے برخلاف حق مارنے والے کو ظالم کہتے ہیں۔ اس انسان پر سب سے بڑا حق اس کے پیدا کرنے والے کا ہے۔ وہ یہ کہ سب کو پیدا کرنے والا، موت و زندگی دینے والا مالک، رب اور عبادت کے لائق صرف اکیلا اللہ ہے تو پھر اسی کی عبادت کی جائے، اسی کو مالک، نفع و نقصان، عزت و ذلت دینے والا سمجھا جائے اور اس کی دی ہوئی زندگی اسی کی مرضی اور اطاعت کے مطابق بسر کی جائے، اسی کو مانا جائے اور اسی کی مانی جائے۔ اسی کا نام ایمان ہے۔ صرف اسی ایک کو مالک مانے بغیر، اور اس کی تابع داری کیے بغیر انسان ایمان دار یعنی ایمان والا نہیں ہوسکتا، بلکہ وہ بے ایمان اور کافر کہلائے گا۔
مالک کا سب سے بڑا حق مار کر لوگوں کے سامنے اپنی ایمان داری جتانا ایسا ہی ہے کہ ایک ڈاکو بہت بڑی ڈکیتی سے مال دار بن جائے اور پھر دوکان پر لالہ جی سے کہے کہ آپ کا ایک روپیہ میرے پاس حساب میں زیادہ آگیا ہے، آپ لے لیجیے۔ اتنا مال لوٹنے کے بعد ایک روپیے کا حساب دینا جیسی ایمان داری ہے، اپنے مالک کو چھوڑ کر کسی اور کی عبادت کرنا اس سے بھی بدتر ایمان داری ہے۔
ایمان صرف یہ ہے کہ انسان اپنے مالک کو اکیلا مانے، اس اکیلے کی عبادت کرے اور زندگی کی ہر گھڑی کو مالک کی مرضی اور اس کے حکم کے مطابق بسر کرے۔ اس کی دی ہوئی زندگی کو اس کی مرضی کے مطابق گزارنا ہی دین کہلاتا ہے۔ اور اس کے احکامات کو ٹھکرا دینا بے دینی۔ سچا دین:
سچا دین شروع سے ہی ایک ہے اور اس کی تعلیم ہے کہ اس اکیلے ہی کو مانا جائے اور اسی کا حکم بھی مانا جائے، اللہ نے قرآنِ مجید میں کہا ہے:
”دین تو اللہ کے نزدیک صرف اسلام ہے۔“
(ترجمہ القرآن، آل عمران۳:۹۱)
”اسلام کے علاوہ جو بھی کسی اور دین کو اختیار کرے گا، وہ ناقابلِ قبول ہوگا اور ایسا شخص آخرت میں نقصان اٹھانے والوں میں ہوگاo “
(ترجمہ القرآن، آل عمران ۳: ۵۸)
انسان کی کم زوری ہے کہ اس کی نظر ایک مخصوص حد تک دیکھ سکتی ہے۔ اس کے کان ایک حد تک سن سکتے ہیں، اس کے سونگھنے، چکھنے اور چھونے کی قوت بھی محدودہے۔ ان پانچ حواس سے اس کی عقل کو معلومات فراہم ہوتی ہے، اسی طرح عقل کی رسائی کی بھی ایک حد ہے۔
وہ مالک کس طرح کی زندگی پسند کرتا ہے؟ اس کی عبادت کس طرح کی جائے؟ مرنے کے بعد کیا ہوگا؟ جنت کن لوگوں کو ملے گی؟ وہ کون سے کام ہیں، جن کے نتیجے میں انسان جہنم میں جائے گا؟اس سب کا پتا انسانی عقل ، فہم اور علم سے نہیں لگایا جاسکتا۔ پیغمبر:
انسان کی اس کم زوری پر رحم کرکے اس کے رب نے اپنے بندوں میں سے ان عظیم انسانوں پر جن کو اس نے اس ذمے داری کے قابل سمجھا، اپنے فرشتوں کے ذریعے ان پر اپنا پیغام نازل کیا، جنھوں نے انسان کو زندگی بسر کرنے اور بندگی کے طور طریقے بتائے اور زندگی کی وہ حقیقتیں بتائیں، جو وہ اپنی عقل کی بنیاد پر نہیں سمجھ سکتا تھا۔ ایسے بزرگ اور عظیم انسان کو نبی، رسول یا پیغمبر کہا جاتا ہے۔ اسے اوتار بھی کہہ سکتے ہیں، بشرطے کہ اوتار کا مطلب ہو ”وہ انسان جس کو اللہ نے انسانوں تک اپنا پیغام پہنچانے کے لیے منتخب کیا ہو۔“ لیکن آج کل اوتار کا مطلب یہ سمجھا جاتا ہے کہ خدا انسان کی صورت میں زمین پر اترا ہے۔ یہ فضول خیال اور اندھی عقیدت ہے۔ یہ بہت بڑا گناہ ہے۔ اس باطل تصور نے انسان کو ایک مالک کی عبادت سے ہٹا کر اسے مورتی پوجا کی دلدل میں پھنسا دیا۔
وہ عظیم انسان جن کو اللہ نے لوگوں کو سچا راستہ بتانے کے لیے چنا اور جن کو نبی اور رسول کہا گیا، ہر قوم میں آتے رہے ہیں۔ ان سب نے لوگوں کو ایک اللہ کو ماننے، صرف اسی اکیلے کی عبادت کرنے اور اس کی مرضی سے زندگی گزارنے کا جو طریقہ (شریعت یا مذہبی قانون) وہ لائے، اس کی پابندی کرنے کو کہا۔ ان میں سے کسی رسول نے بھی ایک اللہ کے علاوہ کسی اور کی عبادت کی دعوت نہیں دی، بلکہ انھوں نے اس کو سب سے بھیانک اور بڑا جرم قرار دیتے ہوئے سب سے زیادہ اسی گناہ سے روکا۔ ان کی باتوں پر لوگوں نے یقین کیا اور سچے راستوں پر چلنے لگے۔ مورتی پوجا کی ابتدا:
ایسے تمام پیغمبر اور ان کے ماننے والے لوگ نیک انسان تھے، ان کو موت آنی تھی (جس کو موت نہیں، وہ صرف اللہ ہے)۔ نبی یا رسول یا نیک لوگوں (بزرگوں) کی موت کے بعد ان کے ماننے والوں کو ان کی یاد آئی اور وہ ان کی یاد میں بہت روتے تھے۔ شیطان کو موقع مل گیا۔ وہ انسان کا دشمن ہے اور انسان کے امتحان کے لیے مالک اللہ نے اس کو بہکانے اور بری باتیں انسان کے دل میں ڈالنے کی ہمت دی ہے کہ دیکھیں کون اس پیدا کرنے والے مالک کو مانتا ہے اور کون شیطان کو مانتا ہے۔
شیطان لوگوں کے پاس آیا اور کہا کہ تمہیں اپنے رسول یا نبی یا بزرگوں سے بڑی محبت ہے۔ مرنے کے بعد وہ تمہاری نظروں سے اوجھل ہوگئے ہیں، یہ سب اللہ کے چہیتے بندے ہیں، اللہ ان کی بات نہیں ٹالتا ہے، اس لیے میں ان کی ایک مورتی بنادیتا ہوں، اس کو دیکھ کر تم سکون پاسکتے ہو۔ شیطان نے مورتی بنائی۔ جب ان کا دل چاہتا، وہ اسے دیکھا کرتے تھے۔ آہستہ آہستہ جب اس مورتی کی محبت ان کے دل میں بس گئی تو شیطان نے کہا کہ یہ رسول، نبی و بزرگ اللہ سے بہت قریب ہیں، اگر تم ان کی مورتی کے آگے اپنا سر جھکاو ¿ گے تو اپنے کو خدا کے قریب پاو ¿ گے اور اللہ تمہاری بات مان لے گا، یا تم خدا سے قریب ہوجاو ¿گے۔ انسان کے دل میں مورتی کی محبت پہلے ہی گھر کرچکی تھی، اس لیے اس نے مورتی کے آگے سر جھکانا اور اسے پوجنا شروع کردیا اور وہ انسان جس کی عبادت کے لائق صرف ایک اللہ تھا، مورتیوں کو پوجنے لگا اور شرک میں پھنس گیا۔
انسان جسے اللہ نے زمین پر خلیفہ بنایا تھا، جب اللہ کے علاوہ دوسروں کے آگے جھکنے لگا تو اپنی اور دوسروں کی نظروں میں ذلیل وخوار ہوا اور مالک کی نظروں سے گر کر ہمیشہ کے لیے دوزخ اس کا ٹھکانا بن گیا۔ اس کے بعد اللہ نے پھر اپنے رسول بھیجے، جنھوں نے لوگوں کو مورتی پوجا ہی نہیں، ہر قسم کے شرک اور ظلم و ستم سے تعلق رکھنے والی برائیوں اور اخلاقی خرابیوں سے روکا، کچھ لوگوں نے ان کی بات مانی، اور کچھ لوگوں نے ان کی نافرمانی کی۔ جن لوگوں نے بات مانی، اللہ ان سے خوش ہوا، اور جن لوگوں نے ان کی ہدایت اور نصیحتوں کی خلاف ورزی کی، اللہ کی جانب سے دنیا ہی میں ان کو تباہ و برباد کردینے والے فیصلے کیے گئے۔ رسولوں کی تعلیم:
ایک کے بعد ایک نبی اور رسول آتے رہے، ان کے دین کی بنیاد ایک ہوتی، وہ ایک دین کی طرف بلاتے کہ ایک اللہ کو مانو، کسی کو اس کی ذات اور صفات و اختیارات میں شریک نہ ٹھہراو ¿، اس کی عبادت و اطاعت میں کسی کو شریک نہ کرو، اس کے سب رسولوں کو سچا جانو، اس کے فرشتے جو اس کے بندے اور پاک مخلوق ہیں، جو نہ کھاتے پیتے ہیں، نہ سوتے ہیں، ہر کام میںمالک کی فرماں برداری کرتے ہیں، اس کی نافرمانی نہیںکرسکتے، وہ اللہ کی خدائی یا اس کے معاملات میں ذرہ برابر بھی دخیل نہیں ہیں، ان کی اس حیثیت کو تسلیم کرو۔ اس نے اپنے فرشتوں کے ذریعے سے اپنے رسولوں و نبیوں پر جو وحی بھیجی یا کتابیں نازل کیں، ان سب کو سچا جانو، مرنے کے بعد دوبارہ زندگی پاکر اپنے اچھے برے کاموں کا بدلہ پانا ہے، اس پر یقین کے ساتھ اسے برحق جانو اور یہ بھی مانو کہ جو کچھ تقدیر میں اچھا یا برا ہے، وہ مالک کی طرف سے ہے اور رسول اس وقت اللہ کی جانب سے جو شریعت اور زندگی گزارنے کا طریقے لے کر آیا ہے، اس پر چلو اور جن برائیوں اور حرام کاموں اور چیزوں سے اس نے منع کیا، ان کو نہ کرو۔
جتنے اللہ کے نبی اور رسول آئے، سب سچے تھے اور ان پر جو مقدس کلام نازل ہوا، وہ سب سچا تھا۔ ان سب پر ہمارا ایمان ہے اور ہم ان میں فرق نہیں کرتے۔ حق بات تو یہ ہے کہ جنھوں نے ایک اللہ کو ماننے کی دعوت دی ہو، ان کی تعلیمات میں ایک مالک کو چھوڑ کر دوسروں کی پوجا ہی نہیں خود اپنی پوجا کی بھی بات نہ ہو، ان کے سچے ہونے میں کیا کلام ہوسکتا ہے؟ البتہ جن مہاپرشوں کے یہاں مورتی پوجا یا بہت سے معبودوں کی عبادت کی تعلیم ملتی ہے،یا تو ان کی تعلیمات میں ردوبدل کردی گئی یا وہ رسول ہی نہیں ہیں۔ محمد ﷺ سے پہلے کے تمام رسولوں کی زندگی کے حالات میں ردوبدل کردیا گیا ہے اور ان کی تعلیمات کے بڑے حصے کو بھی تبدیل کردیا گیا ہے۔ آخری پیغمبر محمد ﷺ:
یہ ایک بیش قیمت سچ ہے کہ ہر آنے والے رسول اور نبی کی زبان سے اور اس پر اللہ کی جانب سے اتارے گئے صحیفوں میں ایک آخری نبی کی پیشین گوئی کی گئی ہے اور یہ کہا گیا ہے کہ ان کے آنے کے بعد اور ان کو پہچان لینے کے بعد ساری پرانی شریعتیں اور مذہبی قانون چھوڑ کر ان کی بات مانی جائے اور ان کے ذریعے لائے گئے آخری کلام اور مکمل دین پر چلا جائے۔ یہ بھی اسلام کی حقانیت کا ثبوت ہے کہ پچھلی کتابوں میں انتہائی ردوبدل کے باوجود اس مالک نے آخری رسول محمد ﷺ کے آنے کی خبر کو تبدیل نہ ہونے دیا، تاکہ کوئی یہ نہ کہہ سکے کہ ہمیں تو خبر ہی نہ تھی۔ ویدوں میں اس کا نام نراشنس، پرانوں میں کلکی اوتار، بائبل میں فارقلیط اور بودھ گرنتھوں میں آخری بدھ وغیرہ لکھا گیا ہے۔
ان مذہبی کتب میں محمد ﷺ کے علاقہ ¿ پیدائش، زمانہ ¿ پیدائش اور ان کی صفات و خوبیوں وغیرہ کے بارے میں واضح اشارے دیے گئے ہیں۔ محمد ﷺ کی حیاتِ مبارکہ کا تعارف:
اب سے تقریباً ساڑھے چودہ سو برس پہلے وہ آخری نبی و رسول محمد رسول ﷺ سعودی عرب کے مشہور شہر مکہ میں پیدا ہوئے۔ پیدائش سے چند مہینے پہلے ہی آپ کے والد عبداللہ کا انتقال ہوگیا تھا۔ والدہ آمنہ بھی کچھ زیادہ دن زندہ نہیں رہیں۔ پہلے دادا عبدالمطلب اور ان کی وفات کے بعد آپ کے چچا ابوطالب نے انہیں پالا۔ آپ اپنی خوبیوں اور نیکیوں کی بدولت جلد ہی تمام مکہ شہر کی آنکھوں کا تارا بن گئے۔ جیسے جیسے آپ بڑے ہوتے گئے، آپ سے لوگوں کی محبت بڑھتی گئی۔ آپ کو سچا اور ایمان دار کہا جانے لگا۔ لوگ حفاظت کے لیے اپنی بیش قیمتی امانتیں آپ کے پاس رکھتے۔ اپنے آپسی جھگڑوں کا فیصلہ کراتے۔ لوگ محمد ﷺ کو ہر اچھے کام میں آگے پاتے۔ آپ اپنے وطن میں ہوں یا سفر پر، سب لوگ آپ کی خوبیوں کے معترف ہوتے۔
ان دنوں وہاں اللہ کے گھر کعبہ میں ۰۶۳ بت ، دیوی دیوتاو ¿ں کی مورتیاں رکھی ہوئی تھیں۔ پورے عرب دیش میں شرک و کفر کے علاوہ قتل و غارت گری، لوٹ مار، غلاموں اور عورتوں کی حق تلفی، اونچ نیچ، دغا و فریب، شراب، جوا، سود، بے بنیاد جنگ، زنا جیسی جانے کتنی برائیاں پھیلی ہوئی تھیں۔
محمد ﷺ جب ۰۴ برس کے ہوئے تو اللہ نے اپنے فرشتے جبرئیل علیہ السلام کے ذریعے آپ پر قرآن نازل کرنا شروع کیا اور آپ کو رسول بنانے کی خوش خبری دی اور لوگوں کو ایک اللہ کی عبادت و اطاعت کی طرف بلانے کی ذمے داری سپرد کی۔ سچ کی آواز:
اللہ کے رسول محمد ﷺ نے ایک پہاڑ کی چوٹی پر چڑھ کر خطرے سے باخبر کرنے کے لیے آوازلگائی۔ لوگ اس آواز پر تیزی کے ساتھ جمع ہوگئے، اس لیے کہ یہ ایک سچے ایمان دار آدمی کی آواز تھی۔ آپ نے سوال کیا:اگر میں تم سے کہوں کہ اس پہاڑ کے پیچھے سے ایک بہت بڑی فوج چلی آرہی ہے اور تم پر حملہ کرنے والی ہے، تو کیا تم یقین کرو گے؟
سب نے ایک آواز ہوکر کہا: بھلا آپ کی بات پر کون یقین نہیں کرے گا! آپ کبھی جھوٹ نہیں بولتے اور ہمارے مقابلے پہاڑ کی چوٹی سے دوسری طرف دیکھ بھی رہے ہیں۔ آپ نے جہنم کی بھیانک آگ سے ڈراتے ہوئے انہیں شرک و بت پرستی سے روکا اور ایک اللہ کی عبادت اور اطاعت یعنی اسلام کی طرف بلایا۔ انسان کی ایک کم زوری:
انسان کی یہ کم زوری رہی ہے کہ وہ اپنے باپ دادا اور بزرگوں کی غلط باتوں کو بھی آنکھ بند کرکے مانتا چلا جاتا ہے،چاہے ان کی عقلیں اور دلائل ان کا ساتھ نہیں دے رہے ہوں، لیکن اس کے باوجود انسان خان دانی باتوں پر جما رہتا ہے اور اس کے خلاف عمل تو کیا، کچھ سننا بھی گوارا نہیں کرتا۔ رکاوٹیں اور آزمائش:
یہی وجہ تھی کہ چالیس برس کی عمر تک محمد ﷺ کا احترام کرنے اور سچا ماننے اور جاننے کے باوجود مکہ کے لوگ رسول کی حیثیت سے اللہ کی جانب سے لائی گئی آپ کی تعلیمات کے دشمن ہوگئے۔ آپ جتنا زیادہ لوگوں کو سب سے بڑی سچائی، شرک کے خلاف توحید کی طرف بلاتے، لوگ اتنا ہی آپ کے ساتھ دشمنی کرتے۔ کچھ لوگ اس سچائی کو ماننے والوں اور آپ کا ساتھ دینے والوں کو ستاتے، مارتے، اور دہکتے ہوئے آگ کے انگاروں پر لٹا دیتے۔ گلے میں پھندا ڈال کر گھسیٹتے، اور ان کو پتھروں اور کوڑوں سے مارتے، لیکن آپ سب کے لیے اللہ سے دعا مانگتے، کسی سے بدلہ و انتقام نہیں لیتے، ساری ساری رات اپنے مالک سے ان کے لیے ہدایت کی دعا کرتے۔ ایک بار آپ مکہ کے لوگوں سے مایوس ہوکر قریبی شہر طائف گئے۔ وہاں کے لوگوں نے اس عظیم انسان کی توہین کی۔ آپ کے پیچھے شریر لڑکے لگادیے، جو آپ کو برا بھلا کہتے۔
انھوں نے آپ کو پتھر مارے، جس کی وجہ سے آپ کے پیروں سے خون بہنے لگا۔ تکلیف کی وجہ سے جب آپ کہیں بیٹھ جاتے تو وہ لڑکے آپ کو دوبارہ کھڑا کردیتے، اور پھر مارتے۔ اس حال میں آپ شہر سے باہر نکل کر ایک جگہ پر بیٹھ گئے۔ آپ نے انہیں بددعا نہیں دی، بلکہ اپنے مالک سے دعا کی: ”اے مالک! ان کو سمجھ دے دے، یہ جانتے نہیں۔“ اس پاک کلام اور وحی پہنچانے کی وجہ سے آپ کا اور آپ کا ساتھ دینے والے خان دان اور قبیلے کا سماجی بائی کاٹ کیا گیا۔ اس پر بھی بس نہ چلاتو آپ کے قتل کے منصوبے بنائے گئے، آخر کاراللہ کے حکم سے آپ کو اپنا پیارا شہر مکہ چھوڑکر مدینہ جانا پڑا۔ وہاں بھی مکہ والے فوجیں تیار کرکے بار بار آپ سے جنگ کرنے کے لیے دھاوا بولتے رہے۔ حق کی فتح:
سچائی کی ہمیشہ دیر یا سویر فتح ہوتی ہے، ۳۲ سال کی سخت مشقت کے بعد آپ نے سب کے دلوں پر فتح پائی اور سچائی کے راستے کی جانب آپ کی بے لوث دعوت نے پورے ملک عرب کو اسلام کی ٹھنڈی چھاو ¿ں میں لاکھڑا کیا۔ اس طرح اس وقت کی معلوم دنیا میں ایک انقلاب برپا ہوا۔ بت پرستی بند ہوئی، اونچ نیچ ختم ہوگئی اور سب لوگ ایک اللہ کو ماننے اور اسی کی عبادت و اطاعت کرنے والے اور ایک دوسرے کو بھائی جان کر ان کا حق ادا کرنے والے ہوگئے۔ آخری وصیت:
اپنی وفات سے کچھ ہی مہینے پہلے آپ نے تقریباً سوا لاکھ لوگوں کے ساتھ حج کیا اور تمام لوگوں کو اپنی آخری وصیت کی، جس میں آپ نے یہ بھی کہا: لوگو! مرنے کے بعد قیامت میں حساب کتاب کے دن میرے بارے میں بھی تم سے پوچھا جائے گا، کہ کیا میں نے اللہ کا پیغام اور اس کا دین تم تک پہنچایا تھا، تو تم کیا جواب دوگے؟ سب نے کہا: بے شک آپ نے اسے مکمل طور سے پہنچا دیا، اس کا حق ادا کردیا۔ آپ نے آسمان کی جانب انگلی اٹھائی اور تین بار کہا: اے اللہ! آپ گواہ رہیے، آپ گواہ رہیے، آپ گواہ رہیے۔ اس کے بعد آپ نے لوگوں سے فرمایا: یہ سچا دین جن تک پہنچ چکا ہے، وہ ان کو پہنچائیں، جن کے پاس نہیں پہنچا ہے۔
آپ نے یہ بھی خبر دی کہ میں آخری رسول ہوں۔ اب میرے بعد کوئی رسول یا نبی نہیں آئے گا۔ میں ہی وہ آخری نبی ہوں، جس کا تم انتظار کررہے تھے اور جس کے بارے میں تم سب کچھ جانتے ہو۔ قرآن میں ہے:
”جن لوگوں کو ہم نے کتاب دی ہے، وہ اس (پیغمبر محمد ) کو ایسے پہچانتے ہیں، جیسے اپنے بیٹوں کو پہچانتے ہیں۔اگرچہ ان میں کا ایک گروہ حق کو جانتے بوجھتے چھپاتا ہےo “                   (ترجمہ القرآن، البقرة ۲:۶۴۱) ہر انسان کی ذمے داری:
اب قیامت تک آنے والے ہر انسان پر یہ لازم ہے اور یہ اس کا مذہبی اور انسانی فریضہ ہے کہ وہ اس اکیلے مالک کی بندگی کرے، اسی کی اطاعت کرے، اس کے ساتھ کسی کو شریک نہ ٹھہرائے، قیامت اور دوبارہ اٹھائے جانے، حساب کتاب، جنت و جہنم کو صحیح تسلیم کرے اور اس بات کو مانے کہ آخرت میں اللہ ہی مالک و مختار ہوگا، وہاں بھی اس کا کوئی شریک نہ ہوگا اور اس کے آخری پیغمبر محمد ﷺ کو سچا جانے اور ان کے لائے ہوئے دین اور زندگی گزارنے کے طور طریقوں پر چلے۔ اسلام میں اسی کو ایمان کہا گیا ہے۔ اس کو مانے بغیر مرنے کے بعد قیامت میں ہمیشہ کے لیے جہنم کی آگ میں جلنا پڑے گا۔ کچھ اشکالات:
یہاں کسی کے ذہن میں کچھ سوال پیدا ہوسکتے ہیں۔ مرنے کے بعد جنت یا دوزخ میں جانا دکھائی تو دیتا نہیں، اسے کیوں مانیں؟
اس سلسلے میں یہ جان لینا مناسب ہوگا کہ تمام الہامی کتابوں میں جنت اور دوزخ کا حال بیان کیا گیا ہے، جس سے یہ معلوم ہوتا ہے کہ جنت و دوزخ کا تصور تمام الہامی مذاہب میں مسلّم ہے۔
اسے ہم ایک مثال سے بھی سمجھ سکتے ہیں۔ بچہ جب ماں کے پیٹ میں ہوتا ہے، اگر اس سے کہا جائے کہ جب تم باہر آو ¿گے تو دودھ پیوگے اور باہر آکر تم بہت سے لوگوں اور بہت سی چیزوں کو دیکھو گے، تو حالتِ حمل میں اسے یقین نہیں آئے گا، مگر جیسے ہی وہ حالتِ حمل سے باہر آئے گا، تب سب چیزوں کو اپنے سامنے پائے گا۔ اسی طرح یہ تمام جہان ایک حمل کی حالت میں ہے، یہاں سے موت کے بعد نکل کر جب انسان آخرت کے جہان میں آنکھیں کھولے گا تو سب کچھ اپنے سامنے پائے گا۔
وہاں کی جنت و دوزخ اور دوسری حقیقتوں کی خبر ہمیں اس سچے شخص نے دی ہے، جس کو اس کے جانی دشمن بھی کبھی دل سے جھوٹا نہ کہہ سکے، اور قرآن جیسی کتاب نے دی ہے، جس کی سچائی ہر اپنے پرائے نے مانی ہے۔ دوسرا سوال:
دوسری چیز جو کسی کے دل میں کھٹک سکتی ہے، وہ یہ کہ جب تمام رسول، ان کالایا ہوا دین اور الہامی صحائف سچے ہیں تو پھر اسلام قبول کرنا کیا ضروری ہے؟
آج کی موجودہ دنیا میں اس کا جواب بالکل آسان ہے۔ ہمارے ملک کی ایک پارلیمنٹ ہے، یہاں کا ایک منظور شدہ دستور(constitution ) ہے۔ یہاں جتنے وزیر اعظم ہوئے، وہ سب ہندوستان کے حقیقی وزیراعظم تھے۔ پنڈت جواہر لال نہرو، شاستری جی، اندرا گاندھی، چرن سنگھ، راجیو گاندھی، وی پی سنگھ وغیرہ۔ ملک کی ضرورت اور وقت کے مطابق جو دستوری ترمیمات اور قوانین انھوں نے پاس کیں، وہ سب بھارت کے دستور اور قانون کا حصہ ہیں، اس کے باوجود اب جو موجودہ وزیر اعظم ہیں، ان کی کابینہ اور سرکار دستور یا قانون میں جو بھی ترمیم کرے گی، اس سے پرانی دستوری دفعہ اور پرانا قانون ختم ہوجائے گا اور بھارت کے ہر شہری کے لیے ضروری ہوگا کہ اس نئے ترمیم شدہ دستور و قانون کو مانے۔ اس کے بعد کوئی ہندوستانی شہری یہ کہے کہ اندرا گاندھی اصلی وزیراعظم تھیں، میں تو ان کے ہی وقت کے دستور و قانون کو مانوں گا، اس نئے وزیر اعظم کے ترمیم شدہ دستور و قانون کو میں نہیں مانتا اور نہ ان کے ذریعے لگائے گئے ٹیکس دوں گا تو ایسے شخص کو ہر کوئی ملک کا مخالف کہے گا اور اسے سزا کا مستحق سمجھا جائے گا۔ اسی طرح تمام الہامی مذاہب، اورالٰہی کتابوں میں اپنے وقت میں حق اورسچائی کی تعلیم دی جاتی تھی، لیکن اب تمام رسولوں اور الہامی کتابوں کو سچا مانتے ہوئے بھی سب سے آخری رسول محمد ﷺ پر ایمان لانا اور ان کی لائی ہوئی آخری کتاب و شریعت پر عمل کرنا ہر انسان کے لیے ضروری ہے۔ سچا دین صرف ایک ہے:
اس لیے یہ کہنا کسی طرح مناسب نہیں کہ تمام مذاہب خدا کی طرف لے جاتے ہیں۔ راستے الگ الگ ہیں، منزل ایک ہے۔ سچ صرف ایک ہوتا ہے۔ جھوٹ بہت ہوسکتے ہیں۔ نور ایک ہوتا ہے، اندھیرے بہت ہوسکتے ہیں۔ سچا دین صرف ایک ہے۔ وہ شروع ہی سے ایک ہے، اس لیے اس ایک کو ماننا اور اسی ایک کی ماننا اسلام ہے۔ دین کبھی نہیں بدلتا، صرف شریعتیں وقت کے مطابق بدلتی رہی ہیں اور وہ بھی اسی مالک کے بتائے ہوئے طریقے پر۔ جب انسان کی نسل ایک ہے اور ان کا مالک ایک ہے تو راستہ بھی صرف ایک ہے۔ قرآن نے کہا ہے:
”دین تو اللہ کے نزدیک صرف اسلام ہے۔“
(ترجمہ القرآن، آل عمران۳:۹۱) ایک اور سوال:
یہ سوال بھی ذہن میں آسکتا ہے کہ محمد ﷺ اللہ کے سچے نبی اور پیغمبر ہیں اور وہ دنیا کے آخری پیغمبر بھی ہیں، اس کا کیا ثبوت ہے؟
جواب صاف ہے کہ اول تو یہ قرآن جو خدا کا کلام ہے، اس نے دنیا کو اپنے سچے ہونے کے لیے جو دلیلیں دی ہیں، وہ سب کو ماننی پڑی ہیں اور آج تک ان کی کاٹ نہیں ہوسکی ہے۔ اس نے محمد ﷺ کے سچے اور آخری نبی ہونے کا اعلان کیا ہے۔ دوسری بات یہ ہے محمد ﷺ کی زندگی کا ایک ایک پَل دنیا کے سامنے ہے۔ ان کی تمام زندگی تاریخ کی کھلی کتاب ہے۔ دنیا میں کسی بھی انسان کی زندگی آپ کی زندگی کی طرح محفوظ اور تاریخ کی روشنی میں نہیں ہے۔ آپ کے دشمنوں اور اسلام دشمن تاریخ دانوں نے بھی کبھی یہ نہیں کہا کہ محمد ﷺ نے اپنی ذاتی زندگی میں کبھی کسی سلسلے میں جھوٹ بولا ہو۔ آپ کے شہر والے آپ کی سچائی کی گواہی دیتے تھے۔ جس بہترین انسان نے اپنی ذاتی زندگی میں کبھی جھوٹ نہیں بولا، وہ دین کے نام پر اور رب کے نام پر جھوٹ کیسے بول سکتا تھا؟ آپ نے خود یہ بتایا ہے کہ میں آخری نبی ہوں، میرے بعد اب کوئی نبی نہیں آئے گا۔ تمام مذہبی کتابوں میں آخری رشی، کلکی اوتار کی جو پیشین گوئیاں کی گئیں اور علامتیں بتائی گئی ہیں، وہ صرف محمد ﷺ پر پوری اترتی ہیں۔ پنڈت وید پرکاش اپادھیائے کا فیصلہ:
پنڈت وید پرکاش اپادھیائے نے لکھا ہے کہ جو شخض اسلام قبول نہ کرے اور محمد ﷺ اور آپ کے دین کو نہ مانے، وہ ہندو بھی نہیں ہے، اس لیے کہ ہندوو ¿ں کے مذہبی گرنتھوں میں کلکی اوتار اور نراشنس کے اس زمین پر آجانے کے بعد ان کو ماننے، اور ان کے دین کوتسلیم کرنے پر زور دیا گیا ہے، اس طرح جو ہندو بھی اپنے مذہبی گرنتھوں میں عقیدہ رکھتا ہے، اللہ کے رسول محمد ﷺ کو مانے بغیر مرنے کے بعد کی زندگی میں دوزخ کی آگ، وہاں اللہ کے دیدار سے محرومی اور اس کے دائمی غضب کا مستحق ہوگا۔ ایمان کی ضرورت:
مرنے کے بعد کی زندگی کے علاوہ اس دنیا میں بھی ایمان اور اسلام ہماری ضرورت ہے اور انسان کا فرض ہے کہ ایک مالک کی عبادت و اطاعت کرے۔ جو اپنے مالک اور رب کا در چھوڑ کر دوسروں کے سامنے جھکتا پھرے، وہ جان وروں سے بھی گیا گزرا ہے۔ کتا بھی اپنے مالک کے در پر پڑا رہتا ہے اور اسی سے آس لگاتا ہے۔ وہ کیسا انسان ہے، جو اپنے سچے مالک کو بھول کر در در جھکتا پھرے!
لیکن اس ایمان کی زیادہ ضرورت مرنے کے بعد کے لیے ہے، جہاں سے انسان واپس نہ لوٹے گا اور موت پکارنے پر بھی اس کو موت نہ ملے گی۔ اس وقت پچھتاوا بھی کچھ کام نہ آئے گا۔ اگر انسان یہاں سے ایمان کے بغیر چلا گیا تو ہمیشہ جہنم کی آگ میں جلنا پڑے گا۔ اگر اس دنیا کی آگ کی ایک چنگاری بھی ہمارے جسم کو چھو جائے تو ہم تڑپ جاتے ہیں تو دوزخ کی آگ کیسے برداشت ہوسکے گی! دوزخ کی آگ دنیا کی آگ سے ستر گنا زیادہ تیز ہے اور بے ایمان والوں کو اس میں ہمیشہ جلنا ہوگا۔ جب ان کے بدن کی کھال جل جائے گی تو دوسری کھال بدل دی جائے گی، اس طرح لگاتار یہ سزا بھگتنا ہوگی۔ انتہائی توجہ طلب بات:
میرے عزیز قارئین! موت کا وقت نہ جانے کب آجائے۔ جو سانس اندرہے، اس کے باہر آنے کا بھروسا نہیں اور جو سانس باہر ہے، اس کے اندر آنے کا بھروسا نہیں۔ موت سے پہلے مہلت ہے، اس مہلتِ عمل میں اپنی سب سے پہلی اور سب سے بڑی ذمے داری کا احساس کرلیں۔ ایمان کے بغیر نہ یہ زندگی کام یاب ہے اور نہ مرنے کے بعد آنے والی زندگی۔
کل سب کو اپنے مالک کے پاس جانا ہے، وہاں سب سے پہلے ایمان کی پوچھ تاچھ ہوگی۔ہاں،اس میں میری ذاتی غرض بھی ہے کہ کل حساب کے دن آپ یہ نہ کہہ دیں کہ ہم تک رب کی بات پہنچائی ہی نہیں گئی تھی۔
مجھے امید ہے کہ یہ سچی باتیں آپ کے دل میں گھر کرگئی ہوں گی تو آئیے محترم! سچے دل اور سچی روح والے میرے عزیز دوست! اس مالک کو گواہ بناکر اور ایسے سچے دل سے جسے دلوں کا حال جاننے والا مان لے، اقرار کریں اورعہد کریں: اَشْهَدُ اَن لَّآ اِلٰهَ اِلَّا االلهُ  وَ اَشْهَدُ اَنَّ مُحَمَّدًا عَبْدُہُ وَ رَسُوْ لُهُ
”میں گواہی دیتا ہوں اس بات کی کہ اللہ کے سوا کوئی عبادت کے لائق نہیں، (وہ اکیلا ہے، اس کا کوئی شریک نہیں)اور میں گواہی دیتا ہوں کہ محمداللہ کے بندے اور اس کے رسول ہیں۔“
میں توبہ کرتا ہوں کفر سے، شرک (کسی بھی طرح اللہ کا شریک بنانے) سے اور تمام طرح کے گناہوں سے اور اس بات کا عہد کرتا ہوں کہ اپنے پیدا کرنے والے سچے مالک کے سب حکم مانوں گا اور اس کے سچے نبی محمد ﷺ کی سچی اطاعت کروں گا۔
رحیم اور کریم مالک مجھے اور آپ کو اس راستے پر مرتے دم تک قائم رکھے، آمین!
میرے عزیز دوست! اگر آپ اپنی موت تک اس یقین اور ایمان کے مطابق اپنی زندگی گزارتے رہے تو پھر معلوم ہوگا کہ آپ کے اس بھائی نے کیسا محبت کا حق ادا کیا۔ ایمان کا امتحان:
اس اسلام اور ایمان کے باعث آپ کی آزمائش بھی ہوسکتی ہے، مگر جیت ہمیشہ سچ کی ہوتی ہے۔ یہاں بھی حق کی جیت ہوگی اور اگر زندگی بھر امتحان سے گزرنا پڑے تو یہ سوچ کر سہہ جانا کہ اس دنیا کی زندگی تو کچھ دنو ں تک محدود ہے۔ مرنے کے بعد کی ہمیشہ کی زندگی وہاں کی جنت اور اس کے سکھ حاصل کرنے کے لیے اور اپنے مالک کو راضی کرنے کے لیے اور اس کے بالمشافہ دیدار کے لیے یہ آزمائشیں کچھ بھی نہیں ہیں۔ آپ کا فرض:
ایک بات اور ۔ ایمان اور اسلام کی یہ سچائی ہر اس بھائی کا حق اور امانت ہے، جس تک یہ حق نہیں پہنچا ہے، اس لیے آپ کا بھی فرض © ہے کہ بے لوث ہوکر اللہ واسطے صرف اپنے بھائی کی ہم دردی میں اسے مالک کے غضب، دوزخ کی آگ اور سزا سے بچانے کے لیے، دکھ درد کے پورے احساس کے ساتھ جس طرح اللہ کے رسول ﷺ نے عمر بھر یہ سچائی پہنچائی تھی، آپ بھی پہنچائیں۔ اس کو صحیح سچا راستہ سمجھ میں آجائے، اس کے لیے اپنے مالک سے دعا کریں۔ کیا ایسا شخص انسان کہلانے کا حق دار ہے، جس کے سامنے ایک اندھا بینائی سے محروم ہونے کی وجہ سے آگ کے الاو ¿ میں گرنے والا ہو، اور وہ ایک بار بھی پھوٹے منھ سے یہ نہ کہے کہ تمہارا یہ راستہ آگ کے الاو ¿ کی جانب جاتا ہے۔ سچی انسانیت کی بات تو یہی ہے کہ وہ اس کو روکے، اس کو پکڑ کر بچائے اور عزم کرے کہ جب تک اپنا بس ہے، میں ہرگز اسے آگ میں گرنے نہیں دوں گا۔
ایمان لانے کے بعد ہر مسلمان پر حق ہے کہ جس کو دین کی، نبی کی، قرآن کی ہدایت مل چکی ہے، وہ شرک اور کفر کی شیطانی آگ میں پھنسے لوگوں کو بچانے کی دھن میں لگ جائے۔ ان کی ٹھوڑی میں ہاتھ دے، ان کے پاو ¿ں پکڑے کہ لوگ ایمان سے ہٹ کر غلط راستے پر نہ جائیں۔ بے غرض اور سچی ہم دردی میں کہی گئی بات دل پر اثر کرتی ہے۔ اگر آپ کے ذریعے ایک آدمی کو بھی ایمان مل گیا اور ایک شخص بھی مالک کے سچے در پر لگ گیا تو ہمارا بیڑا پار ہوجائے گا، اس لیے کہ اللہ اس شخص سے بہت زیادہ خوش ہوتا ہے، جو کسی کو کفر اور شرک سے نکال کر سچائی کے راستے پر لگادے۔ آپ کا بیٹا اگر آپ سے باغی ہوکر دشمن سے جاملے اور آپ کے بجائے وہ اسی کے کہنے پر چلے، پھر کوئی نیک آدمی اس کو سمجھا بجھا کر آپ کا فرماں بردار بنادے تو آپ اس نیک آدمی سے کتنے خوش ہوںگے۔ مالک اس بندے سے اس سے زیادہ خوش ہوتا ہے، جو دوسرے تک ایمان پہنچانے اور بانٹنے کا ذریعہ بن جائے۔ ایمان لانے کے بعد:
اسلام قبول کرنے کے بعد جب آپ مالک کے سچے بندے بن گئے تو اب آپ پر روزانہ پانچ بار نماز فرض ہے۔ آپ اسے سیکھیں اور پڑھیں۔ اس سے روح کو تسکین ہوگی اور اللہ کی محبت بڑھے گی۔ مال دار ہیں تو دین کی مقرر کی ہوئی در سے ہر سال اپنی آمدنی میں سے مستحقین کا حصہ زکوٰة کے طور پر نکالنا ہوگا، رمضان کے پورے مہینے روزے رکھنے ہوں گے اور اگر بس میں ہو تو عمر میں ایک بار حج کے لیے مکہ جانا ہوگا۔
خبردار! اب آپ کا سر اللہ کے علاوہ کسی کے آگے نہ جھکے۔ آپ پر کفر و شرک، جھوٹ، فریب، دھوکا دہی، بدمعاملگی و رشوت، قتلِ ناحق،پیدا ہونے سے پہلے یا پیدا ہونے کے بعد اولاد کا قتل، بہتان تراشی، شراب، جوا، سود، سور کا گوشت ہی نہیں، حلال گوشت کے علاوہ تمام حرام گوشت، اور اللہ اور اس کے رسول ﷺکی ہر حرام کی ہوئی چیز منع ہے، اس سے بچنا چاہیے۔ اور اللہ کی پاک اور حلال بتائی ہوئی چیزوں کو اللہ کا شکر ادا کرتے ہوئے، پورے شوق سے کھانا چاہیے۔
اپنے مالک کے ذریعے دیا گیا پاک کلام قرآنِ مجید سمجھ کر پڑھنا ہے اور پاکی اور صفائی کے طریقے اور دینی معاملات سیکھنے ہیں۔ سچے دل سے یہ دعا کرنی ہے کہ اے ہمارے مالک! ہم کو، ہمارے دوستوںکو، خان دان کے لوگوں اور رشتے داروں کو اور اس روئے زمین پر بسنے والی پوری انسانیت کو ایمان کے ساتھ زندہ رکھ اور ایمان کے ساتھ انہیں موت دے، اس لیے کہ ایمان ہی انسانی سماج کا پہلا اور آخری سہارا ہے۔ جس طرح اللہ کے ایک پیغمبر ابراہیم علیہ السلام جلتی ہوئی آگ میں اپنے ایمان کی بدولت کود گئے تھے اور ان کا بال بیکا نہیں ہوا تھا، آج بھی اس ایمان کی طاقت آگ کو گل و گل زار بناسکتی ہے اور سچے راستے کی ہر رکاوٹ کو ختم کرسکتی ہے
آج بھی ہو جو براہیم کا ایماں پیدا
آگ کرسکتی ہے اندازِ گلستاں پیدا

Peace be upon you.

For further Inquiries, Please Contact:

Muhammad Kaleem Siddiqui,

Phulat, Muzaffarnagar,

U.P., India.

Email : phulat@hotmail.com

           phulat@gmail.com 

        lmt313@msn.com

---------

உங்கள உடமை இதோ உங்களூக்கே !

ACCEPT ISLAM 

HERE LIES YOUR TREASURE


READ IN TAMIL DOWNLOAD BARANI TAMIL FONT 

உங்கள் உடைமை 
இதோ உங்களூக்கே !

v‹ ghrÄF thrf nea®fns!

eh‹ v‹ rh®ghfî«, v‹ K°È« rnfhju®fŸ midtÇ‹ rh®ghfî« KjÈš c§fËl« k‹Å¥ò nt©L»nw‹.

VbdÅš, cy»š rh¤jhÅ‹ Äf¥ bgU« râ tiyÆš á¡», c§fË‹ khbgW« cilikia ïJ tiu c§fËl« x¥gil¡fhkš ïUªJ É£nlh«. ght¤â‹ ïl¤âš ghÉfË‹ mtkâ¥ig, v§fŸ kd§fËš mk®¤â rh¤jh‹ ciifna nghh®¡fskh¡» É£lh‹ v‹W kd« tUªJ»nwh«.

ï¤jt¿‹ ãuha¢á¤jkhf, c§fË‹ cilikia c§fËl« nr®¥ã¡fî«, nkY« v›Éj Mjha neh¡fÄ‹¿, KGghr«, kÅjnea mo¥gilÆš c§fË‹ kd« bjh£L¥ ngrî« ïij vGJ»‹nw‹.

ï¡fU¤J¡fis c§fŸ tiu v¤âit¥gâš fs§fk‰w v©z¤Jl‹, c©ikahd m¡fiwÆš flik Ãiwnt‰w¤ Jo¡»nw‹ v‹gj‰F, ïja cz®îfis m¿í« r¤âa ïiwtnd rh£á...!

ït‰iw ïJtiu j§fËl« v¤â it¡fhj ntjidahš v¤jid ïuîfŸ v‹ ö¡f« fiyªJ nghdJ v‹gijí« mtnd m¿th‹...!

c§fËlK« X® ïja« c©L. mijí« nf£L¥ ghU§fŸ. mJ K‰¿Y« r¤âakhdJ...! ïJ brhšÈ¡fh£L« Éõak‹W. vÅD« vdJ ghrÄ¡f th®¤ijfis Ú§fŸ kdÉU¥òl‹ gh®¡f nt©L«, go¡f nt©L«. m»y cyf« mid¤ijí« gil¤J ïa¡» tU« mªj ïiwtD¡fhf ïij¢ áªâ¤J¥ gh®¡f nt©L« v‹gnj v‹ Mir v‹ rnfhju®, rnfhjÇfË‹ cilikia mt®fËl« x¥gil¤J É£nl‹ v‹W v‹ kdK«, M‹khî« rhªâaila nt©L« v‹gnj v‹ ïja mth.

ï›îy»š njh‹¿a ã‹ kÅjD¡F vªj xU r¤âa¤ij m¿ªJ, mij kdjhu x¥ò¡bfhŸtJ mtáankh, mJjh‹ mtdJ Äf¥bgÇa bghW¥ò« flikí« MF«. mªj ghrÄF¢ brŒâiana c§fS¡F¢ brhšy ÉU«ò»nw‹.

ïa‰ifÆ‹ khbgU« c©ik

ï¥ãugŠr¤â‹ ï‹D« brhšy¥nghdhš ïa‰ifÆ‹ khbgU« c©ikahbjÅš, ïªj cyf«, gil¥ãd§fŸ ï‹D« m©lruhru« mid¤ijí« gil¤jt‹... ït‰iw Óuhf ît»¤J tUgt‹...Vf tšytdh»a ïiwt‹ cUt‹ k£Lnk! mt‹ j‹ cŸsikÆY« g©òfËY« jŤjt‹.

mt‹ v§F« ïU¡F« r¡â gil¤jt‹. všyh t‰iwí« gh®¡»wh‹. aht‰iwí« nf£»wh‹. m»y bk§F« X® ïiy Tl mtdJ mDkâÆ‹¿ mira KoahJ.

x›bthU kÅj cÆU«, ïj‰F rh£á. mt® v« kj¤ij V‰wtuhÆD« rÇ, vªj áiyia tz§F gtuhÆD« rÇ, mt® j« kdrh£áahš gÇghÈ¡F« ïu£rf‹, mrš vrkhd‹ mt‹ xUtnd v‹W e«ò»wh®. kÅj m¿ÉY«, KG ãugŠr¤â‹ mâgâ xUtnd v‹gij¤ jÉu ntW v©z« tUtâšiy.

xU gŸË¡ Tl¤â‰F ïu©L Kjšt®fŸ ïUªjhš m¥gŸË¡Tl« ïa§f KoahJ. X® CU¡F ïu©L jiyt®fŸ ïUªjhš C® îthf« Ó® FiyªJ ÉL«. X® eh£o‰F ïu©L mur®fŸ ïU¡f KoahJ vD« nghJ ï›tsî bgÇa cyf¤ij îthf« brŒa x‹W¡F nkš flîŸfŸ mšyJ v#khd®fŸ v¥go el¡f Koí« ? nkY«, ï¥ãugŠr¤â‹ îth»fŸ gy ng®fŸ v¥go ïU¡f Koí«...?

X® Mjhu«

ïiwkiw “F® M‹” cy»‰F jdJ r¤âa¤ij vL¤Jiu¥gj‰F ïw¡f¥g£lJ. âUkiw F® M‹ mªj ïiwtÅ‹ r¤âa ntj« v‹gâš c§fS¡F IaÄUªjhš mJ ngh‹w X® m¤âaha¤ijnaD« bjhF¤J¡ fh£L§fŸ....!

“Ú§fŸ c©ikahs®fshdhš ïj‰fhf ïiw tid¤ jÉu mid¤Jyf¤jt®fisí«, cjÉ¡fhf miH¤J¡ bfhŸS§fŸ” (2:23) v‹W rthš É£LŸsJ.

MÆu¤J eh}W M©Lfshf ï‹W tiu cy»YŸs kÅj®fŸ, m¿Éaš fÂÅfŸ tiuÆyhd MŒîfŸ brŒJ fis¤JÉ£ld®. nrh®ªJ jiy FŪJ É£ldnu jÉu, ïJ ïiwntjkšy v‹W ahU« Ã%ã¡f KoaÉšiy. ïªj gÇR¤j ntj¤âš mšyhà ekJ m¿î¡F miuTtš ÉL¤J Mjhu§fis tH§»íŸsh‹.

X® cjhuz«

“mšyhàit¤ jÉu thd« óÄÆš mndf flîŸfŸ (vrkhd®fŸ) ïUªâUªjhš bgU«FH¥g§fŸ ÉisªâU¡F«.” (21 : 22)

c©ikjh‹ x‹W¡F nkš gy flîŸfŸ ïUªjhš X® flîŸ “ï¥nghJ ïuî tU«” v‹W Tw, k‰bwhU flîŸ, “ïšiy gfš tu£L«!” v‹W Tw r©iljh‹ V‰gL«. X® fl MW khj« gfš nt©L«” v‹W Tw mL¤j flîŸ, “_‹W khj« gfš ïU¡f£L«” v‹g®. xU flîŸ “NÇa‹ »H¡»ÈUªJ câ¡f£L«” v‹whš, ntW flîŸ “ïšiy nk‰»ÈUªJ câ¡f£L«” v‹gh®.

njt®, njÉfË‹ ïªj cÇik c©ikahdjhf ïUªâU¥ã‹ mt®fŸ mšyhàÉ‹ gÂfËš g§F bgWgt®fshf ïUªâU¥ã‹, xU g¡j‹ ói#, m®¢ridfŸ brŒJ, kiy njt®fËl«, j§fË‹ nfhÇ¡ifia V‰f it¡F« Ãiyik v¥nghjhtJ ÃfœªâU¡f nt©L«. ãwF bgÇa flîŸ “ï¥nghJ kiH bgŒahJ” vd Miz¥ ãw¥ã¥gh®. clnd ÑGŸs t®fŸ nghuh£l« el¤Jth®fŸ. gfš ÉoaÉšiyna v‹W k¡fŸ c£fh®ªJ¡ bfh©oU¥gh®fŸ. ãwFkjh‹ NÇa njt® nghuh£l« m¿É¤JŸsh® v‹gJ bjÇatU«.

r¤âa rh£á

c©ik ahbjÅš, cy»‹ x›bthU bghUS« rh£áaˤJ¡ bfh©LŸs. ïªj Óuhd KiwÆš ïa§» bfh©oU¡F« ãugŠr¤â‹ mik¥ò, ï¥ãugŠr¤â‹ mâgâ jŤjt‹ xUtnd. “mt‹ vJ nt©LkhdhY«, v¥nghJ nt©LkhdhY« brŒa tšyt‹.

mtid f‰gidfËš, v©z§fËš f£L¥gL¤j KoahJ. mtD¡F cUt«, njh‰w« f‰ã¡f KoahJ v‹W rh£áa« t»¤J bfh©LŸsJ. mªj v#kh‹ m»y§fŸ mid¤ijí«, kÅj®fË‹ nrit¡fhfnt gil¤JŸsh‹.

NÇa‹ - kÅjD¡F nrtf‹, fh‰W - kÅjD¡F CÊa‹. ïªj óÄí« kÅjD¡F g brŒtj‰nf MF«. cÆUŸsití«, cÆu‰wití« všyhnk kÅj CÊa¤â‰F v‹nw gil¡f¥g£LŸsd.

kÅj‹ ïªj všyht‰¿‹ jiytdhf M¡f¥g£LŸsh‹. mšyhà kÅjid btW« jdJ moikahf, j‹id tz§fî«, jd¡F f£L¥glînk gil¤JŸsh‹. Úâ v‹d bt‹whš, gil¤jt‹ - thœ tË¥gt‹ - kuzkË¥gt‹ czî, Ú® bfhL¥gt‹, thœÉ‹ x›bthU njitfisí« V‰ghL brŒgt‹ xUt‹ ïU¡»wh‹ vÅš, jdJ mªj vrkhdÅ‹ âU¥â¡fhf mtD¡D¡ f£L¥g£L, jdJ thœî ï‹D« thœî r«gªj¥g£l mid¤J Éõa§fisí« cgnah»¥gJ jh‹ X® c©ik kÅjÅ‹ flik.

jdJ thœit mªj Vf mâgâÆ‹ Miz¡F¡ f£L¥g£L fÊ¡fhj xUt‹ “kÅj‹” v‹W brhšy¥gLtj‰nf mUfija‰wt‹.

xU khbgU« r¤âa«

mªj r¤âa vrkhd‹, jdJ r¤âa ntj« âUkiwÆš ek¡F xU r¤âa¤ij vL¤J¡ T¿íŸsh‹.

“x›bthU (cÆUŸs) M‹khî«, kuz¤ij Uá¤nj Ôu nt©L«. ãwF Ú§fŸ e«Äl« âU«g tuneÇL«.” (29 : 57)

ï›trd¤âš ïU gFâfŸ cŸsd : KjyhtJ x›bthU cÆUŸsití«, kuz¤ij Uá¡f nt©L«. ïªj fU¤ij všyh rka¤âdU«, všyh JiwÆdU«, všyh ïl¤jtU«, fhy¤jtU« e«ãíŸsd®. ï‹D« brhšy¥nghdhš kj¤ij V‰fhjtU« Tl ïªj r¤âa¤â‰F jiy rhŒ¡»‹wd®. ÄUf§fŸ tiuÆY« Tl kuz¤â‹ c©ikia cz®¤J»‹wd. vÈ, óidia¡ f©L XL»wJ. ehí« Tl ghijÆš tU« VnjD« t©oia¥ gh®¤J Xo ÉL»wJ. VbdÅš mt‰¿‰F« kuz¤â‹ ÛJ e«ã¡ifí©L.

kuz¤â‰F¥ã‹

ï›trd¤â‹ ïu©lh« gFâÆš, âUkiw xU khbgU« c©ikÆ‹ghš e« ftd¤ij âU¥ò»wJ. mªj c©ik kÅjD¡F¥ òǪJ É£lhš, KG cy»‹ NœÃiyna kh¿ÉL«. “Ú§fŸ kuz¤â‰F¥ã‹ v‹Ålnk âU¥g¥gLå®fŸ. ï›îy»š v¥go braš g£oUªjhY«, mj‰nf‰g ãuâgy‹fŸbgWå®fŸ.” v‹gJjh‹ mªj c©ik.

kuzkilªj ã‹ Ú§fŸ mG» k©Âš k¡»¥ nghŒ ÉLå®fŸ. ãwF Û©L« vG¥g¥gl kh£O®fŸ v‹gJkšy mšyJ kuz¤â‰F¥ã‹ c§fË‹ cÆ® ntbwhU clÈš òFªJ bfhŸS« v‹gJÄšiy. ï¡f©nzh£l« kÅj m¿É‹ ciu¡fšÈš cuᥠgh®¡f Koahj x‹W.

Kjyhtjhf ïªj kWãwÉ¡ bfhŸif vªj ntj§fËY« ïl« bgwÉšiy. ã‰fhy kj òuhz§fËš, Tw¥g£LŸsjhf¤ bjÇ»wJ. mj‹ _y« kÅjÅ‹ ïa‰if _y¡TWfËš vGj¥g£LŸs rªjâfË‹ g©òfŸ,jªijÆlÄUªJ kfD¡F«, kfÅlÄUªJ mtdJ kfD¡F« kh¿ kh¿ tU»wJ v‹gJjh‹ És§F»wJ.

Mdhš ï¡f©nzh£l¤â‹ _y« rh¤jh‹, kj¤â‹ bgauhš k¡fis nkš #hâ, Ñœ #hâ v‹w ãÇÉidia V‰gL¤jyhdh‹. kj¤â‹ bgauhš, N¤âu®fËl« ntiy th§fî«, mt®fis k£lkhf¡ fUjî« brŒí« kj¡ F¤jifjhu®fËl«, r_f¤â‹ xL¡f¥g£lrhuh® “v«ik¥ gil¤j ïiwt‹ všyh kÅj®fS¡F« f©, fhJ, _¡F vd všyht‰iwí« rÇ rkkhf¥ gil¤JŸsnghJ, Ú§fŸ c§fis ca® #hâahfî« v§fis Ñœ #hâahfî« v¥go M¡»Ü®fŸ?” v‹W Édh bjhL¤j nghJ mt®fŸ kWãw¡ bfhŸifia rh¡fhf¡ fh£o c§fË‹ Kªija thœÉ‹ brašfŸ c§fis Ñœ¤jukhf M¡»É£lJ v‹W T¿dh®fŸ.

ïªj f©nzh£l¤âš, kÅj cÆ®fŸ mid¤J« Û©L« ãw¡»‹wd. j« brašfS¡nf‰g kW cUt§fshf kh¿ tU»‹wd. Äf nkhrkhd braš òǪjt®fŸ ÄUf§fË‹ cUÉY«, ï‹D« nkhrkhd braš òǪjt®fŸ jhtu§fË‹ cUÉY«, òFªJ ÉLth®fŸ. e‰brašfŸ òǪjt®fŸ kWãwÉ¢ á¡fÈš ïUªJ nkh£r« milªJ bfhŸth®fŸ v‹w fU¤J ml§»íŸsJ.

kWãwÉ¡ bfhŸif¡F vâuhd _‹W Mjhu§fŸ

ïJ bjhl®ghf Äf¥bgU« Éõa« ahbjÅš, KG cyf m¿P®fŸ, m¿Éaš MŒths®fË‹ Vnfhã¤j T‰W “ï¥óÄÆš Kj‹ Kjyhf jhtu§fŸ Kis¤jd. ãwF cÆÇd§fŸ njh‹¿d. mj‹ ãwF nfho¡ fz¡fhd M©LfS¡F¥ã‹jh‹ kÅj‹ ãwªjh‹” v‹gjhF«. ï¥nghJ kÅj‹ ï‹D« óÄÆš ãw¡fnt ïšiy vD« nghJ, vªj kÅj cÆU« ï‹D« vªj Ôa braiyí« brŒaÉšiy vD« nghJ, vªj cÆ®fŸ jhtu§fhfî«, ÄUf§fshfî« kWãwÉ vL¤jd?

ïu©lhtjhf, ïªj f©nzh£l¤ij V‰W¡ bfh©lã‹, ïªj óÄÆš cÆÇd§fË‹ v©Â¡if bjhl®ªJ FiwªJ¡ bfh©nl tªâU¡f nt©L« v‹W«, kWãwÉÆÈUªJ Énkhrd« bg‰W¡ bfh©l cÆ®fS« FiwªJ¡ bfh©nl ïUªjd v‹W«, V‰W¡ bfhŸsnt©oaâU¡F«. Mdhš, ï›tsî bgÇa ïªj óÄÆš kÅj®fŸ, všyh tif ÄUf§fŸ, jhtu§fËš bjhl®ªJ ts®¢á V‰g£L¡ bfh©oU¡»wJ v‹gj jh‹ e«K‹ cŸs Ãj®rd c©ik.

_‹whtjhf cy»š ãw¥gt®fŸ ï‹D« ïw¥gt®fË‹ v©Â¡ifÆš thd« óÄÆ‹ ɤâahr« fhz¥gL»wJ. ïw¡F« kÅj®fis x¥ã£L ãw¡F« FHªijfË‹ v©Â¡if v›tsnth TLjyhdJ. áy ntis nfho¡fz¡»š FHªijfŸ ãw¡»‹wd Mdhš mij x¥ãLifÆš ïw¥gt®fŸ Äf Fiwthfnt cŸsd® v‹gijí« ftd¤âš bfhŸs nt©L«. áy ntis áy FHªijfis¥ g‰¿ mit jh« K‹ãUªj ïl¤ij¥ g‰¿ milahs« bjǪJ¡ bfhŸ»‹wd. jkJ giHa bga®fisí«, brhšÈ¡ fh£L»‹wd v‹W«, nkY« mit òâa ãwÉ vL¤âU¡»‹wd v‹gij g‰¿í« ãugy¥gL¤j¥ gL»wJ. Mdhš, ïitbašyh« rh¤jh‹ ngŒfË‹ ntisahF«. mit, FHªijfË‹ jiyÆš V¿¡ bfh©L ãj‰WtjhF«. nkY« kÅj®fË‹ kh®¡f cz®ití«, ïiw ÉRthr¤ijí« bfL¡F« tÊahF«.

c©ik ahbjÅš kÅj‹ ku¤j¥ã‹ j‹ vrkhdÅl« brš»wh‹. nkY«, ï›îy»š mt‹ v¥go braš g£lhndh mj‰nf‰g j©lidí« mšyJ ešy ãuâgyidí« bgWth‹. v‹w r¤âa« kuz¤â‰F¥ ã‹ x›bthU kÅjD¡F« K‹ò« f£lha« ÃfG«.

brašfS¡nf‰gnt gy‹ »il¡F«

e‰braš òǪjh‹ vÅš, e‹ikÆ‹ tÊÆš br‹wh‹ vÅš, mt‹ Rtd« bršth‹. Rtd¤âš vªj f©fS« f©ouhj vej fhJ« nf£ouhj, vªj kÅj cŸs¤âY« f‰gid brŒ Koahj Rf§fS«, brhFRfS« m§»U¡F«.

Rtd mU£bfhilfËš Äf¥ bgÇJ RtdtháfŸ jkJ vrkhdid j« f©fshš m§F f©L fË¥gjhF«. mj‰F

ïiwtD¡F ïizit¤jš Äf¥ bgÇa ght«

mªj r¤âa ïiwt‹ j‹ âUkiw F®MÅš, e‰fhÇa§fŸ á¿aJ«, bgÇaJ« cŸsd v‹W«, m›thnw mtÅl« ght§fŸ, Ôa¢brašfŸ v‹gJ« á¿aJ«, bgÇaJkhf cŸsd v‹W« T¿íŸsh‹.

e«ik Äf¥ bgU« j©lid¡F Msh¡F« F‰w«, mij ïiwt‹ xU nghJ« k‹Å¥gâšiy. mij brŒjt‹ v‹W« eu»š vÇa¥gLth‹, mtD¡F kuzK« m§F ÃfHhJ. mJjh‹, jdJ Vf tšytdh« vrkhdD¡F miz f‰ã¤jyhF«. nkY« mtid¤ jÉu, ahÇ‹ K‹ jiy tz§FtJ«, ahU¡F K‹ j‹ fu§fis¡ T¥òtJ« mtid¤ jÉu ntW ahiuí« tz§f - óÍ¡f jFâahdjhf¡ fUJtJ«, ku¡f¢ brŒgt‹, cÆ® bfhL¥gt‹, cztË¥gt‹, ïyhg« - eZl« ÉisÉ¥gt‹ v‹W ahiuí« e«òtJ«, Äf¥bgU« ghtK«, všiya‰w mÚâíkhF«.

m¥go vªj njt® njÉia Ãid¤jhY« rÇ, NÇa‹,rªâu‹ e£r¤âu§fŸ mšyJ vªj JwÉ, kfh‹, rhJit Ãid¤jhY« rÇ, mªj r¤âa vrkhid¤ jÉu ntW ahiuí«, tz¡f¤â‰FÇatdhf¡ fUJjš ïiz it¤jyhF«. mij mªj vrkh‹ xU nghJ« k‹Å¡f kh£lh‹. ïij¤ jÉu ntWvšyh ght§fisí«, mt‹ ehodhš k‹Å¡fyh«. mªj ght§fis ekJ m¿í«, mªj msî bfLâahfnt fUJ»wJ. m¢braiy ekJ kdK« m›tsthf ÉU«òtâšiy.

X® cjhuz«

cjhuzkhf xUtÇ‹ kidÉ bgU« r©il¡fhÇ ng¢R¡F¥ ng¢R â£o VRgtŸ, brhštJ vijí« nf£fhjtŸ. vÅD« mt‹, mtid å£il É£L btËna nghŒ Él¢ brh‹dhš, eh‹ c‹Dilatshf ïU¡»nw‹. ïÅí«, c‹Dilatshfnt ïU¥ng‹. c‹ thr‰goÆnyna br¤J kont‹. f© ïik¡F« neuK«, å£ilÉ£L btËna bršy kh£nl‹ v‹W mtŸ T¿dhš, fzt‹ v›tsîjh‹ nfhgK‰¿Uª jhY«, mtis¤ j¡f it¤J¡ bfhŸs îgªjkh» ÉLth‹.

ïj‰F khwhf xUtÇ‹ kidÉ ešy gÂÉil brŒgtŸ Miz¡F mo gÂgtŸ, mtŸ vªneuK« mtid ftŤJ¡ bfhŸ»wtŸ. fzt‹ eLÃáÆš å£owF tªjhY«, mtD¡fhf fh¤âU¡»whŸ. mtD¡fhf Nlhf czî gÇkhW»whŸ. ghr, ner th®¤ij ngR»whŸ. Mdhš xU ehŸ mtŸ, fztÅl« “Ú§fŸ v‹ thœ¡if¤ Jizt® vÅD« vd¡F c§fshš k£L« fhÇa« el¥gâšiy. vdnt ï‹W Kjš g¡f¤J å£L¡fhuiuí« v‹ fztdhf M¡»¡ bfhŸ»nw‹” v‹W T¿dhš.?

mªj fztÅl« á¿njD« nuhõ« ïU¥ã‹, ïij xU nghJ« jh§»¡ bfhŸskh£lh‹. x‹W j‹ kidÉÆ‹ cÆiu¥ g¿¥gh‹ mšyJ jhnd br¤J ÉLth‹. ïJ V‹? VbdÅš vªj xU fztD«, fzt‹ v‹w ßâÆš jdJ jÅ¥g£l flikfËš ahiuí« g§fhËahf¥ gh®¡f ÉU«fkh£lh‹.

xU JË ïªâÇa¤âš gil¡f¥g£l kÅj‹ xU g§fhË ïU¥gij K‰¿Y« ÉU«òtâšiy vÅš, ïªj mR¤j¤JËÆÈUªJ kÅjid gil¤j vrkh‹ ïªj KG cy»Y« ahU¡F vJbtšyh« »il¤JŸsnjh mJ mt‹ tH§»aJjhnd! ï¥go ïU¡f jd¡F xU g§fhË ïU¥gij (mtDl‹ ntW ahiuí« tz§f¥gLtij) mt‹ v¥go V‰W¡bfhŸth‹?

xU ntá¥bg© j‹ khd«, kÇahijia ɉW, tUgt®fŸ všnyhU¡F« j‹ ÛJ mâfhu« mˤJ ÉL›j‹ fhuzkhf, mtŸ e« gh®itÆš v¥go ÑHhdtsh» ÉL»whnsh, ïnj ngh‹W jh‹, j‹ mrš vrkhid É£L É£L ntW ahiuí« tz§Ftâš yƤJ¥ nghŒ ÉLgt‹ j‹ vrkhÅ‹ gh®itÆš ïtis Élî« Äf nftykhdtdhf, m‰gtdhf M»tL»‹wh‹.

âUkiw F®MÅš áiy tz¡f« g‰¿

âUkiwÆš áiy tz¡f« òÇtJ g‰¿ x® cjhuz« Tw¥g£LŸsJ. Äfî« áªâ¡f¤j¡fJ.

“mšyhàit É£LÉ£L Ú§fŸ tz§F« bjŒt§fŸ mid¤J« x‹W nr®ªJ xnu xU

v‹d X® mUikahd cjhuz«! gil¥gtndh mšyhà xUt‹ k£L« jh‹. e« iffshš cUth¡f¥g£l áiyfis eh« jh‹ gil¤njh«. eh« mt‰iw tz§FtJ v›tsî bgÇa m¿åd«!

X® m‰gkhd áªjid

áy® TWtJ nghy, eh« mªj áiyfis tz§F tJ, “mt®fŸ jh‹ ek¡F vrkhÅ‹ ghijia¡ fh£o dh®fŸ. mitfË‹ bghU£odhš jh‹eh« vrkhÅ‹ mU£bfhilfis¥ bg‰nwh«. v‹gj‰fhf¤jh‹ v‹»wh®fŸ. Mdhš ï¡T‰W v¤jifaJ vÅš xUt‹ Rik ö¡FgtÅl« ïuÆš t©oia¥ g‰¿ Égu« nf£lh‹. ït‹ mJ g‰¿ Égu« T¿aã‹ ïuÆš t©oÆš VWtj‰F gâš, ïuÆš t©o g‰¿ Égu« T¿dh® v‹gj‰fhf, Rik ö¡Fgt‹ Ûnj V¿¡ bfh©lJ ngh‹wjhF«.”

ï›thnw, mšyhà g‰¿a rÇahd ghijÆ‹ âiria fh£oat®fisna tz§f K‰gLtJ, ïuÆš t©oia É£LÉ£L, Rik ö¡Fgt®fË‹ ÛJ rthÇ brŒtjhF«. áynuh, “eh« btW« kdij X®ik¥ gL¤jî«, áªjidia ika¥gL¤jînk, ïªj áiyfis it¤J¡ bfhŸ»nwh«.!” v‹W TW»wh®fŸ. ïJ v¥goba‹whš bg‰w jªijaÇ‹ Ãidit Ãiy¥ gL¤j K‹dhš ehia it¤J¡ bfh©L ehiana c‰W neh¡»¡ bfh©oU¥gJ ngh‹wjhF«.

jªijÆ‹ kâ¥ò v§nf? mj‰F K‹ ehÆ‹ Ãiy v§nf? ïªj gyådkhd áiy v§nf? všiya‰w tšyik gil¤jtD«, m‹ghsD«, mUshsD«, fUizahsDkh»a mªj vrkhÅ‹ ca® mªj°J v§nf? ïjdhš kd X®ik ÃiybgWkh? mšyJ Ãiy Fiyíkh? áªâ¤J ghU§fŸ.!

Mf, v›Éj¤âY« ahiuí« mtD¡F ïiz it¤jš Äf¥ bgU« ghtkhF«. mij ïiwt‹ xU nghJ« k‹Å¥gâšiy. ï¤jifat‹ v‹iw¡F« eu»‹ vÇ bfhŸËahth‹.

e‹ikÆš Äf¢ áwªjJ ïiw ÉRthrnk!

ï›thnw Äf¢ áwªj e‰fhÇa« ïiw ÉRthr« (

ïiw ÉRthr« mšyJ ïiw ÉRthá v‹whš, cÇikahsU¡F mtuJ cÇikia kW¥gtiuí« ghœ¥gL¤Jgtiuí« mÃaha¡fhu‹ vd¥gL«.

kÅjÅ‹ ÛJ mtid¥ gil¤jtD¡F¢ brŒí« flikjh‹ Äf¥ bgÇaJ. VbdÅš mt‹ všyh t‰iwí« gil¤jt‹, gÇghÈ¥gt‹, thœî, kuz« bfhL¡F« vrkhd‹. ïu£rf‹, tz¡f tÊghLfS¡F mt‹ k£Lnk cǤjhdt‹.

vdnt, mtidna tÊgl nt©L«. mtnd vrkhd‹. yhg«, eZl«, f©Âa«, nfty« jUgt‹ vd e«g nt©L«. ï‹W »il¤JŸs thœ¡ifia mtdJ bghW¤j« ï‹D« f£L¥gLtJl‹ fÊ¡f¥gl nt©L«. mtidna e«g nt©L«. mtDilaijna V‰W el¡f nt©L«. ïj‰F¥ bga® jh‹ ïiw ÉRthr« (

mt‹ xUt‹ k£Lnk vrkhd‹ v‹gij V‰fhkš. mtD¡F k£Lnk tÊglhkš, kÅj‹ ïiw ÉRtháahf KoahJ. khwhf mt‹ ïiw ÉRthrk‰wt‹ vd¥gLth‹. mrš vrkhÅ‹ ÉRthr« flik kwªJ, k‰wt®fŸ K‹ ÉRthr« fh£Ljš v‹gJ, xU bfhŸis¡fhu‹ bgU« bfhŸisao¤J brštªjdh», mj‹ _y« filit¤J c£fh®ªâU¡ifÆš xU tho¡if ahsÅl«, c§fË‹ xU igrh fz¡F nkš v‹Ål« tªJÉ£lJ. mij th§»¡ bfhŸS§fŸ v‹W ÉRthr« fh£LtJ ngh‹whF«.

ï›tsî bgU« bršt« bfhŸisao¤j ã‹ xU igrh fz¡F fh£L« ÉRthr« ngh‹wJ jh‹. j‹ vrkhid É£L É£L ntW ahiuí« tz§FtJ. ï‹D« brhšy¥ nghdhš, mijÉlî« nfLbf£l ÉRthrkhF«.

ïiw ÉRthr« v‹gJ, j‹ vrkhid k£L« V‰W mtD¡F k£L« tz¡f« òÇtjhF«. mj‹ _y« thœÉ‹ x›bthU Édhoí« j‹ vrkhÅ‹ âU¥âíl‹ ï‹D« mtdJ c¤juîfis V‰W el¥gJl‹ fÊ¡f nt©L« v‹gJ k£L«jh‹. mtdhš tH§f¥g£l thœit mtdJ bghU¤j¤â‰nf‰g fÊ¥gJjh‹ r‹kh®¡f« - Ô‹ - vd¥gL«. mtdJ f£lisfis V‰W el¡fkÈU¤jš kh®¡fÄ‹ikahF«.

r¤âa kh®¡f«

r¤âa kh®¡f« Mu«g« Kjš x‹nwjh‹. mj‹ nghjid ahbjÅš, mªj Vf ehaid k£Lnk ïiwtdhf x¥ò¡ bfh©L mtdJ f£lisfis V‰W el¡f nt©L«.

âUkiw F®MÅš,

ï°yhik¤ jÉu vªj kh®¡f¤ij nk‰bfh©lhY« mij V‰W¡ bfhŸs¥ glkh£lhJ.” (3 : 85) v‹W Tw¥g£LŸsJ.

kÅj gyåd« ahbjÅš mtdJ gh®it xU F¿¥ã£l všiy tiuna gh®¡f Koí«. mtdJ brÉ, xU F¿¥ã£l msitna nf£f Koí«. mtdJ EfU«, Uá¡F«, bjhL« r¡âfS« tiuaW¡f¥g£LŸsd. ïªj I«òy‹fshš mtdJ m¿î¡F Égu§fŸ »il¡»dwd. ï›thnw m¿É‹ brašghLfS« tiuaiw¡FŸ jh‹ cŸsJ.

mªj vrkh‹ v›Éjkhd thœit ÉU«ò»wh‹? mtid v¥go tz§f nt©L«? kuz¤â‰F¥ã‹ v‹d ÃfG«? Rtd« mšyJ eu»‰F ï£L¢ bršY« brašfŸ ahit? ït‰iwbašyh« kÅj m¿î«, kÅjD« jhdhf òǪJ bfhŸs KoahJ.

ïiw¤öj®

kÅjÅ‹ ïªj gyåd¤â‹ ÛJ ïu¡f¥g£L, mªj vrkh‹ ïiw¤öj gjÉ¡F¥ bghU¤jkhf nj®î brŒj, mªj kf¤jhd öa kÅj®fŸ ÛJ j‹ thdt®fË‹ _y« j‹ öij ïw¡» it¤jh‹. mt®fŸ kÅjD¡F thœtj‰F«, tz§Ftj‰FKŸs tÊfis¡ fh£o¡ bfhL¤jh®fŸ. j« Ram¿thš òÇa Koahj thœÉ‹ ajh®¤j§fis brhšÈ¡ bfhL¤jh®fŸ.

m¤jifa khkÅj®fis¤jh‹ eãkh®fŸ (ïiw¤ öj®fŸ) vd¡ TW»nwh«. mt®fŸ ÛJ ïiw¤öJ mtjǤjJ v‹gjhš, mt®fis mtjhu« v‹W Tl brhšyh«.

Mdhš, ï‹W mtjhu« v‹whš ïiwtnd mšyJ mtuJ toÉš ïiwt‹ ïw§»íŸsh‹ v‹W fUj¥gL»wJ. ïªj FU£L¤jdkhd e«ã¡if, xU vrkhÅ‹ tz¡f¤âÈUªJ mf‰¿, kÅjid áiy tz§F« rJ¥ò Ãy¤âš á¡f it¤J É£lJ.

k¡fS¡F r¤âa tÊfh£Ltj‰bfd mšyhà nj®î brŒj ïªj khkÅj®fŸ, x›bthU CU¡F«, gFâ¡F«, fhy¤â‰F« tªJ bfh©oUªjh®fŸ.

mt®fŸ midtU« X® ïiwtidna e«ãd®. mtD¡F k£Lnk tÊKiwfis (õß m¤ kh®¡f r£l§fis) mt®fŸ bfh©L tªjh®fŸ mt‰iw¡filão¡fî« T¿dh®fŸ. mt®fËš vªj xU öjU« X® ïiwtid¤ jÉu ntW ahiuí« tz§f miH¡f Éšiy. khwhf mt®fŸ ïªj ght¤âÈUªJjh‹ k¡fis mâfkhf jL¤jh®fŸ. mt®fË‹ ng¢ir k¡fŸ e«ãdh®fŸ. nkY« r¤âa ghijÆš ga¡fyhdh®fŸ.

áiy tz¡f¤â‹ Mu«g«

ï¤jifa ïiw¤öj®fŸ midtU«, ï‹D« mt®fis¥ ã‹g‰¿at®fS«, kÅj®fshfnt ïUªjd®. mt®fisí« kuz« jGÉaJ (kuz« jGthjt‹ ïiwt‹ xUt‹ k£Lnk).

eã - ïiw¤öjÇ‹ kuz¤â‰F¥ã‹ mt®fis x¥ò¡ bfh©lt®fS¡F m›t¥nghJ mt®fË‹ Ãidî V‰g£lJ. nkY« mt®fË‹ Ãidthš Äfî« mGJ bfh©oUªjh®fŸ. rh¤jhʼnF xU ešy rªj®¥g« »il¤JÉ£lJ.

mt‹ kÅjÅ‹ Ôuh¥ gift‹, kÅjid nrhâ¥gj‰fhf mªj vrk‹, ah® j‹id¥gil¤j vrkhdiue«ò»‹wd®? v‹gij¥ gh®¥gj‰fhf kÅjid tÊbfL¡fî«, Ôa cz®îfis mtdJ kdâš nghlî«, rh¤jhʼnF JÂî bfhL¤jh‹. rh¤jh‹ kÅj®fËl« tªJ “c§fS¡F c§fË‹ ïiw¤ öj® ÛJ msî flªj m‹òŸsJ. kuz¤â‰F¥ ã‹ mt® c§fsJ gh®itÆÈUªJ kiwªJ É£lh®. vdnt, mtU¡F xU áiy to¡»nw‹. mij¥ gh®¤J ëkâ bgwyh«” v‹W T¿dh‹. rh¤jh‹ áiy to¤JÉ£lh‹. mt®fË‹ kd« ehL« nghJ KjÈš mij br‹W gh®¤J tªjh®fŸ. r‹d«, r‹dkhf áiyfË‹ g‰W mt®fË‹ kdâš gâªJ É£lij¡f©l rh¤jh‹, “Ú§fŸ ïªj áiy¡F K‹ áu« jhœ¤âdhš, ïªj áiy¡FŸ ïiwtid¡ fh©Õ®fŸ.” v‹wh‹, kÅj kdâš V‰fdnt áiy¥g‰W ïl«ão¤âUªjJ.

vdnt, áiy¡F áu« gÂaî«, mij óÍ¡fî«, Mu«ã¤JÉ£lh‹. mªj kÅj‹ tz§Ftj‰F ïiwt‹ k£Lnk mUfijíŸstdhf ïU¡f áiyfis óÍ¡fyhdh‹. ïiz it¥ãš á¡» É£lh‹.ïªh KG cy»‹ jiyt‹(kÅj‹) fš, k©Â‰F K‹ j‹ áu« jhœ¤jyhd nghJ mÊî«, nftyK« milªjh‹.

j‹ vrkhÅ‹ gh®itÆÈUªJ 圪J Ãuªjukhf eu»‹ vÇ¡ bfhšÈah» É£lh‹. ïj‹ ã‹ò« mšyhà Û©L« öj®fis mD¥ãdh‹. mt®fŸ k¡fis áiy tz¡f¤âÈUªJ mšyhàit¤ jÉu cŸs všyht‰iwí« óÍ¥gâÈUªJ jL¤jh®fŸ.

áy® mt®fË‹ ng¢ir V‰W¡ bfh©ld®. áy® khW òǪjd®. x¥ò¡ bfh©lt®fis mšyhà k»œî bfh©lh‹. mt®fË‹ m¿îiufS¡F khW òǪjt®fis mʤJ xÊ¡f thd¤âÈUªJ Koîfis ïw¡»dh‹.

ïiw¤öj®fË‹ ïÅa nghjid

xUtÇ‹ ã‹ xUtuhf ïiw¤öj®fŸ tªJ¡ bfh©oUªjh®fŸ. mt®fË‹ kh®¡f mo¥gil x‹whfnt ïUªjJ. mt®fŸ xU kh®¡f¤â‹ ghš miH¥ò bfhL¤Jtªjh®fŸ. mjhtJ, XÇiwtid x¥ò¡ bfhŸS§fŸ! ahiuí« mtD¡FŸs g©òfËš ïizah¡fhÔ®fŸ. mtdJ tz¡f¤âš ahiuí« g§fË¡fhÔ®fŸ.

mtdJ öj®fŸ midtiuí« c©ikahs®fŸ vd e«ò§fŸ. mtdJ thdt®fŸ, mtdJ gÇR¤j gil¥ò, mt®fŸ c©zî«, gUfî«, cw§fî« kh£lh®fŸ. všyh ntiyfËY« vrkhÅ‹ Miz¡F mogªJ el¥gt®fŸ. mt®fis c©ikahdt®fŸ vd e«ò§fŸ. mt‹ jdJ thdt®fŸ _ykhf mD¥ãa “të” - ntj m¿É¥ò, ï‹D« ïw¡»a nthüšfŸ mid¤J« c©ikahdit v‹W e«ò§fŸ.

ku¤j¥ã‹ Û©L« xUehŸ cÆ® bg‰W, jh‹ brŒj ešy, bf£l brašfË‹ ãuâgy‹ bgwnt©L«v‹gijí«, nkY« ïiwÉâÆš cŸs ešyJ, bf£lJ ahî« vrkhÅ‹ òw¤âÈUªJ Koî brŒa¥g£LŸsit v‹gijí« e«ò§fŸ! nkY« eh‹ ï¥bghFJ bfh©L tªJŸs thœtj‰fhd tÊfŸ õß m¤ r£l§fË‹go elªJ¡ bfhŸS§fŸ v‹W nghâ¤h®fŸ.

cy»š njh‹¿a ïiw¤öj®fŸ midtU« c©ikahs®fshfnt ïUªjd®. mt®fŸ ÛJ ïw§»a thd ntj§fŸ mid¤J« bkŒahditna.

mit všyht‰iwí« eh« e«ò»nwh«. mt® fËilna vªj V‰w¤ jhœití« eh« fh£lkh£nlh«. ïâš c©ikÆ‹ ciu¡fš ahbuÅš, ahbušyh« X® ïiwtid x¥ò¡ bfhŸs miH¥ò ÉL¤jh®fnsh mt®fË‹ nghjidÆš X® ïiwtid É£L É£L, ntW ahiuínkh mšyJ j‹idnah óÍ¡FkhW brhšYjš ïU¡foahJ. vdnt vªj kfh òUõ®fËl« áiy tz¡f« mšyJ gy bjŒttÊgh£o‹ nghjid fhz¥gLnkh mt®fŸ x‹W ïiw¤öj®fshf ïU¡f KoahJ mšyJ mt®fË‹ nghjidfŸ ã‹dhš kh‰w¥g£LÉ£ld. v‹gJjh‹ m®¤j«. AŸuh¤ KA«kJ ([š) mt®fS¡F K‹ tªj ïiw¤ öj®fŸ midtÇ‹ nghjidfS« kh‰w§fS¡F ïy¡fh» É£ld. áy ïl§fËš thd ntj§fS« Tl kh‰w¥g£LÉ£ld.

ïiwªjöj® AŸu¤ KA«kJ ([š)

xU Éiy kâ¥ghd c©ik ahbjÅš cy»š tªj x›bthU ïiw¤öjÇ‹ _yK«, X® ïWâ öjÇ‹ tUif g‰¿ K‹ m¿É¥ò brŒa¥g£LŸsJ.

nkY«, mt®fŸ tªjã‹ ï‹D« mt®fis És§»¡ bfh©lã‹, Kªija kj§fŸ, Kªija r£l§fŸ mid¤ijí« É£L É£L, mt®fŸ brhštij nf£f nt©L«. mt®fŸ _y« bfh©Ltu¥g£l ntj«, kh®¡f¤â‹ go el¡f nt©L« v‹W Tw¥g£LŸsJ.

K‹ ntj§fËš msî flªj mo¤jš, âU¤jš ïUªJ« mªj vrkh‹ ïWâ öjÇ‹ tUif¥g‰¿ brŒâia kh‰¿¤ âU¤j mDkâ¡f Éšiy. VbdÅš ek¡F vJî« Égu« bjÇaÉšiy v‹W ahU« brhšÈÉl¡Tlhjšyth? ïJî« ï°yhÄ‹ guk r¤âa¤â‰fhd gykhd MjhukhF«.

ntj§fËš ïj‰F ‘euhêd°’ v‹W«, òuhz§fËš ‘fš» mtjhu«’ v‹W«, igãÈš ‘ghuf䤒 v‹W«, ò¤j »uªj§fËš ‘ïWâ ò¤j®’ v‹bwšyh« vGj¥g£LŸsJ. mªj kj üšfËš AŸu¤ KA«kJ ([š) mt®fË‹ ãw¥ãl«, ãw¥ò, njâ, neu« ï‹D« mnef òw milahs§fls, mf g©òfŸ g‰¿bašyh« K‹ng Tw¥g£LŸsd.

AŸu¤ KA«kJ ([š) mt®fË‹ òÅj thœÉ‹ m¿Kf«

Rkh® 1400 M©LfS¡F K‹ ».ã.610-š ïWâ eã KA«kJ ([š) mt®fŸ rñâ mnuãahÉ‹ k¡fh efÇš ãwªjh®fŸ. ãw¡F« áy khj§fS¡F K‹ng mt®fË‹ jªij kuzkilªJ É£lh®fŸ. ãwªjã‹ jhahU« mâf eh£fs cÆ® thHÉšiy. Kj‹ikahf jh¤jhî«, mt®fË‹ kuz¤â‰F¥ã‹ mt®fË‹ bgÇa jªijí« mt®fis ts®¤jh®fŸ.

cy»š všnyhÇY« ɤâahrkhfî«, jŤj‹ikílD«, k¡fh tháfŸ midtÇ‹ f©fS¡F Ä‹D« jhuifahf¤ njh‹¿dh®fŸ. go¥goahf tsu, tsumt®fË‹ ÛJ k¡fË‹ m‹ò«, ghrK« ToÉ£lJ. mt®fis “c©ikahs®” “ehzaÄ¡ft®” v‹W Twyhdh®fŸ.

k¡fŸ, j§fË‹ Éiyca®ªj mkhÅj bghU£ fis¥ ghJfh¥ã‰fhf mt®fËl« bfhL¤J it¤jd®. j§fS¡»ilna V‰gL« ãz¡FfS¡F mt®fËl« Ô®î bg‰wd®. xU Kiw k¡fhÉš mšyhàÉ‹ òÅj ïšykhf¥ ngh‰w¥gL« fmgh òJ¥ã¡f¥g£L¡ bfh©oUªjJ. mj‹ XU Rt‰¿‹ _iyÆš xU òÅj fš ïl«bg‰¿UªjJ. f£ol« òJ¥ã¡ifÆš m¡fšiy mj‹ ïl¤âš it¡f¥gl nt©oa f£l« tªj nghJ, mj‹ òÅj« fhuzkhf k¡fhÉ‹ rfy nfh¤âu¤ jhU«, jiyt®fS« m¥òÅj fšiy it¡F« bgUik jk¡nf »il¡f nt©L« v‹W ÉU«ãd®. ngh£lh, ngh£oÆš th£fŸ cUt¥g£ld.

m¥nghJjh‹ xU ÉntfKŸs kÅj®, “ehis fhiyÆš Kj‹ikahf fmgh ïšy¤â‰F tUgt® brŒí« Koî go elªJ¡ bfhŸsyh«” v‹w Ô®khd« T¿dh®. ïidtU« V‰W¡ bfh©ld®.

kWehŸ fhiyÆš tªj Kjš kÅj® KA«kJ ([š) mt®fŸ jh«. všnyhU« xnu FuÈš MAh! e«Äilna Äf “c©ikahs®”, “ehzaÄ¡ft®” tªJ É£lh®! mtuJ Koit eh« midtU« KGkdJl‹ V‰ngh«! v‹wd®.

rknahájkhf KA«kJ ([š) mt®fŸ, xU ngh®itia ÉǤJ, mâš fšiy it¤J rfy nfh¤âu¤jhÇ‹ jiyt®fisí«, ngh®itfË‹ Xu§fis¥ ão¤J¤ ö¡f it¤jh®fŸ. Rt‰¿‰F mU»š bfh©L tªjJ«, mt®fns j§fË‹ fu§fshš m¡fšiy vL¤J cÇa ïl¤âš bghW¤âdh®fŸ. ïj‹ _y«, _©L Él ïUªj ngh® KotilªJ É£lJ.

ï›thnw kffŸ j§fË‹ ntiyfŸ mid¤âY« KA«kJ ([š) mt®fis K‹ it¥gh®fŸ. mt®fŸ gaz« òw¥g£lhš k¡fŸ ëkâ ïHªJ ÉLth®fŸ. gaz« Ko¤J âU«ãdhš mt®fis rªâ¤J nj«ã¤ nj«ã mGth®fŸ. mªneu« ïiw ïšy« f mghÉš 360 áiyfŸ ïUªj‹. njt®fŸ, njÉfË‹ áiyfŸ it¡f¥g£oUªjd. muò njr« KGtJ«, t«r - ïd - Fy - V‰w¤ jhœî, Ô©lhik bg© bfhLik, kJ, t£o, t«ò r©il, Ég¢rhu« ngh‹w všyh ght gÊ brašfS« jiyÉǤJ jh©ltkhod.

KA«kJ ([š) mt®fŸ jkJ eh‰gjh« taij milªj nghJ, mšyhà jdJ thdt® _y« âUKiw ntj« âU¡F® Mid ïw¡f Mu«ã¤jh‹. mt®fis ïiw¤öjuhf¤ nj®î brŒj e‰brŒâia m¿É¤jh‹. nkY« k¡fis Vf¤Jt¤â‹ ghš miH¡F« bghW¥ig x¥gil¤jh‹.

c©ikÆ‹ Fuš

mt®fŸ k¡fhÉš xU kiy¡ F‹¿‹ nkš V¿ xU Fuš bfhL¤jh®fŸ. m¡Fuš nf£L k¡fŸ midtU«, ïJ X® c©ikahs®, ehzaÄ¡ftÇ‹ Fuš v‹gj‰fhf, x‹W âu©L É£lh®fŸ. “ïªj kiyÆ‹ ã‹òw¤âÈUªJ xU bgU« gil tªJ¡ bfh©oU¡»wJ. nkY« mJ c§fis jh¡fÉU¡»wJ v‹W eh‹ brh‹dhš Ú§fŸ e«òå®fŸ?” v‹W k¡fËl« nf£lh®fŸ.

mj‰F midtU« xU Fuyhf “j§fË‹ T‰iw ah® e«ghkÈU¥gh®fŸ? jh§fŸ xU nghJ« bghŒíiu¤jâšiy! nkY« kiy c¢áÆš ïUªJ bfh©L kW g¡f¤ij Ú§fŸ gh®¤J¡ bfh©oU¡ »Ö®fŸ!” v‹wh®fŸ.

mj‹ ã‹ mt®fŸ k¡fis r¤âa ï°yhÄ‹ ghš miH¤jh®fŸ. áiy tz¡f¤ij É£LÉLkhW T¿dh®fŸ. kuz¤â‰F¥ã‹ euf brU¥ig¥ g‰¿ v¢rǤjh®fŸ.

kÅjÅ‹ xU gyåd«

v‹djh‹ m¿î«, MjhuK« kW¤jhY«, jh‹ kâ¡F« ngh‰W« kfh‹fË‹ jtwhd T‰Wfis¡ Tl f©iz _o¡bfh©L e«ãÉL« xU “gyPTd«” kÅjÅš ïašghf c©L. vÅD« kÅj‹ jdJ _jhija®fË‹ tÊKiwfË‹ ÛJ cWâíl‹ Ãiy¤âU¥gh‹. mj‰F khwhf brašgLtJ v‹d? mij¥ g‰¿ vijí« nf£fî« ïirakh£lh‹.

jilfS«, nrhjidfS«

ïj‹ fhuzkhf¤jh‹, eh‰gjh©Lfshf, j§fis kâ¤J tªJ«, bkŒa® v‹W« m¿ªJ« V‰W« Tl, k¡fhtháfŸ mt®fË‹ nghjidfS¡F vâÇah» É£lh®fŸ. mt®fŸ v›tsî mâf« k¡fis r¤âa¤â‹ghš miH¤jh®fnsh, k¡fŸ mªjsî Énuhj« bfh©lh®fŸ.

áy® ï°yh¤ij¤ jGÉa ïiw ÉRtháfis¤ J‹òW¤âdh®fŸ, mo¤jh®fŸ, ÔÆš gL¡f it¤jh®fŸ, fG¤âš fƉiw¥ ngh£L jiuÆš ïG¤jh®fŸ. fš v¿ªjh®fŸ, vÅD« mt®fnsh, všnyhU¡F« mšyhàÉl« ešy ãuh®¤jid òǪjh®fŸ. ahiuí« gÊth§fÉšiy.

ïubtšyh« j‹ vrkhÅl« mt®fË‹ ne®tÊ¡ fhf kdKU» mGJ ãuh®â¤J¡ bfh©oUªjh®fŸ. xU jlit k¡fhtháfŸ g‰¿ e«ã¡ifÆHªJ “jhÆ~¥” v‹w CU¡F¢ br‹wh®fŸ. m§FŸst®fŸ ï«khkÅjiu mtkâ¤jh®fŸ.

mt®fË‹ ÛJ ïs« t£l nr£il¡fhu®fis¤ ö©oÉ£lh®fŸ. mt®fŸ, ït®fis¤ â£o Vádh®fŸ, f‰fŸ åá Éu£odh®fŸ. mjdhš mt®fË‹ mo¡fhšfËš ïu¤j« XlyhƉW. ntjid jh§f Koahkš, mt®fŸ v§fhtJ r‰W mk®ªJ É£lhš mªj ïsRfŸ mt®fis c£fhuÉlkš Û©L« vH it¤J kWgoí«, f‰fshš mo¥gh®fŸ.

ïnj ÃiyÆš mt®fŸ m›ñÇÈUªJ btËna¿ XÇl¤âš mk®ªjh®fŸ. m›ñ®tháfŸ ÛJ mt®fŸ rhgÄlÉšiy. khwhf j‹ vrkhÅl« “v‹ ïu£rfh! mt®fŸ x‹W« m¿ahjt®fŸ. vdnt mt®fS¡F És¡f« bfhL!” v‹Wjh‹ cU¡fkhf ãuh®¤â¤ jh®fŸ. mt®fŸ ïªj gÇR¤j ntj« ï‹D« ïiw¤ öij v¤â it¥gj‰fhf mt®fË‹ ãÇa C® k¡fhit, ãwªj k©iz¡Tl Él nt©oa Ãiy V‰g£lJ.

ãwF mt®fŸ kÔdh khef® br‹W É£lh®fŸ. m§F« k¡fh tháfŸ gilfis Ma¤j« brŒJ bfh©LnghŒ mo¡fo mt®fSl‹ nghÇlyhdh®fŸ.

c©ik¡F »il¤j bt‰¿

c©ik¡F v‹W«, v§F« bt‰¿íŸsJ. mj‹ go ï§F« v‰g£lJ. 23 M©L fhy fL« áuk¤â‰F¥ã‹ mt®fŸ všyh Éj¤âY« bt‰¿ bg‰wh®fŸ. r¤âa tÊÆ‹ rh®ghf tH§»a j§fË‹ khR, kUt‰w miH¥ò, muò ehL KGtijí« ï°yhÄ‹, ïÅa ÃHÈš bfh©L tªJ ÃW¤âÉ£lJ. KG cy»Y« xU òu£ána V‰g£lJ. áiy tz¡f« jilg£lJ. t«r V‰w¤ jhœî ïšyhkš M»É£lJ.

všnyhU« Vf mšyhàit V‰W mtidna tz§Fgt®fsh» É£ld®.

ïWâ m¿îiu

mt®fË‹ kuz¤â‰F¢ áy khj§fŸ K‹ò jh‹, 11/4y£r« K°È«fSl‹ mt®fŸ A{é¥ gaz« nk‰ bfh©lh®fŸ. všnyhU¡F« mt®fŸ ïWâ m¿îiu tH§»dh®fŸ. mâš ã‹tU« Éõa§fS« T¿dh®fŸ... “k¡fns! kuz¤â‰F¥ã‹ brašfŸ g‰¿ c§fËl« Érhuid brŒa¥gL« nghJ, v‹id¥ g‰¿í«, eh‹ mšyhàÉ‹ kh®¡f¤ij r¤âa öij k¡fŸ tiu rÇahf vL¤Jit¤J É£nldh? v‹W ÉrhÇ¡f¥gLnk?” clnd ï°yhÄa®fŸ midtU« xnu Fuyhf... “r¤âakhf Ú§fŸ vL¤Jit¤J É£O®fŸ” v‹wh®fŸ.

clnd KA«kJ ([š) mt®fŸ thd¤ij neh¡» M£fh£oÉuiy ca®¤â “mšyhànt! Úna rh£áahf ïU!” v‹W T¿É£L k¡fËl«, “ïªj r¤âa kh®¡f¤ij milªjt®fŸ, ïjid milahjt®fŸ tiu bfh©L nr®¡f nt©L«” v‹wh®fŸ.

nkY« “eh‹ ïWâ öjuhnt‹, ïÅ vd¡F¥ã‹ vªj öjU« tukh£lh®. eh‹ jh‹ Ú§fŸ v⮥ gh®¤J¡ bfh©oU¡F« mªj ïWâ eã “euhêd°” “fš» mtjhukhnt‹”. mtiu¥ g‰¿ Ú§fŸ všyh« m¿ªJŸç®fŸ v‹wh®fŸ.

âUkiwÆš,

ntj« bfhL¡f¥g£lt®fŸ mªj öjiu (KA«kJ ([š) mt®fis) jh« bg‰bwL¤j k¡fis m¿ªâU¥gJ ngh‹W (xËî kiwÉ‹¿) Ú§fŸ m¿ªJŸç®fŸ. M« IaÄ‹¿ mt®fËš xU rhuh® r¤âa¤ij _o kiw¡»‹wd®.” v‹WŸsJ. (2:146)

x›bthU kÅjÅ‹ bghW¥ò

ï¥nghJ kWik ehŸ tU« tiuíŸs kÅj®fŸ x›bthUtÇ‹ bghW¥ò, mtdJ kj ßâahd ï‹D« kÅjhãkhd bghW¥ò, mtdJ kj ßâahd ï‹D« kÅjhãkhd flikahbjÅš, mt‹ mªj Vf ïiwtid tz§f nt©L«. mtDl‹ ntW ahiuí« ïiz it¡f¡ TlhJ. mtDila ïWâ¤öj® KA«kJ eã ([š) mt®fis c©ikahsuhf e«ã mt®fŸ bfh©L tªj kh®¡f«, thœÉaš tÊKiw fis¡ filão¤J el¡f nt©L«.

ï°yhÄš ïij¤jh‹ (

xU áy nfŸÉfŸ

ï§nf c§fË‹ kdâš áy nfŸÉfŸ vHyh«! kuz¤â‰F¥ã‹ Rtd«, euf« brštJ f©Q¡F bjÇaÉšiyna, ïij v¥go e«òtJ? v‹gJ nfŸÉ...

ïJ bjhl®ghf, ï›tsî És§»¡ bfhŸtJ bghU¤jkhf ïU¡F«. mjhtJ všyh K‹ ntj ü‰fËš Rtd«, euf« g‰¿a f©nzh£l« všyh kj§fËY« V‰W¡ bfhŸs¥g£l x‹W vd¤ bjÇ»wJ. mij X® cjhuz¤â‹ _yK« És¡f Koí«.

xU áR, jhÆ‹ fUÉš ïU¡F« nghJ, mjÅl« Ú btËÆš tªjhš ghš Fo¥ghŒ! mGthŒ! btËÆš vuhskhdt‰iw¥ gh®¥ghŒ! v‹W ahuhtJ T¿dhš fUtiw¡ FHªij¡F mij e«g KoahJ. vÅD« fUtiwÆÈUªJ btËtªj clndna ïJbtšyh« mj‹ K‹ fhz¥gL«.

ï›thnw cyf« KGtJ« xU fUtiwÆ‹ Ãiy ngh‹wJ. kuz¤â‰F¥ã‹ (炙UªJ) btËna¿ kÅj‹ kWikÆš f©âwªjhš ïijbašyh« j‹ K‹ fh©gh‹.

m§FŸs Rtd«, euf« ï‹D« ïju ajh®¤j§fŸ g‰¿a Égu§fis, guk vâÇ Tl bghŒah v‹W Tw Koahj xU bkŒa®, ïiw¤öj® ek¡F T¿íŸsh®. nkY« F® M‹ngh‹w ïiwntjK«, mt‰iw ek¡F m¿É¤JŸsJ. F® MÅ‹ r¤âa¤ j‹ikia ekJ mªÃa®fŸ Tl kd« âwªJ x¥ò¡ bfh©LŸsd®.

ïu©lh« nfŸÉ

c§fË‹ kdâš cW¤jiy V‰gL¤J« k‰bwhU Éõa« všyh ïiw¤öj®fS«, kj§fS« ï‹D« kj ntj§fS« c©ikahf ïUªjd vÅš, ãwF ï°yhik V‰f nt©lh« v‹w mtáa« v‹d?

ï‹iwa cy»š ïj‰FÇa gâš K‰¿Y« ïyFthdJ. ekJ eh£o‰F xU ghuhSk‹w« cŸsJ. ïJtiu gjÉ t»¤j ghuj ãujk®fŸ midtU« c©ikÆš ãujk®fns!

g©o£ #tA®yhš neU, rh°âÇé, ïªâuh fhªâ, ru©á§, uhé› fhªâ, É.ã.᧠ngh‹wt®fŸ eh£o‹ njit¡nf‰g fhy¤â‹ mtáa¤â‰nf‰g mt®fŸ Ô®khŤj r£l§fS«, âU¤j§fbsšyh«, ghuj eh£o‹ r£l§fshf ïUªjd vÅD« j‰nghija ãujk® jdJ nfãbd£ ï‹D« muR _y« bfh©L tU« âU¤j§fË‹ _y« Kªija r£l« ïšyhkš M»ÉL»wJ. ïªâa¡ Fokf‹ x›bthUtÇ‹ ÛJ« ïªj âU¤j¥g£l òâa r£l¤ij V‰gJ mtáakhF«.

X® ïªâa¡Fokf‹ - âUkâ ïªâuhfhªâ jh‹ mrš ãujkuhf ïUªjh®. mtuJ r£l¤ij k£Lnk eh‹ V‰ng‹. ïªj òâa ãujkÇ‹ âU¤j¥g£l r£l¤ij eh‹ V‰f kh£nl‹. mj‹ _y« Éâ¡f¥gL« tÇia eh‹ brY¤j kh£nl‹ v‹W T¿dhš ï¤jifa kÅjid “njrÉnuhâ” v‹W x›bthUtU« brhšt®. mt® j©o¡f¥gl nt©oat® v‹g®.

ï›thnw všyh kj§fS«, kjntj§fS«, j¤jkJ fhy¤âš tªjd. všyhnk r¤âa¤â‹ nghjidfis tH§»¡ bfh©oUªjd. vdnt ï¥nghJ všyh ïiw¤ öj®fisí« kj ntj§fisí« c©ikahdit v‹W V‰W¡bfhŸtJl‹ ïWâ ïiw¤öj® KA«kJ ([š) mt®fis e«òtJ« mt®fË‹ kh®¡f r£l§fË‹go brašgLtJnk x›bthU kÅjD¡F« mtáa«.

r¤âa kh®¡f« x‹nw c‹Wjh‹

kj§fŸ všyhnk ïiwtÅ‹ghš ï£L¢ brš »‹wd. Mdhš ghijfŸ jh‹ bt›ntW. br‹wilí« ïl« x‹W jh‹ v‹W brhštJ v›Éj¤âY« bghUªjhJ. VbdÅš c©ik x‹Wjh‹ ïU¡f Koí«. bghŒfŸ gy ïU¡fyh«. xË x‹Wjh‹ ïU¡F«, ïUŸfŸ Vuhskhf ïU¡fyh«.

r¤âa kh®¡f« x‹nw x‹Wjh‹. mJ Mu«g« Kjny x‹nw x‹Wjh‹. vdnt mªj xUtid k£Lnk e«òtJ nkY« mªj xUtD¡F k£Lnk tÊgLtJ jh‹ ï°yh«. mo¥gil kh®¡f« v¥nghJ« khWtâšiy.

mj‹ tÊKiwfŸ k£L« fhy¤â‰nf‰g kh¿¡ bfh©oUªjd. nkY«, mJî« Tl mªj vrkhd‹ fh£o¤jªj tÊKiw¥gojh‹. kÅj ïd« x‹W vD« nghJ, ghijí« x‹nw x‹Wjh‹.

ïij¤jh‹ âU¡F® M‹,

“mšyhàÉ‹ kh®¡f« v‹gJ ï°yh« k£Lnk.” (3:19) v‹W mG¤jkhf T¿íŸsJ.

ï‹bdhU nfŸÉ?

KA«kJ ([š) mt®fŸ mšyhàÉ‹ r¤âa öj®. nkY« mt®fŸjh‹ cy»‰F ïWâ öj® v‹gj‰FÇa Mjhu« v‹d? v‹w nfŸÉí« kdij beULtJ©L. ïj‹ bjËthd gâyhtJ....

Kjyhtjhf, ïªj F® M‹ ïiwtÅ‹ ntj trd«. mJ jdJ r¤âa¤ j‹ik g‰¿, cy»‰F tH§»a Mjhu§fŸ mid¤J« V‰W m§ÑfÇ¡f¥g£lJ. ï‹W tiu mj‹ rthiy K¿ao¡f KoaÉšiy.

ïu©lhtjhf, KA«kJ ([š) mt®fsJ thœÉ‹ x›bthU nfhzK«, cy»‹ K‹ bjËthf cŸsJ. mthfË‹ KG thœ¡if tuyhW âwªj ò¤jfkhf cŸsJ. cy»‹ vªj kÅjÇ‹ thœî« mt®fË‹ thœî ngh‹W gâ¡f¥g£ljhfî«, btË¢rkhfî« ïšiy.

mt®fË‹ vâÇfŸ, ï°yh« Énuhj tuyh‰W MŒths®fŸ Tl KA«kJ ([š) mt®fŸ j§fË‹ brhªj thœÉš v¥nghJ«, ahiu¥ g‰¿í« bghŒíiu¤j jhf xU nghJ« brhšyÉšiy mt®fË‹ C®tháfns, mt®fË‹ r¤âa¤j‹ik¥ g‰¿ r¤âaÄ£L¢ brhšÈ¡ bfh©oUjh®fŸ.

j§fË‹ brhªj thœÉš xU nghJ« bghŒíiu¡ fhj mªj áwªj kÅj®, kh®¡f¤â‹ bgauhš, ïiw tÅ‹ bgauhš bghŒíiu¡f v¥go JÂth®? eh‹ ïWâ öjuhnt‹, vd¡F¥ ã‹ ïÅ vªj öjU« tukh£lh®, v‹W KA«kJ ([š) mt®fns T¿íŸsh®fŸ.

rfy kj ntj§fËY« Tw¥g£LŸs, “ïWâ Çê”, fš»mjhu«” g‰¿a K‹d¿É¥ò« milahs§fS«, KA«kJ ([š) mt®fS¡F k£lnk KGikahf¥ bghUªJ»‹wd.

g©o£ ntj ãufhZ mghâahnaÆ‹ Ô®¥ò

g©o£ ntj ãufhZ mghâahna vGâíŸsh®. “ï°yhik V‰W¡ bfhŸshjt‹, AŸu¤ KA«kJ ([š) mt®fisí«, mt®fË‹ kh®¡f¤ijí« V‰W¡bfhŸshjt‹ - ïªJî« mšy, VbdÅš ïªJ¡fË‹ kj üšfËš fš» mtjhu« ï‹D« euhêd° ïªj óÄÆš mtjǤj ã‹ mt®fisí«, mt®fË‹ kh®¡f¤ijí« V‰W¡ bfhŸs nt©L« v‹W brhšy¥g£LŸsJ. vdnt jdJ kj üšfË‹ e«ã¡if bfh©LŸs vªj ïªJî« mt®fis V‰W¡ bfhŸshÉoš kuz¤â‰F¥ ã‹DŸs thœÉš euf beU¥ò«, m§F ïiwtÅ‹ jÇrd« »il¡fhkšnghtJ« ï‹D« mtdJ nfhg¤â‰FÇatdhf MtJ« jh‹ V‰gL«.

ïiwÉRthr¤â‹ mtáa«

kuz¤â‰F¥ ã‹ cŸs thœî mšyhkš ïªj cy»Y«

mtÅlnk vâ®gh®¤J e«ãÆU¡»wJ. j‹ r¤âa vrkhid kwªJÉ£L, thr« thryhf jiy jhœ¤â âÇgt‹ v‹d kÅj‹? vÅD« ïªj ïiw ÉRthr¤â‹ mâf g£r njit, kuz¤â‰F¥ ã‹ cŸs thœÉš jh‹, m§»UªJ kÅj‹ âU«ã tu KoahJ. m§F kuz¤ij miH¤jhY« mtid kuz« jGthJ. mªneu« ifnrjK« vªj gyidí« juhJ. kÅj‹ 炙UªJ ïªj

ïªj cyf beU¥ã‹ xU áW fdY« Tl clÈš g£LÉ£lhš, eh« v¥go Jo¤J¥ ngh»nwh«! v‹whš euf beU¥ig v¥go jh§f Koí«? mJ ïªj beU¥ig Él vGgJ kl§F fL« cZzkhdJ. mâš Ãuªjukhf vǪJ bfh©oU¡f neÇL«. xU njhš vǪJ fǪJ É£lhš ntW xU njhš kh‰w¥gL« ï¥go bjhl®¢áahf ïªj j©lidia mDgɤJ¡ bfh©nl ïU¡f neÇL«.

m‹ã‰»Åa thrf nea®fns!

vdJ m‹ã‰»Åa thrf nea®fns! kuz« v¥nghJ tU« v‹W bjÇahJ. cŸËG¤j Rthr« btËtUtJ g‰¿í« âraÄšiy. btËÆš É£l _¢R cŸns bršY« e«ã¡ifí« ïšiy. kuz¤â‰F K‹ mtfhrK©L. jkJ Äf¥ bgÇa, ï‹D« Kj‹ikahd bghW¥ig, flikia cz®ªJ¡ bfhŸS§fŸ.

ehis všnyhU« ekJ vrkhÅl« bršy nt©oíŸsJ. m§F Kj‹ikahf

v§fS¡F ïªj c©ik v¤âit¡f¥glnt ïšiy v‹W, ehis  Érhuiz ehs‹W Ú§fŸ brhšÈÉl¡ Tlhjšth?

ïªj áy r¤âa tÇfŸ c§fŸ kdâš ïl« ão¤âU¡F« v‹W e«ò»nw‹. m¥goahdhš thU§fŸ f©Âath‹fns! r¤âa ïjaK«, M‹khî« gil¤j v‹ ãÇa e©g®fns! mªj mšyhà V‰W¡ bfhŸS« Éjkhf c©ik cŸs¤Jl‹ K‹ bkhÊí§fŸ! th¡fËí§fŸ!

“mZAJ mšyhÆyhA ïšyšyhë t mZAJ m‹d KA«kj‹ m¥Jë tuèYë”

mšyhàit¤ jÉu tz¡f¤â‰FÇat‹ ntW ahUÄšiy, mt‹ jŤjt‹, mtD¡F ïiz, Jiz ahUÄšiy v‹W«, KA«kJ ([š) mt®fŸ mšyhàÉ‹ c©ik moahU« ïiw¤öjUkhf ïU¡»wh®fŸ, v‹W« rh£á TWnw‹. nkY« eh‹ ïiw ÃuhfÇ¥ãÈUªJ ahiuí« mšyhàîl‹ ïiz it¥gâÈUªJ, ï‹D« rfy ght§fËÈUªJ (j›gh) ght Û£á bgW»nw‹.

nkY« v‹id¥ gil¤j vrkhÅ‹ mid¤J r£l§fisí« V‰»nw‹. nkY« mtdJ r¤âa öj® KA«kJ([š) mt®fS¡F c©ikahf¡ f£L¥ gL»nw‹. v‹W cWâgl TW§fŸ. m‹ghs‹, fUizahsdh»a vrkh‹, v‹idí«, c§fisí« ïWâ K¢Rtiu ïªj ghijÆš Ãiy¤âU¡f¢ brŒthdhf! MÛ‹....

v‹ m‹ò e©g®fns Ú§fŸ c§fŸ kuz« tiu ïªj

ïiw e«ã¡if¡F tU« nrhjid!

ïªj ï°yh«

ïÅ c§fË‹ flik

ï‹bdhU Éõa¤ijí«, c§fŸ ftd¤â‰F K‹ it¡»nw‹.

vdnt, vªj Mjha neh¡fÄ‹¿, öŒikíl‹ j« rnfhju®fË‹ ÛJŸs m¡fiwÆš mt®fis vrkhÅ‹ nfhg«, euf beU¥ò, ï‹D« j©lidÆ ÈUªJ fh¥gh‰w nt©L« v‹W ntjid cz®îl‹ ãÇa ïiw¤öj® ïªj r¤âa¤ij v¤âit¤jJ ngh‹W, Ú§fS« v¤â it¥gJ c§fŸ flikahF«. mt®fS¡F r¤âa ghij rÇahf És§Ftj‰F c§fË‹ vrkhÅl« ãuh®¤jidí« òÇa nt©L«.

xUtÇ‹ .k‹ FUl‹ gh®¡f Koahj fhuz¤jhš beU¥ò¡F©l¤âš ÉHÉU¡»wh‹ vÅš xU jlitnaD«, ckJ ïªj ghij beU¥ò F©l« neh¡»¢ brš»wJ. v‹W thŒ âwªJ brhšyhjtD«, kÅj‹ v‹W brhšy¥gLtj‰F mUfijahdt‹ jhdh? mtid¤ jL¥gJ«, ão¤J¡fh¥gh‰WtJ«, “vd¡F r¡â ïU¡F« tiu c‹id beU¥ãš ÉH Élkh£nl‹” v‹W TWtJkšyth kÅj¥g©ò...!

Mjha neh¡fÄ‹¿, c©ikahd m¡fiwíl‹ brhšy¥gL« ng¢R, kdâš jh¡f¤ij v‰gL¤J»wJ. c§fŸ_ykhf xUtU¡nfD« ne®tÊ »il¤JÉ£lhš, xUtnuD« vrkhÅ‹ r¤âa thrÈš tªJ nr®ªJ É£lhš eh« fiunr®ªJ É£nlh«. ekJ fhÇa« ifTo É£lJ vdyh«.

xUtiu ïiwÃuhfÇ¥ò ïizit¥ãÈUªJ btËna‰¿, r¤âa¥ghijÆš

c§fË‹ m‹ò ikªj‹ c§fË‹ Jnuh», c§fË‹ vâÇíl‹ nr®ªJ bfh©L mt‹ brhštij nf£L elªJ bfh©oU¡»wh‹ vÅš, xU ešyt® mtD¡F¢ brhšÈ òÇa it¤J c§fS¡F f£L¥gl¢ brŒJ É£lhš, mªj ešytÇ‹ ÛJ c§fS¡F v›tsî k»œ¢á V‰gL«! mªj ešytÇ‹ ÛJ V‰gL« k»œ¢áia Él mL¤jtU¡F Mkhid v¤âit¡f¡ fhuzkhF« moahÇ‹ ÛJ mšyhà msî flªj k»œî bfhŸ»wh‹.

ï°yh« jGÉaã‹, Ú§fŸ ïiwtÅ‹ c©ik moahuhf M»É£lJ«, ïÅ c§fŸ ÛJ âdK« Intis bjhGtJ flik. vdnt mij Ú§fŸ f‰W¥gÆ‹W, Élhkš bjhGJ tu nt©L«. mjdhš c§fŸ M‹kh rhªâailtJl‹ mšyhàÉ‹ m‹ò« tsU«.

uksh‹ khj« tªJÉ£lhš mªj khj« KGtJ« neh‹ò ão¡f nt©L«.

Ú§fŸ bghUshjhu trâ gil¤jtuhÆ‹ c§fË‹ bghUshjhu Ãiy¡nf‰g kh®¡f« îizƤJlŸsgo c§fŸ tUkhd¤â‹ eh‰gâš xU g§F xâ¡» cÇat®fS¡F jhdkË¡f nt©L«.

trâÆU¥ã‹ MíËš xU jlit A{é¡ flikah‰w nt©L«.

#h¡»uij ïÅ c§fË‹ áuR mšyhàit¤ jÉu ntW ahÇ‹ K‹ò« gÅa¡TlhJ.

kJ mUªJjš, NjhLjš, t£o th§Fjš, g‹¿ ïiw¢á òá¤jš, yŠr« th§Fjš TlhJ.

ï‹D« kh®¡f¤âš jil brŒa¥g£l m¤jid brašfis É£L«, jÉ®ªâU¡f nt©L«. nkY« mšyhàthš  Ayhš (öaJ) v‹W m¿É¡f¥g£lt‰iw jhuhskhf c©zyh«; gUfyh«.

c§fË‹ vrkhÅ‹ òw¤âÈUªJ tH§f¥g£l gÇR¤j ntj¤ij F®Mid âdK« Xâ tunt©L«. nkY« R¤j«, öŒikÆ‹ tÊ tiffis e‹F m¿ªJ bjËî bg‰W¡ bfhŸsnt©L«.

c©ik kdJl‹, ‘v§fŸ ïu£rfh v§fisí«, v§fŸ e©g®fisí«, FL«g¤jh®, c‰wh®, cwÉd®fisí«, ï¥óÄÆš thG« KGkÅj Fy¤ijí«,

VbdÅš ïiw ÉRthr« jh‹ kÅj Fy¤â‹ Kj‹ikí«, ïWâíkhd e«ã¡if, ïiw¤öj® ï¥uhë« (miy) mt®fŸ bfhGªJÉ£L vǪJ¡ bfh©oUªJ F©l¤âš åába¿a¥g£l nghJ, j§fË‹ ïiw e«ã¡ifÆ‹ xËia år¢ brŒjh®fŸ. mjdhš mt®fË‹ ïiw e«ã¡ifÆ‹ xU Ko Tl fUfÉšiy.

ï‹W« Tl mªj

“ï‹W« Tleã ï¥uhëÄ‹

beU¥ò F©l« óŠnriyahf kh¿ÉLnk”.

c§fŸ cilik

ïnjh

c§fS¡nf!

MáÇa®:

bksyhdh KA«kJ fä« á¤ÔÑ

jÄÊš :

bksyhdh m¥J® uë« uõh

gâ¥òiu

rKjha nritfŸ gyt‰iw j§fË‹ nguhjuîl‹ brayh‰¿tU« “y{ÌÜ‹ ou°£o‹” nkY« xUikšfš “c§fŸ cilik ïnjh c§fS¡nf” vD« ïªüš. ïj‹ _y« j~th vD« ïiw miH¥ò¥gÂÆš y{dh fhš gâ¡»wJ. mšA«JÈšhà.

y{dhÉ‹ x›bthU nritiaí« bt‰¿ah¡» gÇóuz¤ij tH§» tU« všyh« tšy Vf‹ mšyhà ïªj ïiwgÂÆY« gÇóuz¤ijí« e« midt®fË‹ T£L Ka‰áiaí« bjhŒÉ‹¿ bjhl®tj‰F ešyUŸ ghÈ¥ghdhf! MÛ‹.

cyf« KGtJ« Ô‹ kz« fkH, ãw® J‹g« Éyf, ïiw beU¡f« bgw, jdJ thœÉ‹ x›bthU k¤ JËiaí« tšy uàkhD¡fhŒ tH§» tU« “bksyhdh fä« á¤ÔÑ e¤É, Aœu¤U.P.” mt®fË‹ ïiw bghW¤j ciuÆ‹ bjhF¥ig, j§fŸ K‹ rk®¥ã¥gâš y{dh mšyhàî¡F e‹¿fis gy nfho [{jh¡fshf áu« g»wJ. mšA«JÈšyhà.

bksyhdhÉ‹ ciuia jÄHh¡f« brŒj bksyhdh m¥J® uë« uõhâ Aœu¤ mt®fS¡F«, m¢á£L jªj nfhuk©lš ãÇ©l®° ã.È£., mt®fSlfF«, ešy KiwÆš m¢R nfh®it brŒj y{dh »uh~ã¡è¡F«, bksyhdhÉ‹ ïªj üiy kWgâ¥ò brŒa mDkâ tH§»a k{È°-ï-[›Jš F®M‹ mt®fS¡F« nkY« ïªüš btËtu gy tifÆš M¡fK« C¡fk« mˤJ v§fSl‹ clyhY« bghUshY« x¤JiH¤j Vida eš cŸs§fS¡F« všyh« tšy mšyhàÉ‹ âU¥ bghU¤j« v‹w “Çsh” it tšy ïiwt‹ tH§Fthdhf! v‹W JM brŒ»nwh«.

ïªüš _y« ne®tÊ jt¿ â¡f‰W ÉF« rnfhju®fŸ eštÊ bgwnt©L« v‹gJ v§fŸ mth.

Ô‹ nritÆš

y{dJš KàÌÜ‹ ou°£

38 To 44, rhiy Édhaf® nfhÆš bjU,

k©zo, br‹id - 1.

brš : 98410 54929, 98408 86926, 98404 73331

K‹Diu

m»y cyf¤â‰F« ïiwtdhš mUshf mD¥g¥ g£l kh®¡f« ïiwtdhš mUshf mD¥g¥ g£l kh®¡f« ï°yh«. m©zš eã KA«kJ ([š) mt®fŸ eãahf mD¥g¥g£l bghGJ cy»š K°È«fŸ vtU« ïšiy. eã ([š) mt®fŸ jdJ 23 tUl thœ¡ifÆš všyh« tšy ïiwtdhd mšyhàit m¿Kf¥gL¤j j‹id mšyhàthš mD¥g¥g£l öj® v‹gij k¡fS¡F vL¤Jiu¤J, v¥go kÅj‹ thH nt©L« v‹gij thœªJ fh£onjh ï¢r¤âa ï°yh¤ij všyh k¡fS¡F«l bfh©L nr®¡f nt©L« v‹w Äf¥bgU« bghW¥ig e«Äl¤âš x¥gil¤J, br‹WŸsh®fŸ. “ï°yh«” ïJ xU r_f¤J¡F k£L« mD¥g¥g£l kh®¡fkšy. khwhf, cyf« mid¤J¡F« mD¥g¥g£l kh®¡f«. ïJ cyf¥ bghJkiwahŒ jªj “mš - F®M‹” v¡fhy¤J¡F«, v«bkhÊÆdU¡F«, všyh ïl§fS¡F« bghUªJ« m‰òj kiw. ïij¥ bg‰W¤ jªj KA«kJ eã ([š) mt®fŸ kÅjÅ‹ x£Lbkh¤j thœ¡if¡F« K‹khâÇahŒ âfœªjt®fŸ. ï¥òÅj kh®¡f¤â‹ mo¥gil¡ bfhŸifahd “XÇiw¡ bfhŸisia” jÄœ TW« ešYy»š thG« rnfhju®fS¡F« vL¤J¢ brštnj ï¢á¿a üÈ‹ F¿¡ nfhŸ. “x‹nw Fy« xUtnd njt‹” v‹w XÇiw¡ bfhŸifia bjËthf KG cyfK« R‰¿ âǪJ KH§F»‹w “bksyhdh” mt®fŸ mj‹ jh¤gÇa§fŸ k‰W« ïufáa§fisí« ku¤jã‹ kWãwÉ c©lh? ïšiyah? v‹w e«K‹ vG« Ãahakhd nfŸÉfS¡bfšyh« ïªüÈš mH»a Éilia jU»wh®fŸ.

jhia ãǪJ thL« f‹W¡F Û©L« jhŒ »il¤jhš v‹d k»œî »il¡Fnkh, Nwh tÊÆš á¡»¤âdU« glF¡F mikâ »il¤jhš v‹d ÃfGnkh mJ ngh‹W ïªüÈ‹ _y« k»œî«,kd mikâí« »il¡F«. bksyhdh kÅj Fy¤â‹ ÛJ it¤JŸs m‹ã‹ btË¥ghL üš KGtJ« gwªJ ÉǪJ fhz¡ »il¡»‹wd.

kd mikâ njL« khªj®fS¡F kUªJ ïªüÈny ïU¡»‹wJ. kÅj Fy¤â‹ mâgâ r®t tšyikgil¤j mšyhà ne®tÊÆ‹ ó§fh‰iw Rthá¡F« thŒ¥ig e« midt®fS¡F« FiwÉ‹¿ Ãiwthf tH§Fthdhf! MÛ‹.

v‹W« ïiw gÂÆš...

.............

cŸns bršY« K‹ xU áy th®¤ijfŸ

xU áW beU¥ò¡f§F c§fË‹ K‹ »l¡»wJ. X® m¥ghÉ¡ FHªij btW« fhšfSl‹ mij neh¡» elªJ tU»wJ. ï‹D« r‰W neu¤âš mj‹ ãŠR¡fhšfŸ m¤â¡f§if Äâ¡f¥ ngh»‹wd, vÅš Ú§fŸ v‹d brŒå®fŸ...?

Ú§fŸ clnd m¡FHªijia thÇbaL¤J¡ bfhŸå®fŸ. beU¥ãÈUªJ öukhf ÃW¤âaã‹, c§fS¡F všiya‰w k»œ¢á V‰gL« mšyth...?

ï›thnw xU kÅj‹ beU¥ãš vǪJ É£lh‹ mšyJ fǪJ É£lh‹ vÅš ntjidÆš Ú§fŸ Jo¤JnghŒ ÉL»Ö®fŸ... ïJ V‹? v‹W Ú§fŸ v¥nghjhtJ áªâ¤jJ©lh...? ïJ VbdÅš, gil¥òfŸ midtU« xnu jhŒ jªijÆ‹ k¡fŸ. x›bthUtÇ‹ beŠáY« xU Jo¡F« ïja« c©L. mâš m‹ò c©L. m¡fiwí©L. J‹g¤âš g§F bgW« Jo¥ò©L. xUt® k‰wtÇ‹ ï‹g, J‹g§fËš g§F bgw¤ Jo¡»wh®.

xUtU¡bfhUt® cjÉ brŒJÉ£L k»œ»‹wd®. ahÇ‹ ïja¤âš, KG kÅjFy¤â‰fhf m‹òz®¢á ãw¡Fnkh, ahUila x›bthU gÂí« kÅj nrit¡fhfnt ïU¡Fnkh, ah® ntjid, J‹g¤âš ÉGtij¡ f©L kd« Jo¡»whnuh nkY« mtU¡F cjîtij jdJ thœÉ‹ f£lha m«rkhf M¡»¡bfh©lhnuh, mt® jh‹ c©ikÆš kÅj‹.

ïªj cy»š kÅjÅ‹ ïªj thœî j‰fhÈf khdJ. kuz¤â‰F¥ã‹ mtD¡F ï‹bdhU thœî c©L. mJ ÃuªjukhdJ. jdJ c©ikahd ïu£rfid tz§» tÊ¥glhkš kuzkilªJ É£lhš kuz¤â‰F¥ ã‹ cŸs thœÉš Rtd« »il¡f KoahJ. Ãuªjukhf eu»‹ vÇ¡ bfhŸËahf neÇL«.

ï‹W y£nrhgy£r, nfho¡fz¡fhd kÅj®fŸ eu»‹ vÇ¡bfhŸËfshtj‰F Xo¡bfh©oU¡»wh®fŸ. neuf eu»‰F ï£L¢bršY«ghijÆš br‹Wbfh©oU¡»wh®fŸ. ï¢NœÃiyÆš kÅjFy¤â‹ÛJ m‹òbfh©l kÅjhãkhd¤ij e«ò»‹w midtÇ‹ ÛJ« flikba‹dbt‹whš, mt®fŸ clnd vGªJ tu£L«. eu»š ÉH ïU¥gt®fis¡ fh¥gh‰W« j« flikia Ãiwnt‰w£L«...

kÅj®fSl‹ c©ikahd m¡fiw bfh©l,mt®fis euf beU¥ãÈUªJ fh¥gh‰W« ftiyÆš cUf¡Toa bksyhdh KA«kJ fä« á¤ÔÑ mt®fŸ m‹ò, ghr¤â‹ áy ó¡fis ï§nf öÉíŸsh®fŸ. mt‰¿š kÅj Fy¤â‹ ÛJ bfh©LŸs mtuJ m‹ò gË¢br‹W Ä‹D»‹wJ. mj‹ _y« xU c©ik K°È« v‹w fhuz¤jhš, v« midtÇ‹ ÛJŸs flikia mt®fŸ Ãiwnt‰¿íŸsh®fŸ.

ïªj áy th®¤ijfSl‹.....

ïja¤â‹ ïªj JQ¡Ffis - c§fË‹ cilikia - c§fS¡F K‹ it¡»nw‹.

tèRiykh‹ e¤É

MáÇa® - m®K‡h‹ (c®J khj ïjœ)

òy¤ - K#~¥g® ef®, c.ã.

ACCEPT ISLAM - உங்கள் உடைமை   இதோ உங்களூக்கே ! 
 இங்கு படிக்கவும்

அல்லாஹ்வையும் அல்லாஹ்வுடைய தூதரையும் பின்பற்றுவோம் மறுமை வெற்றியடைவோம்!

குர்ஆன் ஹதீஸ் அடிப்படையில் சத்திய இஸ்லாத்தை மக்களிடையே கொண்டு செல்வதே இந்த டிரஸ்டின் நோக்கமாகும்.
மார்க்கப் பணிகளுக்காக டிரஸ்ட்டிற்கு 

அணுகவேண்டிய முகவரி: